Δεν υπάρχει κάποια συστηματική μελέτη που να δείχνει πόσα κρούσματα διαφθοράς εμφανίζονται κατ’ έτος στο κεντρικό κράτος και πόσα στην Αυτοδιοίκηση.
Εκτός από ένα δεύτερο Χριστουγεννιάτικο Χωριό η Αθήνα θα έχει και μια δεύτερη γιορτή Πρωτοχρονιάς.
Απέτυχαν πολλοί άξιοι άνθρωποι στο υπουργείο Εσωτερικών επιχειρώντας να λύσουν τον γρίφο «ποιος καθαρίζει τα φρεάτια;».
Οι πλειοψηφίες αποφασίζουν τη δημόσια εικόνα των οικιστικών συνόλων.
Για να ιδρώνουν οι μαθητές στην τάξη ασχολήθηκαν τέσσερα (συν δύο) υπουργεία και η Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Το πελατειακό κράτος θέλει πολλές αρμοδιότητες για να μπορεί να εξυπηρετεί τους πελάτες του.
Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι το κεντρικό κράτος να μοιράζει λεφτά, κάποιοι τοπικοί άρχοντες να νιώθουν ότι μπορούν να τα σκορπίσουν, ενώ οι τοπικές κοινωνίες να μην πολυσκοτίζονται αφού είναι «τα λεφτά των άλλων».
Ο σπόρος της συμμετοχικής δημοκρατίας πρέπει να φυτευθεί, ασχέτως αν κάποιοι κοντόφθαλμοι ασπάζονται το δόγμα «ένας δήμος, μια αρχή, ένας ηγέτης».
Καλές είναι οι συνεντεύξεις και καλύτερα τα τεστ δεξιοτήτων, αλλά υπάρχει λόγος να διαφεντεύονται από την Αθήνα οι 270 θέσεις σε αθλητικά κέντρα, από την Κρήτη μέχρι τον Εβρο;
Και σε αυτές τις κάλπες η προεκλογική περίοδος έγινε κομματικός αγώνας, ενώ τα πολλά προβλήματα των τοπικών κοινωνιών θα συνεχίσουν να υφίστανται.
Είναι προφανές ότι το κεντρικό κράτος έχει πλεόνασμα τεχνογνωσίας στη χρηστή διοίκηση (φαίνεται όπου να κοιτάξουμε) και αποφάσισε να μεταφέρει λίγο και στους «από κάτω».
Γιατί πρέπει οι υπουργοί να ασχολούνται με κάθε λεπτομέρεια της καθημερινότητας καθ’ άπασα την επικράτεια και να φορτώνεται η κυβέρνηση τσάμπα πολιτικό κόστος;
Το κεντρικό κράτος πρέπει να επιβάλει τη νομιμότητα, και πιο συγκεκριμένα –τι ειρωνεία!– ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, αυτός δηλαδή που πρώτος αδικείται από την παράβαση.
Με αυτά και μ’ αυτά, ο Δήμος Αθηναίων χάνει ένα εκατ. ευρώ ετησίως, οι Θεσσαλονικείς περί τις 500.000 και οι άλλοι δήμοι αθροιστικώς πολλά περισσότερα.
Μια θετική διάταξη που αποκεντρώνει το κεντρικό κράτος γίνεται «ιδιωτικοποίηση», «φτου κακά νεοφιλελευθερισμός», και μάλιστα από μια παράταξη που ιστορικώς ήταν πάντα υπέρ της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Το αναπτυξιακό νομοσχέδιο προάγει τη Δημοκρατία. Θα μπορούν οι τοπικές κοινωνίες να αποφασίζουν για τα του οίκου τους χωρίς να χρειάζεται να «αιτιολογούν» σε κανέναν αυτό που κάνουν.
«Το υπουργείο Περιβάλλοντος έχει περίπου 15 εποπτευόμενους φορείς και 37 πάρκα σε όλη την Ελλάδα. Μόνο ο διορισμός των διοικητικών συμβουλίων απαιτεί πάρα πολλές ανθρωποώρες».
Η κυβέρνηση πρέπει να κάνει άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με αποκέντρωση αρμοδιοτήτων και καθαρές κουβέντες.
Ετσι προχωράμε από «μεγάλο σχέδιο» σε «μεγαλύτερο σχέδιο» για την αρχιτεκτονική της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και από μικρές ρουσφετολογικές διευθετήσεις σε ακόμη μικρότερες.
Οι δήμαρχοι που θα διαχειριστούν την καθημερινότητά μας δεν μπορούν να χαράξουν στρατηγική πριν από τις εκλογές και δεν θα μπορούν να διοικήσουν μετά τις εκλογές.
