Πρόλογος είναι εκείνο το μακρύ και βαρετό σημείωμα που γράφεται μετά την ολοκλήρωση ενός βιβλίου και στο τέλος ουδείς το διαβάζει. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για ένα βιβλίο που ανθολογεί «τα έξυπνα τα λόγια τα μεγάλα» ιδιοφυών ανθρώπων -το χιούμορ κρύβει πάντα μια μορφή ιδιοφυΐας-, εκείνα τα αναπάντεχα αποσπάσματα σκέψης που δεν προκαλούν μόνο γέλιο, αλλά και σκέψη.

Εκτός των δομικών προβλημάτων που έχει κάθε πρόλογος, σε αυτή τη συλλογή υπάρχει κι ένα επιπλέον πρόβλημα. Πώς μπορεί να είναι κάποιος πιο ουσιαστικός από τον Γκράουτσο Μαρξ που κάποτε έστειλε σε έναν συγγραφέα το εξής σημείωμα: «Από τη στιγμή που έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο σου μέχρι να το αφήσω κάτω πέθανα στα γέλια. Κάποια μέρα σκοπεύω και να το διαβάσω». Ή, πώς μπορεί κάτι να είναι πιο αστείο από το συμπέρασμα ενός ανώνυμου για το σεξ: «Ανησυχία σε καταλαμβάνει όταν για πρώτη φορά δεν μπορείς δεύτερη φορά. Απόγνωση υπάρχει όταν για δεύτερη φορά δεν μπορείς πρώτη φορά».

Επομένως, ας μη μακρηγορούμε και απλώς να διευκρινίσουμε ότι το παρόν βιβλίο δεν είναι προϊόν συγγραφής, αλλά ανάγνωσης. Δεν φιλοδοξεί να είναι ανθολόγιο, παρόλο που μοιάζει με τέτοιο. Μόνος στόχος αυτής της συλλογή είναι να διασκεδάσει τους αναγνώστες, διότι «το χιούμορ είναι μια ακόμα άμυνα απέναντι στο σύμπαν» (Μελ Μπρουκς). Αποτελεί μια εμπλουτισμένη έκδοση του Είπαν… Το λεξικό του έξυπνου λόγου, το οποίο είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Καστανιώτη το 1999, επειδή στα είκοσι χρόνια που πέρασαν από την πρώτη του έκδοση συγκέντρωσα διπλάσιες ρήσεις, και ήταν κρίμα να μείνουν σε μια άψυχη βάση δεδομένων, όταν μπορούν πιθανώς να κάνουν κάποιον να γελάσει.

(Από τον πρόλογο του συγγραφέα)