Η απόφαση του ΣτΕ για τους ανεμβολίαστους υγειονομικούς δεν δεν συνάδει με το πνεύμα των καιρών, την ανάγκη θωράκισης κατά της πανδημίας.

Στην Ελλάδα χτίζουμε δίχως προηγουμένως να μετρήσουμε. Εξαγγέλλονται γκράντε «μεταρρυθμίσεις» με βάση μόνο μια «γενική ιδέα» που έχουμε για τα πράγματα.

Είναι εμβολιασμένοι οι υγειονομικοί για άλλες λοιμώδεις νόσους; Κάνουν το ετήσιο εμβόλιο γρίπης όσοι έρχονται σε επαφή με τις πλέον ευπαθείς ομάδες ή μπαίνουν αθωράκιστοι στις ΜΕΘ κι όποιον πάρει ο Χάρος;

Κάθε μέτρο χρειάζεται σοβαρή μελέτη και πρωτίστως περίσκεψη για πιθανώς ακούσιες συνέπειες.

Η απεργία πείνας είναι ένα σοβαρό όπλο ελευθερίας, σε δικτατορικά ή κατοχικά καθεστώτα, που απαγορεύουν κάθε άλλου είδους λόγο και εκδήλωση. Όχι για υγειονομικούς που θέλουν να δουλεύουν ανεμβολίαστοι.

Η σχέση της ερευνητών με τα μέσα ενημέρωσης είναι μια ακόμη πονεμένη ιστορία.

Αν κάποιος νόσησε με συμπτώματα το ξέρει και υπάρχει στο μητρώο ασθενών. Αν κάποιος έχει νοσήσει χωρίς να το γνωρίζει, πώς θα ξέρει αν πρέπει «να κάνει μία δόση εμβολίου έξι μήνες μετά τη διάγνωση της νόσου»;

Tα παράλογα συστήματα πεποιθήσεων είναι σαν τους ιούς. Μεταδίδονται εύκολα (σε μη εμβολιασμένους από γνώση οργανισμούς), μεταλλάσσονται γρήγορα για να προσαρμόζονται σε κάθε εμπειρία, επιβιώνουν ακόμη και αν πεθάνουν οι φορείς τους.

Ο πυρήνας των «ψεκασμένων» είναι πολύ μικρός. Μόνο 2,7% των ερωτηθέντων διαφωνούν πλήρως με τη φράση «τα εμβόλια σώζουν ζωές» και 1,8% μερικώς· σύνολο 3,5%.

Η διαδικασία της πανδημίας και η αντίστροφη τής αντιμετώπισής της είναι δυναμική.

Η Ιστορία φτιάχνεται κυρίως με αποτυχίες, ασχέτως αν γράφεται με τις επιτυχίες.

Η θλιβερή πραγματικότητα για τον εμβολιασμό των υγειονομικών δεν χρειάζεται στατιστικούς καλλωπισμούς από την πολιτική ηγεσία.

Στα θέματα υγείας και περίθαλψης, η χώρα μας παρουσιάζει διαχρονικές στρεβλώσεις. 

Μια τέτοια παράλογη διάταξη πρέπει να υπάρχει διότι η περιστολή της ελευθερίας του λόγου έχει πολλά ποδάρια, με μεγαλύτερο αυτών τη Δικαιοσύνη.

Η επιστημονική απάντηση στις επιδημίες είναι το «εύκολο» κομμάτι.Οι μεγαλύτερες δυσκολίες που υπάρχουν είναι να δοθεί η κοινωνική απάντηση στο αναπόφευκτο κακό.

Είναι εντυπωσιακό ότι σε μια χώρα με το υψηλότερο ποσοστό καπνιστών στην Ευρώπη να συζητείται σοβαρά η πιθανότητα θρόμβωσης που εμφανίστηκε μία φορά σε κάθε εκατομμύριο εμβολιασμών.

«Ξέρει» ο ιός; «Φροντίζει» να «κάνει καλά» κάποιες λειτουργίες; «Γνωρίζει» να προσαρμόζεται;

Σε ποιο σημείο οι κυβερνήσεις θα πουν «αποστολή εξετελέσθη», ώστε να ακυρωθούν τα μέτρα; Ή, έστω, σε ποιο σημείο θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και θα περάσουμε στο μοντέλο της άτακτης όσο και φριχτής ανοσίας της αγέλης;

Μήπως πρέπει να γίνει και υποχρεωτικός ο εμβολιασμός των υγειονομικών;

Ενα από τα προβλήματα της πανδημίας είναι ότι οι επιστήμονες εργάζονται στο σύμπαν των πιθανοτήτων και εμείς βρισκόμαστε στο ντετερμινιστικό κόσμο και συχνάκις αδυνατούμε να καταλάβουμε μέτρα που μειώνουν μεν τον κίνδυνο, αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα.