Να χαράξουμε πραγματικές και σαφείς κόκκινες γραμμές στα θέματα της ιδιωτικής ζωής.
Από πότε η συζήτηση ενός δημόσιου λειτουργού με βουλευτή, σε δημόσιο χώρο, για θέμα δημοσίου ενδιαφέροντος είναι ιδιωτική τους υπόθεση;
Πνιγμένοι στη δική μας κρίση, δυστυχώς παραβλέπουμε τη μεγάλη κρίση της δυτικής δημοκρατίας και την επίθεση που εξαπέλυσαν εναντίον της οι μυστικές υπηρεσίες ΗΠΑ και Βρετανίας.
Η ορθή δευτερογενής χρήση των στοιχείων που πρέπει να δημοσιοποιούν οι αρχές είναι τεράστιο πρόβλημα. Αυτό, όμως, πρέπει να αφορά τη δημοσιογραφική κοινότητα.
Η δημοσιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ φέρνει στην επιφάνεια την πολύπλοκη σχέση της ελευθερίας του λόγου, της δεοντολογίας και των προσωπικών δεδομένων.
Πράγματα που εκ του νόμου προβλέπονται να γίνουν -όπως είναι η δημοσιοποίηση του «πόθεν έσχες»- πολύ βολικά ξεχνιούνται.
Η προστασία των προσωπικών δεδομένων είναι μεγάλη κατάκτηση του δυτικού πολιτισμού. Απλώς στη χώρα της υπερβολής το παρακάναμε.
Η ιδιωτική ζωή αφορά το σπίτι μας και πρέπει να είναι απαραβίαστη. Στον δημόσιο χώρο δεν υπάρχει ιδιωτικότητα.
H δραστηριότητα των ιερόδουλων που βρέθηκαν οροθετικές δεν περιορίζεται στα όρια της κρεβατοκάμαράς τους. Τα στοιχεία τους δεν αφορούν την ιδιωτική τους ζωή.
Στην Ελλάδα ακόμη και οι δημόσιες υποθέσεις (π.χ. η διαχείριση του δημόσιου χρήματος) θεωρήθηκαν …προσωπικά δεδομένα.
Από πότε έγιναν τα χρήματά μας προσωπικά δεδομένα τρίτων;
Το δικαίωμα των πολιτών να ενημερώνονται για τα πεπραγμένα των εντολοδόχων τους υπερτερεί του δικαιώματος κάποιου στην ιδιωτική ζωή σε ό, τι αφορά -αποκλειστικά- τη σχέση του με το κράτος.
H Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα ελάχιστες φορές ευτύχησε να παίξει τον ρόλο που της ανέθεσε η Πολιτεία.
Οταν η ίδια η Βουλή καταστρατηγεί τους νόμους που πριν από μερικούς μήνες ψήφισε, με ποιο ηθικό κύρος τα όργανα της πολιτείας ζητούν την εφαρμογή άλλων νόμων;
Το ιδιωτικό προστατεύεται όταν είναι αμιγώς ιδιωτικό. Από τη στιγμή που γίνεται στη δημόσια σφαίρα παύει να είναι ιδιωτικό. Γίνεται δημόσιο. Αλλιώς είναι κάλυμμα για κάθε είδους αυθαιρεσία.
Οταν υπάρχει δίωξη κατά ενός πολίτη από τις αρχές αυτό είναι δημόσιο γεγονός. Δεν ανήκει στην ιδιωτική σφαίρα του διωκόμενου, αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει ο αναγκαίος στη δημοκρατία έλεγχος των δημόσιων αρχών.
Το αποτέλεσμα της υστερίας με τα προσωπικά δεδομένα είναι να προστατεύονται τα πάντα και τίποτε.
Ακόμη και αν δεν έπρεπε να γνωρίζουμε ποιος συνελήφθη, πρέπει να ξέρουμε ποιον συνέλαβαν οι δημόσιες αρχές, για να υπόκεινται -αν μη τι άλλο- στον δημοκρατικό έλεγχο.
Οι αποφάσεις των Ανεξάρτητων Αρχών κρίνονται. Δεν παρακάμπτονται…
Η κατάσταση με την προστασία του ιδιωτικού βίου έχει καταντήσει τραγέλαφος. Με τις απαγορεύσεις βιντεοσκόπησης δημοσίων χώρων μέχρι την (ουσιαστικά) απόκρυψη δικαστικών αποφάσεων όλοι κάτι προσπαθούν να κρύψουν από τον κοινωνικό έλεγχο.