Στο αίτημα της αγοράς για προφητείες, τα ΜΜΕ δεν απάντησαν με το ταπεινό «δεν ξέρουμε», και στον γιγαντωμένο και χειμαζόμενο κλάδο των σφυγμομετρήσεων οι δημοσκόποι δεν είπαν «συγγνώμη, δεν μπορούμε».

Με αφορμή τα 11 εκατ., που θεωρητικώς θα μοιραστούν σε χιλιάδες επιχειρήσεις ΜΜΕ (όλης της επικράτειας), στήθηκε ένας χορός δαιμονοποίησης της δημοσιογραφίας εν συνόλω.

Η επιλεκτικότητα του κράτους στις ενισχύσεις εμφανίζεται με κάθε πολιτική εξουσία και σε κάθε αγορά.

Ο ΔΟΛ απέθανε, ζήτω ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός των Συντακτών.

Οι φρούδες εγγυήσεις του Β. Μουλόπουλου για τον ΔΟΛ.

Η βιομηχανία ενημέρωσης ακολούθησε την πεπατημένη των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων.

H κυβέρνηση δεν θέλει να εξυγιάνει το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, αλλά να το ελέγξει.

Οταν μια κυβέρνηση νομοθετεί για έναν τόσο ευαίσθητο τομέα, έχοντας σκοπό να ικανοποιήσει τους αγριεμένους του κόμματος, το πιθανότερο είναι να το πληρώσει η Δημοκρατία.

    Το να πεθαίνει μια εφημερίδα είναι πολύ κακό πράγμα· πεθαίνει ένα από τα εγκεφαλικά κύτταρα της κοινωνίας.

Ας ελπίσουμε ότι η Αριστερά εν τω συνόλω αντί να λέει εξυπνάδες του στυλ «902, δεξιά στα FM», θα διδαχθεί από το απλό μάθημα αριθμητικής που έκανε το ΚΚΕ και αποφάσισε να πουλήσει την επιχείρηση.

Σε ποιον χρησιμεύουν οι διακηρύξεις του δημοσίου που δημοσιεύονται στον Τύπο;  

Για πρώτη φορά μετά πολλά χρόνια, ο χώρος των ΜΜΕ γίνεται πραγματικός καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας.

Με την εφαρμογή του «Καλλικράτη» αποκεντρώνονται σημαντικές αρμοδιότητες. Αυτό θα αλλάξει -σταδιακά μεν, ριζικά δε- τη σχέση του αθηναϊκού Τύπου με τον περιφερειακό.

Ελλάς-Γαλλία, συμμαχία και στην κρίση του Τύπου…

Tα ελληνικά ΜΜΕ δεν λειτουργούν στην «αγορά της ενημέρωσης», βρίσκονται στην «αγορά της πολιτικής επιρροής».

H ελληνική κρίση του Τύπου έχει τόση σχέση με τη διεθνή κρίση του Τύπου, όσο έχει η κρίση της ελληνικής οικονομίας με τη διεθνή οικονομία.

Η συζήτηση περί παραταξιακού Τύπου στον 21ο αιώνα δεν είναι προσβλητική για τους δημοσιογράφους. Είναι πρωτίστως προσβλητική για τους αναγνώστες.

Είναι πολλά τα προβλήματα που έχει ο χώρος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Το βασικότερο είναι αυτή η αντίληψη, ότι ο Τύπος δεν έχει ανάγκη την αγορά και ότι κρίνεται με διαφορετικά κριτήρια από την προσφορά και τη ζήτηση.

Ο κόσμος άλλαξε και οι τελευταίοι που το κατανοούν είναι εκείνοι που πρέπει να ενημερώνουν τον κόσμο για τις αλλαγές που ήρθαν.

Στην πληροφορική κοινωνία το μόνο σίγουρο είναι ότι πνιγόμαστε στην πληροφορία. Aυτό που μας λείπει είναι ο οδηγός σ’ αυτόν τον ορμητικό χείμαρρο, η πυξίδα στη θάλασσα των πληροφοριών.