Η αλήθεια είναι ότι ο Αρειος Πάγος ποτέ δεν έχαιρε μεγάλης εμπιστοσύνης, αφού αυτή είναι εκ γενετής υπονομευμένη· η ηγεσία του διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση.

Η αλλαγή του Συντάγματος χρειάζεται εκτελεστικό νόμο, τον οποίο η κυβέρνηση «αμέλησε» –έξι χρόνια τώρα!– να ψηφίσει.

Ενα από τα χαρακτηριστικά των κοινωνικών δικτύων είναι ότι οξύνουν την ευαισθησία της κοινότητας για πολύ πεζούς λόγους.

Δεν έχουμε συγκεκριμένη απάντηση πώς η λογική μπορεί να αντιμετωπίσει το παράλογο.

Υπάρχει και η φρικτή υποψία πως η αποκαλούμενη «γουόκ κουλτούρα» ενοχλεί μόνο όταν προέρχεται από (αυτό που θεωρούμε) Αριστερά.

Αυτή είναι η δεύτερη φορά που η κυβέρνηση φτύνει κατάμουτρα τις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου. H προηγούμενη αφορά την υποχρέωση της διοίκησης να ενημερώσει τα θύματα των υποκλοπών.

Υπάρχουν κάποιες δομημένες ιεραρχίες στην ελληνική κοινωνία που ορίζουν όχι μόνο το τι λέμε, αλλά και πώς ακριβώς το λέμε;

Η διαφορετική λεκτικώς προσέγγιση διαφόρων πληθυσμιακών ομάδων είναι πιο επικίνδυνη από τη χρήση της λέξης «γύφτος», που πολλοί Ρομά προτιμούν.

Το οριακό όφελος της μικροανομίας συρρικνώνεται, ενώ το κόστος ανεβαίνει εκθετικώς.

Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τους νόμους. Το δαιδαλώδες, προχειρογραμμένο και ασυλλόγιστα ψηφισμένο νομοθετικό πλαίσιο είναι πολλάκις αντιφατικό.

Το «κακοποιημένο κορίτσι που έγινε γρήγορα γυναίκα» είναι φόρα παρτίδα στις τηλεοράσεις και στα πρωτοσέλιδα.

Ο νόμος για την «προστασία μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος» έχει τη μοίρα όλων των άλλων δημοσίων πραγμάτων, δηλαδή την καταπάτηση.

Η μετανάστευση είναι πρώτα απ’ όλα οικονομική επιλογή· κι εκείνων που έρχονται κι εκείνων που τους δέχονται.

Ετσι, ένας νόμος που πέρασε αδιάβαστος, ασυζήτητος, στην τούρλα της κρίσης, θα κριθεί μετά δώδεκα έτη και αφού ήδη έχουν χτιστεί μεγαθήρια.

Οι υπουργοί Δικαιοσύνης και Προστασίας του Πολίτη ρίχνουν τον σανό της αυστηροποίησης στα κανάλια, για να ‘χουμε να λέμε μπας και ξεχάσουμε το έλλειμμα σχεδίου.

Αν δεν ξεριζωθεί η αντίληψη ότι «η βία είναι λύση», θα εκπλησσόμαστε από το φαινόμενο, που θα παίρνει διαρκώς νέες μορφές.

Η διαφορά των δημόσιων και των κρατικών Λυκείων.

Είναι ανησυχητικό ότι χρειάζεται απόφαση σε ανώτατο επίπεδο για να αντιληφθούν οι γονείς, οι καθηγητές κ.ά. ότι τα κινητά τηλέφωνα δεν πρέπει να είναι μέσα στις τάξεις.

Το μπάχαλο με την Επιτροπή για την ελληνική ταινία που θα πάει στα Όσκαρ.

Η χαρά από τη γελοιότητα απέχει μόνο μια στιγμή, το ίδιο και το γλέντι από το κιτς.