Οι μισές από τις 969 καταδίκες της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αφορούν την παραβίαση του άρθρου 6, ήτοι το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη.

Ο ασφαλέστερος τρόπος για να περάσει το μέτρο είναι να αξιολογηθούν πρώτα τα ανώτερα στελέχη του κράτους για να πάψουν να φοβούνται τα χαμηλότερα.

Ενας άλλος Ελληνας της διασποράς που ταλαιπωρείται δεκατρία χρόνια τώρα από «το ελληνικό κράτος και το κομματικό σύστημα που κάθε φορά το ιδιοποιείται».

Ο τρόπος επιλογής των ανώτατων δικαστικών αποκλειστικώς από την κυβέρνηση είτε αλλοιώνει την κρίση τους είτε υπάρχουν φόβοι πως οι δικαστές κρίνουν αναλόγως των κρίσεων που έκανε για τους δικαστικούς λειτουργούς η κυβέρνηση.

Οι πολλαπλές μηνύσεις κατά του κ. Γεωργίου δικαιώνουν όσους ισχυρίζονται τα περί δικομανίας των Ελλήνων. Η αποδοχή τους όμως από τους εισαγγελείς δείχνει το πραγματικό πρόβλημα στη Δικαιοσύνη.

Η θρυλούμενη δικομανία των Ελλήνων βασίζεται στον άγνωστο Χ: πόσες μηνύσεις καταθέτουμε κατ’ έτος; Ο θρυλούμενος επίσης φόρτος των δικαστηρίων βασίζεται σε έναν ακόμη άγνωστο Ψ: πόσες από τις μηνύσεις που κατατίθενται μπαίνουν στο αρχείο και πόσες φορτώνονται στα ακροατήρια;

Δεν ξέρουμε (και δεν γνωρίζουμε πώς μπορούμε να μάθουμε) πόσο μεγάλη είναι η πολυδικία στην Ελλάδα.

Το πρόβλημα είναι ότι το δικαστικό σύστημα είναι χύμα στο κύμα.

Η γνωμάτευση του κ. Ντογιάκου συγκρούεται με το Σύνταγμα, αλλά πρωτίστως με τη λογική. Ακόμη και με τη νεφελώδη λογική του νέου νόμου.

Σαν πολλές εγκληματικές οργανώσεις δεν μαζεύτηκαν στα σύνορά μας; Ή μήπως και οι δικαστικές αρχές βρίσκουν (νόμο) και κάνουν κατάχρηση;

Οι αθρόες προφυλακίσεις, τις οποίες διατάσσουν οι δικαστές προκειμένου να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, εμπεριέχουν μια θεσμική απρέπεια και δημιουργούν μια πρακτική ανωμαλία.

Για την παραβίαση του δικαιώματος του απορρήτου των επικοινωνιών οποιουδήποτε απαιτούνται εγγυήσεις δικαίου. Για τους εκλεγμένους πολιτικούς απαιτούνται πρόσθετες εγγυήσεις, όπως στο Βέλγιο.

Η κ. Καϊλή συνελήφθη επ’ αυτοφώρω, κάτι που προβλέπεται από το άρθρο 62 και του ελληνικού Συντάγματος για το «ακαταδίωκτο των βουλευτών»: «Δεν απαιτείται άδεια [της Βουλής] για τα αυτόφωρα κακουργήματα».

Τα ψεύδη της ΕΛ.ΑΣ. υπονομεύουν για μια ακόμη φορά την αξιοπιστία της. Πώς να εμπιστευθεί κάποιος την ΕΔΕ που προκηρύχθηκε, όταν επιχειρείται παραπλάνηση για απλά γεγονότα που διαψεύδονται εντός ολίγων μόνο ωρών;

Συνήγορος υπεράσπισης ενός εκ των κατηγορουμένων στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο των τηλεοπτικών αδειών είναι μέλος της κατηγορούσας αρχής, δηλαδή της ελληνικής Βουλής.

Πόσοι πολίτες και φορολογούμενοι δεν έχουν την πολυτέλεια της σύγκλησης «υπουργικής σύσκεψης με προϊσταμένους δικαστηρίων Πρωτοδικείου και Εφετείου» και ταλαιπωρούνται χρόνια με διαρκείς αναβολές;

Το ζήτημα της προφυλάκισης, σύμφωνα με τον νόμο, δεν κρίνεται με βάση το κατηγορητήριο.

Οι νοοτροπίες δεν εξαλείφονται και οι συμπεριφορές δεν απαξιώνονται κάνοντας «διακριτό στον ποινικό κώδικα» το κακούργημα της γυναικοκτονίας που έτσι κι αλλιώς τιμωρείται ως ανθρωποκτονία με ισόβια. 

«Η γυναικοκτονία ως όρος να υπάρχει στον δημόσιο λόγο, αλλά δεν θα ωφελήσει σε τίποτα η ένταξή της στον Ποινικό Κώδικα».

Δυο σκασίλες είχε για να διχαστεί ο λαός και μία είναι για την αποφυλάκιση ή μη του κ. Δημήτρη Λιγνάδη.