Το εθνικό συμφέρον δεν είναι γραμμένο σε μαρμάρινες πλάκες, προκύπτει μετά τη σύγκρουση απόψεων και την τριβή των επιχειρημάτων με την πραγματικότητα.
Ανοίγει μια χαραμάδα για να μπει φως στη (σκοπίμως;) σκοτεινή πρόσφατη ελληνική ιστορία.
Δεν ήταν οι «τελετές με σημαίες, και να γιορτές στο Στάδιο, και να αναφορές στην Αρχαία Ελλάδα και στον πολιτισμό της…» που χαλύβδωσαν το εθνικό φρόνημα το 1940.
Η κυβέρνηση δεν επικύρωσε τα μνημόνια, γιατί φοβάται τη δεξιά της πτέρυγα. Εκτός από τον «παραλυτικό μαξιμαλισμό», για τον οποίο γράφαμε χθες, υπάρχει και η εξίσου επιβλαβής «παραλυτική μικροπολιτική».
Ο παραλυτικός μαξιμαλισμός είναι το πρόβλημα των γνήσιων πατριωτών και η μεγάλη ευκαιρία όσων τους εκμεταλλεύονται για ίδιον πολιτικό όφελος.
Το μόνο που έχουμε να ευχηθούμε στους βόρειους γείτονές μας είναι ότι με το εθνικιστικό κόμμα VMRO, που αφρόνως υπεψήφισαν, θα ζήσουν τη «στιγμή ΣΥΡΙΖΑ».
Μια τυχόν αναβολή της επίσκεψης Μητσοτάκη θα εξυπηρετούσε τον Ερντογάν, ο οποίος δεν νιώθει (εκλογικώς) καλά τελευταία.
Η μισή Κύπρος, αυτή που βρίσκεται πάνω από τη ματωμένη γραμμή του «Αττίλα», τι είναι; Κονγκολέζικη;
Πρέπει επιτέλους να αρχίσουμε να συζητάμε (και) τα εθνικά θέματα χωρίς φόβο και πάθος, αλλά με επάρκεια γνώσεων.
Στις διεθνείς σχέσεις δεν γίνεται τίποτε αυτομάτως, κι ας έχουμε αυτήν την αίσθηση όσοι απλώς ψηλαφούμε την ιστορία.
και ο θάνατος της Μεγάλης Ιδέας πριν από εκατό χρόνια ήταν υποχώρηση, διότι όπως έλεγε και το δημοτικό άσμα, «σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζης, πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θά ‘ναι…».
Η κατάρα της Κύπρου ήταν ότι πολλάκις θεωρήθηκε ελληνοτουρκική διαφορά.
Η συζήτηση περί «μιας και μόνης διαφοράς με την Τουρκία» έχει κι ένα μοναδικό, αλλά πολύ ελληνικό, χαρακτηριστικό.
Όταν έχουμε δύσκολες στιγμές, όταν στενεύουν τα οικονομικά μας, μνημονεύουμε τις γερμανικές αποζημιώσεις και τα πετρέλαια του Αιγαίου.
Πενήντα χρόνια ζωής μετράει «η μία και μόνη διαφορά που έχουμε με την Τουρκία», ήτοι η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών και της υφαλοκρηπίδας.
Μια κυριαρχία γνωρίζουμε, διότι είναι η μόνη που υπάρχει. Είναι τα έξι μίλια των χωρικών μας υδάτων. Τα υπόλοιπα, όπως υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, είναι ευσεβείς πόθοι και αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης που θα κάνουμε, αν ποτέ την κάνουμε.
Αν πρέπει να σιωπήσει η αντιπολίτευση διότι «η Τουρκία, τα τουρκικά ΜΜΕ μπήξε, δείξε…» τότε τι θα κάνουν οι υφιστάμενοι του κ. Μητσοτάκη;
Η συζήτηση, που με επιπολαιότητα άνοιξε η Ν.Δ. (θα το τονίσουμε: το συμπούρμπουλο ξεκίνησε από αναρτήσεις στο fb!) έχει γίνει πολύ καταστρεπτική και για τα εθνικά μας θέματα και για τα πολιτικά δικαιώματα.
Στον βαθμό όμως που ισχύουν όσα καταγγέλλονται, για τους μειονοτικούς βουλευτές το βασικό μας πρόβλημα είναι πως αυτά τα παιχνιδάκια πιάνουν: οι «εκλεκτοί του προξενείου» εκλέγονται κι αυτό πρέπει να μας κάνει να ψαχτούμε.
Ο μειονοτικός βουλευτής κ. Χουσεΐν Ζεϊμπέκ εκλέγεται αδιαλείπτως από το 2012. Τώρα, που υπάρχει ένας ροζ λεκές στον γαλάζιο χάρτη, αποφάσισε να γίνει πράκτορας της Αγκυρας;