Αυτή είναι η δεύτερη φορά που η κυβέρνηση φτύνει κατάμουτρα τις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου. H προηγούμενη αφορά την υποχρέωση της διοίκησης να ενημερώσει τα θύματα των υποκλοπών.
Το «κακοποιημένο κορίτσι που έγινε γρήγορα γυναίκα» είναι φόρα παρτίδα στις τηλεοράσεις και στα πρωτοσέλιδα.
Ο νόμος για την «προστασία μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος» έχει τη μοίρα όλων των άλλων δημοσίων πραγμάτων, δηλαδή την καταπάτηση.
Ετσι, ένας νόμος που πέρασε αδιάβαστος, ασυζήτητος, στην τούρλα της κρίσης, θα κριθεί μετά δώδεκα έτη και αφού ήδη έχουν χτιστεί μεγαθήρια.
Οι υπουργοί Δικαιοσύνης και Προστασίας του Πολίτη ρίχνουν τον σανό της αυστηροποίησης στα κανάλια, για να ‘χουμε να λέμε μπας και ξεχάσουμε το έλλειμμα σχεδίου.
Το κυβερνητικό αφήγημα για τις υποκλοπές λέει ότι στη χώρα επικρατεί το «μπάτε, υποκλοπείς αλέστε», ενώ το πόρισμα του Αρείου Πάγου συμπληρώνει «κι αλεστικά μη δώστε».
Στο πόρισμα για τις υποκλοπές εκπλήσσουν τα μαθηματικά που χρησιμοποιούνται για να τεκμηριωθεί το συμπέρασμα.
Αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι αντιδράσεις σε αυτό το διάτρητο πόρισμα υπονομεύουν το κύρος της Δικαιοσύνης, πού να δουν τα λαϊκά πορίσματα που θα βγουν τον Αύγουστο παρά θίν’ αλός.
Το πολίτευμα δεν διαβρώνεται επειδή οι πολίτες, τα κόμματα, οι φορείς δεν ακολουθούν τις υπουργικές διδαχές, αλλά από τις αντιδημοκρατικές πράξεις των κυβερνώντων.
Αν σε μια πολύκροτη δίκη, την οποία παρακολουθεί όλος ο (εκτός Ελλάδος) κόσμος, χάνονται πολύτιμα στοιχεία διότι κάπου, κάποτε, κάποιος δημόσιος υπάλληλος πίεσε ένα συρραπτικό, τι ακριβώς γίνεται σε άλλες (ήσσονος για τη δημόσια προσοχή) δίκες;
Το περιλάλητο «κοινό περί δικαίου αίσθημα» αφυπνίζεται μόνον αν τηρηθεί η νομιμότητα και δεν προκύψει προφυλάκιση ως «προκαταβολή ποινής».
Η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία ελέγχονται από τη δικαστική. Η Δικαιοσύνη από ποιον θα ελεγχθεί;
Η επιρροή διά του «κοινού περί δικαίου αισθήματος» στην Δικαιοσύνη δεν μπαίνει στον ίδιο τορβά με την παρέμβαση πολιτικών ή οικονομικών παραγόντων.
Η αλαζονεία δεν σταματά στην κορυφή, αλλά κατρακυλά κατά κάποιον τρόπο σε ολόκληρο το οικοδόμημα του κρατικού μηχανισμού.
Ο Αμερικανός πρόεδρος Λίντον Τζόνσον ανησυχούσε για τα δεινά που επιφέρουν οι νόμοι όταν εφαρμόζονται λάθος. Στη δική μας περίπτωση, πρέπει να ανησυχούμε για το βραχύ διάστημα που εφαρμόζονται· είτε σωστά είτε λάθος.
Είχε μαλλιάσει η πένα του αείμνηστου καθηγητή Σταύρου Τσακυράκη να γράφει ότι «η προσωρινή κράτηση αντί για έκτακτο μέτρο, που πρέπει να επιβάλλεται αποκλειστικά στις περιπτώσεις που προβλέπει ο νόμος, έχει καταντήσει σύνηθες όπλο στα χέρια των ανακριτών που δεν διστάζουν να το χρησιμοποιήσουν επί δικαίους και αδίκους»
Στο «διωκτικό – δικαστικό σύμπλεγμα» υπάρχει ένας άλλος κόσμος με τους δικούς του νόμους και τα δικά του πρωτόκολλα;
Οι δικαστικές αποφάσεις δεν αρκεί να είναι νόμιμες. Οφείλουν να μην είναι «περίεργες».
Ο ποινικός λαϊκισμός που πέντε χρόνια καλλιεργούν οι υπουργοί Δικαιοσύνης πριονίζει το κλαδί στο οποίο κάθεται η κυβέρνηση.
Τα παχιά λόγια περί πάταξής της με έναν νόμο κι έναν κώδικα, οι διακηρύξεις του στυλ «βάζουμε τέλος στην ανομία» και άλλα επικολυρικά, είναι απλώς στάχτη στα μάτια των αδαών…