Το οριακό όφελος της μικροανομίας συρρικνώνεται, ενώ το κόστος ανεβαίνει εκθετικώς.
Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τους νόμους. Το δαιδαλώδες, προχειρογραμμένο και ασυλλόγιστα ψηφισμένο νομοθετικό πλαίσιο είναι πολλάκις αντιφατικό.
Αν δεν ξεριζωθεί η αντίληψη ότι «η βία είναι λύση», θα εκπλησσόμαστε από το φαινόμενο, που θα παίρνει διαρκώς νέες μορφές.
Οι υποδομές σώζουν ζωές
Η επιτυχία της Κίνησης για Ελεύθερες Παραλίες πρέπει να μελετηθεί, πρωτίστως από τους συνήθεις… κινηματίες, αν φυσικά θέλουν να πετυχαίνουν κάτι και όχι να κάνουν απλώς αντιπολιτευτικό ντόρο.
Θα εισάγουμε λοιπόν το gated ήθος –ό,τι χειρότερο παρήγαγε ο, κατά τα άλλα, αξιολογότατος αμερικανικός πολιτισμός– και μάλιστα α λα ελληνικά;
Η επιτυχία της Κίνησης για Ελεύθερες Παραλίες πρέπει να μελετηθεί, πρωτίστως από τους συνήθεις… κινηματίες, αν φυσικά θέλουν να πετυχαίνουν κάτι και όχι να κάνουν απλώς αντιπολιτευτικό ντόρο.
Οι λίστες φτιάχνονται από τους αρχηγούς των κομμάτων με πρώτιστο μέλημα να τιμήσουν ή να «παρκάρουν» κάποια στελέχη· πολλάκις, τους χαμένους των εσωκομμα- τικών εκλογών.
Μπορούμε να έχουμε σταθμάρχες που ξέρουν τα κλειδιά και μετά να προχωρήσουμε στην αταξική κοινωνία;
Το βασικό πρόβλημα που γέννησε μία ακόμη τραγωδία δεν πρόκειται να επιλυθεί.
Επτά σιδηροδρομικά ατυχήματα έγιναν στην Ελλάδα το 2022, ευτυχώς χωρίς θύματα. Γι’ αυτό και δεν ανησύχησε κανείς.
Τρεις κρατικοί οργανισμοί έχουν την ευθύνη για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων, στα γραφεία της ιδιωτικής εταιρίας διαμαρτύρονται οι συνήθεις διαδηλωτές…
Μετά τους δεκάδες νεκρούς αρχίζουν οι τυπικές ελληνικές διαδικασίες. Κινητοποίηση των δικαστικών αρχών, δηλώσεις με θλίψη και με όρκους «όλα στο φως», ανταλλαγή αιχμών για τις ελλείψεις στον τομέα της ασφάλειας.
Και δημοκράτες πολιτικοί έρχονται σε σύγκρουση με κάποιες ΜΚΟ. Είτε διότι οι τελευταίες επικρίνουν κυβερνητικές πολιτικές είτε διότι στο πλαίσιο του «κατόπιν ενεργειών μου…» νιώθουν να χάνουν ένα μέρος της εκλογικής τους πελατείας.
Ο πρωταρχικός λόγος ανησυχίας δεν είναι είναι ότι «γίναμε Σικάγο». Τα νούμερα υπολείπονται κατά πολύ.
Οι σημερινές αποκαλύψεις δεν αποτελούν επιτυχία αυτών που τις κάνουν, αλλά υπενθύμιση των πρότερων αποτυχιών τους.
Οι «πλατείες του μετρό ή των πάρκινγκ» είναι κάτι σαν μνημεία σοσιαλιστικού ρεαλισμού: πολύ τσιμέντο και ελάχιστη αισθητική.
Μπορεί να αιτιολογηθεί αυτή η ανισορροπία οργής και δημοσιότητας από το γεγονός ότι στην υπόθεση της Πάτρας υπάρχουν τρία νεκρά παιδιά, έναντι δύο (σίγουρα) δολοφονημένων στην Ανδραβίδα;
«Η ηθική αγανάκτηση είναι στις περισσότερες περιπτώσεις 2% ηθική, 48% αγανάκτηση και 50% ζήλια».
Ουδείς περιμένει από το κράτος να λύσει τα προβλήματα. Αυτό δεν το ξέρουμε λόγω εμπειρίας. Ο τυπικός νεοέλληνας προτιμά τις ατομικές λύσεις από τις συλλογικές.
