Τα ανεμομαζώματα των εσωκομματικών διαδικασιών έγιναν γρήγορα ανεμοσκορπίσματα. Ο κ. Κασσελάκης δεν είχε την πολιτική και την κομματική εμπειρία για να διαχειριστεί τα κέρδη.
Το βασικότερο πρόβλημα, όμως, είναι τι θα εκφράσει ο ΣΥΣΥΑ, ο ΣΥΣΥΓΧΑ, ή όπως αλλιώς πλάσει το όνομα του κόμματος η λαϊκή μούσα.
Πήξαμε στους πολυπράγμονες πολιτικούς, που «όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν» για ένα πουκάμισο αδειανό, ένα καλό αποτέλεσμα σε κάποια Κεντρική Επιτροπή.
Το κόμμα αυτό δεν μεγάλωσε με οράματα. Εχτισε πανωσήκωμα με γινάτια –«ή εμείς ή αυτοί», «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν».
Για να φτουρήσουν οι συνεργασίες πρέπει να προσβλέπουν σε κάτι παραπάνω από την ελπίδα της ήττας της Ν.Δ. ή το σύνθημα «να φύγει ο Μητσοτάκης».
Οποιος διοικεί επαρκώς, το πρώτο πράγμα που θα κάνει μόλις αναλάβει δημόσια θέση είναι να καλέσει τον νομικό σύμβουλό του για να μάθει τις υποχρεώσεις του.
Η επιτυχία του κ. Κασσελάκη αναδεικνύει το ανερμάτιστο του χώρου και το ανερμάτιστο είναι το βασικό του πρόβλημα.
H αξιωματική αντιπολίτευση πλέον παράγει ανοησίες, χοντροκοπιές, δικαιολογίες και γκρίνια γι’ αυτές.
Ενώ με τους άλλους πολιτικούς ψάχνουμε ματαίως το «πόθεν», για τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρουμε ούτε καν το «έσχες».
Η «υπεράσπιση των δικαιωμάτων» των πολιτών μεταμορφώθηκε από τη νέα Αριστερά σε «αποποίηση κάθε ευθύνης».
Μπορε να υπάρχουν περίεργες λαδιές για τη διαβόητη «τηλεδιοίκηση», που θα αποκαλυφθούν σκαλίζοντας –έστω με λάθος σκεπτικό– το θέμα.
Ευτυχώς υπάρχει και ο θηριώδης επικοινωνιακός μηχανισμός της κυβέρνησης και μαθαίνουμε κάποια πράγματα για τον κ. Κασσελάκη.
Στον χυλό του (χωρίς σοβαρή ανάγνωση της πραγματικότητας) αντιμητσοτακισμού προστέθηκε και ο χυλός τού «σας αγαπάω όλους και δεν θα σας προδώσω ποτέ».
Αν το πρόβλημα είναι η πιθανότητα εμπορευματοποίησης της μητρότητας, τότε το ΚΚΕ έπρεπε να ζητήσει την απαγόρευση των υιοθεσιών εν γένει.
Τρεις σκασίλες είχε ο κόσμος και μία από αυτές είναι το ερώτημα «Απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος;».
Δεν υπάρχουν εκ των προτέρων δίκαια αιτήματα. Οι κινητοποιήσεις (απεργίες, διαδηλώσεις κ.λπ.) γίνονται προκειμένου να πεισθεί η πλειονότητα των πολιτών για το δίκαιο ενός αιτήματος.
Ουδείς εχέφρων άνθρωπος –ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης– θα ήθελε να είναι «σύντροφος» ενός από τους μεγαλύτερους εγκληματίες όλων των εποχών.
Δέκα χρόνια μετά, κάτι καινούργιο επιχειρείται στον χώρο της Αριστεράς. Αντιμετωπίζεται από κάποιους με τον ίδιο απαξιωτικό τρόπο που είχε αντιμετωπιστεί το Ποτάμι, με την έκφραση «Τίναφταρε;».
Δεν γνωρίζουμε αν ο κ. Κασσελάκης συμμερίζεται την αίσθηση της πλειονότητας των Ελλήνων, που θεωρούν λίγα τα ένδεκα χρόνια (συν κάτι ψιλά) κάθειρξης για τον φόνο με ελαφρυντικά.
Το «φαινόμενο Κασσελάκης» μπορούσε να αναδειχθεί μόνο από τον χυλό στον οποίο είχε μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ.