Οι διευθύνσεις (ταχυδρομικές και ηλεκτρονικές) βρίσκονται στο μεταίχμιο του ιδιωτικού με τον δημόσιο χώρο, αλλά δεν παύουν να είναι μέρος του πρώτου. Αυτά τα σύνορα πρέπει να υπερασπιστούμε…

Την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας ζήσαμε μια παράκρουση με την ιδιωτικότητα. Αυτή η υπερβολή, όμως, δεν πρέπει να μας οδηγήσει στην αντίθετη, δηλαδή στην απαξίωση κάθε έννοιας ιδιωτικότητας.

Σχηματοποιείται και η θεωρία του αυταρχισμού: αμφισβητείται η ανάγκη ύπαρξης Ανεξάρτητων Αρχών· δικαιολογείται το «απόρρητο» υπό οποιεσδήποτε συνθήκες· προτείνονται προληπτικές υποκλοπές για λόγους διαφθοράς.

Το νομοθέτημα της κυβέρνησης είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Αν μη τι άλλο θα βάλει κάποια τάξη στο μπάχαλο της ΕΥΠ. Εχει όμως τεράστιο έλλειμμα ελέγχου και ισορροπιών της εξουσίας.

Στην χώρα του «ό,τι κάτσει» προστατεύονται τα προσωπικά δεδομένα όσων επισήμως κατηγορούνται για αδίκημα και ζητείται η δημοσιοποίηση όσων είναι απλώς ύποπτοι.

Η «εξεταστική» επιτροπή δεν εξέτασε τίποτε. Ούτε τους μηχανισμούς εντός της ΕΥΠ που διέταξαν την παρακολούθηση δημοσιογράφων και πολικών, ούτε καν τους πρωταγωνιστές του σκανδάλου.

Με έναν τόσο μεγάλο αριθμό επισυνδέσεων, ένα τόσο ευρύ φάσμα καθηκόντων, συν το αδιαφανές «απόρρητο» γίνονται κι άλλα. Διαβάζουμε κάθε λίγα χρόνια για κομματικά και άλλου τύπου παραμάγαζα στην ΕΥΠ.

Ενα από τα βασικά προβλήματα των «εθνικών λόγων» είναι η ασάφειά τους. Τα πάντα μπορούν να θεωρηθούν «εθνικά», ή έστω να βαφτιστούν έτσι.

Αυτό που μάθαμε από την κατάθεση του κ. Ρουμπάτη είναι ότι οι διαβόητοι «εθνικοί λόγοι» είναι ό,τι καπνίσει στον κάθε διοικητή, παρατρεχάμενό του, ή και προϊστάμενό του.

Οι παράνομες υποκλοπές είναι πρόβλημα για την Δημοκρατία. Το ίδιο και οι αναιτιολόγητες «νόμιμες» παρακολουθήσεις.

Γιατί οι επιχειρήσεις έχουν «προνόμια μυστικότητας» στις συναλλαγές τους με το κράτος; Επεκτάθηκε και στα Νομικά Πρόσωπα (έστω Ιδιωτικού Δικαίου) η μόδα των προσωπικών δεδομένων;

Από τη φρενίτιδα «όλα είναι προσωπικά δεδομένα», διολισθαίνουμε στο «τίποτε δεν είναι προσωπικό δεδομένο».

Από τότε που έγιναν μόδα τα προσωπικά δεδομένα δεν χάθηκε μόνο το φιλότιμο, χάθηκε και η έννοια της δημόσιας λειτουργίας.

Καλώς η κακώς, ο συλληφθείς και αδίκως δαρθείς πολίτης της Νέας Σμύρνης έγινε πρόσωπο δημοσίου ενδιαφέροντος. Το ίδιο και ο τραμπούκος με στολή που τον έδειρε.

Αν ο κατηγορούμενος θεωρείται δεξιός, τότε προέχει η «κάθαρση». Αν ανήκει στο «οικογενειακό άλμπουμ της Αριστεράς», τότε προέχουν τα «προσωπικά δεδομένα».

Κανονικά έπρεπε να πληροφορηθούμε ότι «συνελήφθη ένας 32χρονος που φορούσε κέρατα όταν εισέβαλε στο Καπιτώλιο» κι άντε (επειδή η υπόθεση είναι σοβαρή και έχει πολιτικές προεκτάσεις) να μαθαίναμε ότι λέγεται Τζ. A. Tσ.

Καθείς μπορεί πλέον να ψεκάζει το κοινό με ψευδογεγονότα και αν ερωτηθεί τα βασικά «ποιος; πότε; κ.λπ.» μπορεί απλώς να πει «μη με πιέζετε, υπάρχουν προσωπικά δεδομένα».

«Δεν επιτρέπεται η χρήση λογισμικού και καμερών επιτήρησης στις εξ αποστάσεως γραπτές εξετάσεις».

«Προκύπτει διαρροή προσωπικών δεδομένων εκπαιδευτικών και μαθητών από τα στατιστικά στοιχεία σύγχρονης και ασύγχρονης εκπαίδευσης»;

Ελέω του αχταρμά με τα προσωπικά δεδομένα, ένα δικαστήριο καλείται να απαντήσει στην ερώτηση του αγενούς και παρανομήσαντος οδηγού: «Και τι σε νοιάζει εσένα;».