Η συζήτηση για τη διαπλοκή ξεκινά από τη λάθος παραδοχή του «ταγκό».

Η πλειοψηφία με το «ηθικό πλεονέκτημα» αρνείται να ελεγχθούν από την επιτροπή θεσμών.

Πάμε πίσω, σε εποχές που οι υπουργοί ήταν υπεράνω του Συντάγματος και οι φίλοι τους υπεράνω των νόμων.

Πολεμάνε την διαπλοκή με άδεια σε εργολήπτη δημοσίων έργων, κουμπάρο 2 υπουργών και…

Όσο περισσότερο μιλάει κάποιος για «ηθική στην πολιτική», τόσο περισσότερο υπονομεύει τους μηχανισμούς ελέγχου της.

Η διαπλοκή δεν γίνεται εν κενώ. Γίνεται με την εκάστοτε κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση δεν θέλει να καταπολεμήσει τη διαπλοκή αλλά να την κάνει δική της και να αυξήσει τα ανταλλάγματα.

Είναι ουτοπία να ζητάει κανείς περισσότερο κράτος και λιγότερη διαπλοκή.

    Ποιος ο λόγος να διαφημίζεται με ολοσέλιδες καταχωρίσεις το υπουργείο Μακεδονίας Θράκης;

    Όπως το συμφέρον των λίγων ιδιοκτητών σουβλατζίδικων και βενζινάδικων της Λαμίας υποχρεώνει πάνω από 10.000 οδηγούς ημερησίως να κάνουν 45-70 χλμ. περισσότερα, έτσι και το συμφέρον (όχι των 3.000 αγελαδοτρόφων, όπως μας παραμυθιάζουν) των μεγάλων βιομηχανιών γάλακτος θα υποχρεώνει εκατομμύρια οικογένειες να δίνουν ημερησίως 50-10 λεπτά παραπάνω για το γάλα.

    Μέχρι σήμερα η τιμολόγηση των φαρμάκων δεν γινόταν μόνο με κριτήρια δημόσιας δαπάνης, αλλά και με κριτήρια προστασίας των εγχώριων βιομηχανιών.

  Αν γι’ αυτή την καραμπινάτη παρανομία, με αυθαίρετα στα καμένα, υπάρχει αβελτηρία δύο χρόνων από τις δικαστικές αρχές και τον διορισμένο από την κυβέρνηση περιφερειάρχη, πόσος χρόνος χρειάζεται για να εφαρμοστούν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που η κυβέρνηση υπόσχεται στην τρόικα;

    Οι μέτοχοι του Οργανισμού που διοικούσε ο κ. Στέλιος Σταυρίδης -δηλαδή ο ελληνικός λαός- έχουν καεί πολλάκις στον χυλό, με αποτέλεσμα να φυσάνε δικαιολογημένα και το γιαούρτι.

Ενα από τα μεγάλα ερωτήματα και μία από τις μεγαλύτερες ντροπές του ελληνικού Κοινοβουλίου είναι η δημοσιοποίηση του «πόθεν έσχες» των βουλευτών.

Το πώς θα χρηματοδοτηθεί το αυξανόμενο κόστος της πολιτικής είναι ένα ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί πουθενά ακόμη στον κόσμο.

Η χρηματοδότηση των κομμάτων, η ποινική ευθύνη υπουργών είναι ακανθώδη ζητήματα και οι λύσεις δεν μπορούν να εμφανίζονται μαγικά, να ψηφίζονται ταχύτατα και στο τέλος να μην δουλεύουν.

Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα πολιτικού χρήματος σε όλο τον κόσμο. Για εμάς είναι και πρόβλημα διαφθοράς ακριβώς επειδή το έχουμε απονομιμοποιημένο.

Δεν μπορεί να υπάρξει μηδενικό κράτος για να έχουμε μηδενική διαφθορά των πολιτικών. Μπορεί όμως να υπάρξει μικρότερο κράτος για να έχουμε μικρότερη διαφθορά.

Στην Ευρώπη εκτός από το «τεκμήριο αθωότητας» υπάρχει και το «τεκμήριο πολιτικής ενοχής».

Ας υποθέσουμε ότι κάνουμε ένα Σύνταγμα όπως το γουστάρουμε και νόμους όπως μας καπνίσει, χωρίς κανέναν Τσάρλι Μακ Κρίβι να μας ζαλίζει και να μας απειλεί. Είναι, άραγε, καλό για τη χώρα και το πολιτικοοικονομικό της σύστημα να υπάρχουν άρθρα του Συντάγματος όπως το 14 παρ. 9;