Τι παραπάνω έχουν τα οικονομικά εγκλήματα από τα εγκλήματα π.χ. κατά της ζωής ώστε μόνο στην πρώτη περίπτωση να κλείνουμε θεσμικώς τα μάτια στην παρανομία της απόκτησης αποδεικτικών στοιχείων;
«Προσωπικό δεδομένο» η χάρη που απένειμε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε καταδικασθείσα και ζητεί από την Google να αφαιρέσει τον σχετικό σύνδεσμο που οδηγεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως!
Πόσο ασφαλή είναι τα δεδομένα μας και ποιος φυλάει τους φύλακές τους;
Στην χώρα του υπαρκτού μεταμοντερνισμού η έννοια του αρχείου αποκτά άλλες διαστάσεις.
Το Μέγαρο Μαξίμου δεν είναι ιδιωτικός χώρος στον οποίο ανταλλάσσουν ραβασάκια οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι.
Η προστασία των προσωπικών δεδομένων, αντί να γίνει δημοκρατική κατάκτηση, μεταμορφώνεται σε πέπλο.
Κάποιοι θεωρούν ότι περιβάλλονται από ένα αόρατο τείχος «ιδιωτικότητας» όπου κι αν βρίσκονται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ανησυχεί για τα προσωπικά δεδομένα όσων θέλουν να γίνουν στελέχη της Ν.Δ.
Γιατί χρειάζονται τόσα προσωπικά δεδομένα για να βγάλει κάποιος εισιτήριο για τρόλεϊ;
Άλλο το διαιτολόγιο του πρωθυπουργού κι άλλο τα δρομολόγια του πρωθυπουργικού αεροπλάνου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και υπερευαίσθητος ως αντιπολίτευση στα ατομικά δικαιώματα, περνά ως κυβέρνηση στο ακριβώς απέναντι άκρο.
Η παρακολούθηση δημοσιογράφων από την εταιρία Uber θέτει εκ νέου το ζήτημα πόσα ξέρουν οι επιχειρήσεις για την ιδιωτική ζωή των ανθρώπων.
Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι όσο ισχύει το «τα εν οίκω μη εν δήμω», άλλο τόσο ισχύει το «τα εν δήμω μη εν οίκω».
Ο Έντουαρντ Σνόουντεν θεωρείται «προδότης» από τα κυβερνητικά στελέχη των ΗΠΑ, διότι αποκάλυψε το πρόγραμμα μαζικών παρακολουθήσεων πολιτών από την NSA. Ο ίδιος όμως έκανε απλώς το πατριωτικό του καθήκον.
Το πρόβλημα όμως των υποκλοπών, παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται διαρκώς νέα και πιο εξελιγμένα εργαλεία, δεν είναι νέο.
Να χαράξουμε πραγματικές και σαφείς κόκκινες γραμμές στα θέματα της ιδιωτικής ζωής.
Από πότε η συζήτηση ενός δημόσιου λειτουργού με βουλευτή, σε δημόσιο χώρο, για θέμα δημοσίου ενδιαφέροντος είναι ιδιωτική τους υπόθεση;
Πνιγμένοι στη δική μας κρίση, δυστυχώς παραβλέπουμε τη μεγάλη κρίση της δυτικής δημοκρατίας και την επίθεση που εξαπέλυσαν εναντίον της οι μυστικές υπηρεσίες ΗΠΑ και Βρετανίας.
Η ορθή δευτερογενής χρήση των στοιχείων που πρέπει να δημοσιοποιούν οι αρχές είναι τεράστιο πρόβλημα. Αυτό, όμως, πρέπει να αφορά τη δημοσιογραφική κοινότητα.
Η δημοσιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ φέρνει στην επιφάνεια τηνπολύπλοκη σχέση της ελευθερίας του λόγου, της δεοντολογίας και των προσωπικών δεδομένων.
