Αν και έχουν αλλάξει δραματικώς οι συνθήκες –έχουμε ενιαία αγορά και συνεπώς αμνοερίφια πάνε κι έρχονται–, δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό οι δομές παραγωγής.

Πόσο κοστίζει σε μεροκάματα, μηχανήματα, υλικά, χαμένες εργατοώρες των εποχούμενων το σκάψιμο και ξανασκάψιμο των δρόμων;

Η πολύ μικρή επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα ανθεί γιατί έχει κίνητρα, συνήθως εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Το πιο ορατό κίνητρο είναι η φοροδιαφυγή.

Πάνε πολλά χρόνια τώρα που όλοι σκάβουν παντού και ασταμάτητα.

Για την φορολογία μερισμάτων η ΝΔ προσπαθεί να μάς μπερδέψει με νούμερα που φέρουν το προσωπείο της κοστολόγησης, αλλά στην ουσία είναι «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, έξι το λαδόξιδο».

Αυτό που πρέπει να μας θορυβήσει είναι το ύψος του χρέους που μεγαλώνει, επειδή σε μια επόμενη διεθνή κρίση θα είμαστε πάλι ευάλωτοι.

Ενα τέτοιο σύστημα παράλληλων και χωρίς εχέγγυα συναλλαγών δουλεύει μόνο τον καλό καιρό κι επομένως η «Δήμητρα» μάλλον πρέπει να μετονομαστεί σε Περσεφόνη.

Εκατοντάδες αδιευκρίνιστου κόστους νομοσχέδια ψηφίστηκαν και αυτή την τετραετία, με τον λογαριασμό να έρχεται στα ραβασάκια της ΑΑΔΕ.

Ακόμη κι αν του χρόνου οι τιμές παραμείνουν απολύτως σταθερές, ο σωρευτικός πληθωρισμός την περίοδο 2021-2022 θα «κλέβει» 15% από το πορτοφόλι μας κάθε χρόνο.

Το πρόβλημα είναι ότι οι επιδοτήσεις, ενισχύσεις, παροχές κ.λπ. πολλάκις υποκαθιστούν μέτρα εκλογίκευσης της οικονομικής λειτουργίας, τα οποία έχουν πολλαπλασιαστικά οφέλη για τους πολίτες και την εθνική οικονομία.

Υπάρχει κι άλλος δρόμος, πέρα από τις οριζόντιες ενεργειακές επιδοτήσεις της κατανάλωσης που υιοθέτησε η κυβέρνηση.

Σε μια Δημοκρατία κάθε πτυχή των λειτουργιών του κράτους πρέπει να είναι δημόσια, έτσι ώστε να ελέγχεται και να κρίνεται.

Το εισόδημα των νομικών προσώπων που λέγονται επιχειρήσεις να φορολογείται με 22,5%, σχεδόν πέντε φορές περισσότερο από το εισόδημα του φυσικού προσώπου που λέγεται επιχειρηματίας (5%).

Τη δύσκολη δεκαετία του 2010 έγιναν μεταρρυθμίσεις που αύξησαν την παραγωγική δυναμική της χώρας. Το ερώτημα είναι αν εκείνο το άλμα είναι μεγαλύτερο από τη φθορά των απανωτών κρίσεων και του εφησυχασμού.

Σε μια παγκόσμια κρίση όλες οι χώρες πλήττονται, αλλά όπως έγινε το 2008, έτσι και τώρα η Ελλάδα είναι και πάλι η πλέον ευάλωτη.

Καλοί είναι οι προβληματισμοί του Πρώτου Κόσμου, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εμείς ακόμη παλεύουμε με τα προβλήματα του Τρίτου, με κύριο την υπερχρέωση κράτους, επιχειρήσεων, νοικοκυριών.

Κάποιες περιοχές της Αθήνας υπερτουριστικοποιούνται. Αλλάζουν μορφή με θετικές και αρνητικές συνέπειες.

Κάθε αντιπολίτευση να υπονοεί ότι σε κάποιες παραγράφους και αστερίσκους του νομοθετικού μας δαιδάλου υπάρχει το θρυλικό «λεφτόδενδρο».

Τα θεμελιώδη μεγέθη της οικονομίας μας πρέπει να παραμείνουν στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου γιατί δεν ξεμπερδέψαμε με τα μνημόνια, αλλά δεν ξεμπερδέψαμε καν με τις αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτά.

Η ελληνική οικονομική ιστορία είχε δημοσιονομικές «μικροκαταστροφές» τις οποίες ακολουθούσαν δημοσιονομικοί «μικροθρίαμβοι». Μέχρι την περίοδο 2007-2009…