Ο όρος «βία με πολιτικά κίνητρα στη Δημοκρατία» είναι οξύμωρο και προπαντός ανόητο.
Το «πολιτικόν» των κινήτρων των τρομοκρατών δεν προκύπτει από πουθενά πλην των διακηρύξεών των.
Στην Ελλάδα η ανοησία είναι διάχυτη και τοξική. Αγράμματα παιδάκια σε μεγάλες επαναστατικές φούριες, παίρνουν τους δρόμους για να εκδικηθούν, γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα τιμωρηθούν.
Η ελληνική πολιτεία πρέπει να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα, ότι η χώρα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι για συμμορίες.
Ένα εντυπωσιακό στοιχείο είναι το γεγονός ότι η εμπρηστική διαμαρτυρία σώπασε μόνον ένα μήνα μετά τον θάνατο τριών ανθρώπων στις 5 Μαΐου του 2010.
Στην Αριστερά, σε αντίθεση με τη Δεξιά, δεν έχουν ξεκαθαρίσει τα ζητήματα της βίας, της τρομοκρατίας ή της κατ’ ευφημισμόν «ένοπλης πάλης».
Tα συμφέροντα του τόπου», που έστω αντισυνταγματικώς οφείλει να υπηρετήσει η κ. Σακελλαροπούλου, δεν τα ορίζει ο κ. Νίκος Μπίστης, ούτε η Πρόεδρος, ούτε καν η Ιστορία.
Στα «μολυβένια χρόνια» είχαν βγει τα συνθήματα, όπως «το κράτος δεν εκδικείται». Επιζούν μόνο στην Ελλάδα…
Η Δημοκρατία δεν εκβιάζεται από τον απεργό πείνας. Εκβιάζεται από τους υποστηρικτές του, οι οποίοι θέλουν ένα ακόμη 2008 για να ξεδώσουν.
238 χλμ. συν 12,5 ευρώ για διόδια…
Κάποτε γεννήθηκε το πρόταγμα «Αρνηση πληρωμής εισιτηρίου, παραχώρησή του στον συνεπιβάτη, σαμποτάζ στα ακυρωτικά μηχανήματα, φάπες στους ελεγκτές».
Ο κ. Μιχάλης Σταθόπουλος θύμισε τη «θέσπιση του εγκλήματος της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης το 2001», αλλά δεν ανέφερε για όσα –εξ αμάξης– άκουσε σχετικώς με τον αποκαλούμενο «τρομονόμο».
Οι φασίστες δεν χωρίζονται σε μαυροκόκκινους και κοκκινόμαυρους. Είναι απλώς φασίστες που νομίζουν ότι διά της βίας θα κάνουν την «τέλεια» κοινωνία.
Η κοινωνική ανοχή λειτουργούσε σαν βιότοπος στον οποίο ανθούσαν όλα αυτά τα «επαναστατικά» μπουμπούκια.
Σπάζοντας τρένα και καίγοντας τρόλεϊ…
Η κυβέρνηση έχει πολλή δουλειά για να αποκρούσει την ιδιόμορφη εισβολή που εξαπέλυσε ο Ερντογάν. Τα πήγε θαυμάσια. Ο Εβρος άντεξε. Η Ελλάδα να δούμε πόσο θα ανεχθεί αυτό το φασιστικό ξέσπασμα.
Οι αντιδράσεις για την «Ημέρα θυμάτων της τρομοκρατίας».
Ο χουλιγκανισμός, όπως το κάψιμο του χριστουγεννιάτικου δένδρου, βαφτίζεται «παρέμβαση», η δίωξη του εγκλήματος «καταστολή», οι επιθέσεις κατά αστυνομικών «αντίσταση».
Στην Πλατεία άλλαξαν πολλά. Πλήθυναν οι χουλιγκάνοι των βορείων προαστίων, που πάνε στα Εξάρχεια να ξεσκάσουν επαναστατικώς, και μειώθηκαν τα βιβλιοπωλεία.
Ξεχειλίζει η χυδαιότητα των επιθέσεων εις βάρος εκείνων που βίωσαν την απώλεια του Παύλου Μπακογιάννη…