Ας μην μπερδεύουμε τις μεταμορφώσεις της παγκοσμιοποίησης με το «τέλος» της.

Να προλαβαίνουμε τις επιδημίες πριν αυτές γίνουν πανδημίες και για αυτόν τον λόγο πρέπει «να σκεφτόμαστε οικουμενικώς και να δρούμε τοπικώς».

Τα τείχη, όπως και τα σύνορα, έχουν πεπερασμένη στον χρόνο χρησιμότητα.

Μετά το πρώτο σοκ και τις πρώτες ανεδαφικές υποσχέσεις αρχίζει με δειλά βήματα η παγκοσμιοποίηση και της πολιτικής, είτε με τη μορφή παγκόσμιων συμφωνιών είτε με τη μορφή ευρύτερων συσσωματώσεων των εθνικών κρατών όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Στην εξάπλωση των ιών, το πρόβλημα δεν είναι η ταχύτητα εξάπλωσής τους, αλλά η σχετική βραδύτητα αντιμετώπισης του φαινομένου από τις πολιτικές ηγεσίες.

Εκτός από τον καλπάζοντα νεοκομμουνισμό, έχουμε και τους νεοσυντηρητικούς να χτυπάνε το σαμάρι της παγκοσμιοποίησης, με αφορμή την επιδημία του κορωνοϊού.

Σε έναν ιδανικό νεοφιλελεύθερο κόσμο, όλοι οι συντελεστές παραγωγής κινούνται ελεύθερα με στόχο τη μεγιστοποίηση της ωφέλειας των κατόχων τους. 

Είναι σύνθετο το μεταναστευτικό διότι δεν χωράει στα καλούπια του παρελθόντος, ούτε μπορεί κάποιος να κατηγοριοποιήσει σε μια ομάδα όλους τους ανθρώπους που φτάνουν στις ακτές μας.

Η τεχνολογία κάνει φθηνότερη (συνεπώς οικονομικά αποδοτικότερη) τη μετακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, ανθρώπων και παράγει την παγκοσμιοποίηση.

 Το «Τέλος της Ιστορίας» δεν διαψεύσθηκε. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι επιβεβαιώθηκε.

Το συνολικό ισοζύγιο που αποτυπώνει ο δείκτης SOFI, μαρτυρεί ότι το 2017 ήταν παγκοσμίως καλύτερο από το 2016 και η προβολή στο μέλλον δείχνει ότι το 2018 θα είναι καλύτερο από το 2017.

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον δυτικό κόσμο. Ο φόβος. Οι πολίτες είναι τρομαγμένοι από τις μεταβολές και μπορεί κάθε επιμέρους φόβος να είναι παράλογος, οι φοβίες τους για το μέλλον είναι δικαιολογημένες.

Το βασικό πρόβλημα του καπιταλισμού σήμερα είναι ότι όσοι ήδη είναι πλούσιοι «διαμορφώνουν τους κανόνες της αγοράς με τέτοιον τρόπο, ώστε να μοιάζουν ότι ισχύουν για όλους και ότι είναι ουδέτεροι, ενώ στην πραγματικότητα επωφελούνται συστηματικά και δυσανάλογα από αυτούς τους κανόνες».

Δημιουργείται χάσμα αντιλήψεων για την παγκοσμιοποίηση μεταξύ ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων οικονομιών.

Δεν είναι εύκολη η μετάβαση στη νέα εποχή και διάφοροι πολιτικοί μπαταχτσήδες θα πουλούν όνειρα για μια ανέφικτη επιστροφή στο παρελθόν.

Το μεταναστευτικό θα απαλυνθεί με περισσότερη Ευρώπη και όχι με περισσότερες κατάρες για την Ευρώπη.

Η Ελλάδα πρέπει να πάψει να είναι χωριό που ασχολείται μόνο με τα χωρατά της Αριστερής Πλατφόρμας.

  Διδάσκουμε ελλειμματικά την ιστορία, για να ταιριάζει στους εθνικούς μύθους.

Η παγκόσμια προοπτική αποτυγχάνει διότι οι άνθρωποι και οι θεσμοί δεν μπορούν να χειριστούν με τον κατάλληλο τρόπο τις ψυχολογικές και θεσμικές συνέπειες του διασυνδεδεμένου κόσμου.

Πόσο μπολιάζουμε με τη δική μας δημιουργία τον οικουμενικό πολιτισμό που δημιουργείται ή απλώς ομφαλοσκοπούμε στις πέτρες που κάποτε σημάδευαν το κέντρο της Γης;