Σύμφωνα µε τα λεξικά, το επίθετο «καθυστερημένος/η/ο» έχει τρεις σημασίες. «1. αυτός που έφτασε αργά, αργοπορημένος…

Κάποιος που «που δεν πιστεύει τίποτα, που είναι καχύποπτος, που δεν τους εμπιστεύεται και τους θεωρεί θρασείς και δειλούς» θα μπορούσε να ρωτήσει «γιατί πιστεύω ότι ο κ. Παντελής Θαλασσινός είναι εξωγήινος;

Η φιλελεύθερη δημοκρατία νίκησε δύο ολοκληρωτισμούς και κυριάρχησε στον κόσμο όχι γιατί είναι αγαθή και χριστιανική, αλλά διότι, παρά τα αντιθέτου λεγόμενα, είναι αποτελεσματική.

Για όσους αγαπούσαν πριν από την επιδημία το cocooning, τούτη η καραντίνα μοιάζει με Κυριακή. 

Ερωτεύεσαι τον Μόλυβο με την πρώτη ματιά, μόλις πρωτοδείς αυτή την πολύχρωμη ζωγραφιά στον δρόμο μετά τον Λαφιώνα.

Η ποινή σε πέντε εφήβους για ρατσιστικά γκράφιτι σε ιστορικό σχολείο ήταν να διαβάσουν 12 αντιρατσιστικά βιβλία και να γράψουν 12 εργασίες.

    Από το 1943 και μετά τα επιτελεία των μετέπειτα αντιμαχόμενων του εμφυλίου ασχολούνταν περισσότερο με την επόμενη μέρα του πολέμου, παρά με τους Γερμανούς κατακτητές.

    Η διαρκής επιτάχυνση των πάντων μπορεί να συναντήσει «κοινωνικούς φραγμούς», πριν καν προλάβει να συναντήσει τους «φυσικούς φραγμούς».

Το πάρκινγκ στο νέο γήπεδο του Βοτανικού.

Παλιά, στην εποχή μου, γινόταν συλλαλητήρια για ψύλλου πήδημα. Πηδούσε ο ψύλλος, ζηλεύαμε εμείς, και ρίχναμε μια διαδήλωση.

Η ελευθερία είναι η δυνατότητα να βελτιώνουμε πράγματα διά άπειρων δοκιμών και λαθών, είναι μια μέθοδος εξέλιξης.

Ο φράχτης που χώριζε την εκκλησία με το εργαστήριο άρχισε να καταρρέει μόλις η θρησκευτική δεξιά διά του Τζορτζ Μπους και των νεοσυντηρητικών πήρε την εξουσία.

Το πείραμα ενός καθηγητή που αποδόμησε τον μεταμοντερνισμό.

Το αυτονόητο είναι διαρκώς υπό αίρεση και επειδή όλα μεταφέρονται στην σφαίρα του συμβολικού, στην πραγματικότητα τίποτε δεν μπορεί να επιλυθεί.

Η εσχατολογία έχει γίνει μόνιμη επωδός των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Οχι μόνο των ελληνικών…

Το να περιμένει ένα μεγάλο ηγέτη μια κοινωνία για να βγει από τα αδιέξοδά της, είναι σαν να ευελπιστεί κάποιος ότι θα ζήσει από το ΛΟΤΤΟ.

H ΔΕΘ δεν έχει πλέον ούτε ρόλο «εμποροπανηγύρεως». Είναι μια έκθεση που στήνεται από το κράτος για το κράτος.

Οι ελληνικές υποθέσεις ντόπινγκ δεν διακρίνονται μόνο από το θράσος που τις συνοδεύει, σαν αποκαλύπτονται. Διακρίνονται και από την ιδεολογική ντόπα που τις στηρίζει. Μια εθνικολαϊκή αντίληψη που θέλει τη μικρή (για το τίμια το συζητάμε) Ελλάδα να πρωταγωνιστεί στα γήπεδα της οικουμένης.

Ναι, η πρόοδος δημιουργεί προβλήματα. Αλλά δεν συγκρίνονται με τα προβλήματα που είχε ο προ της βιομηχανικής εποχής κόσμος. Τουλάχιστον τώρα ζούμε αρκετά και προλαβαίνουμε να σκεφθούμε τα προβλήματα.

Πόσο ηθικά αποδεκτή είναι η «απο-ανάπτυξη» στο πλαίσιο μιας «αναδιανεμητικής κοινωνίας»;