Δεν ξέρουμε τι είπε η Αλέιδα Γκεβάρα στο σχολείο της Βέροιας. Το πρόβλημα είναι οι προγραφές για το ποιοι έχουν δικαίωμα λόγου στα σχολεία. Ο μακαρθισμός, ως γνωστόν, δεν έχει χρώμα…
Είναι εξαιρετικά ανησυχητικό ότι μεγάλα συμφέροντα χρησιμοποιούν τον νόμο και τη δικαστική εξουσία με σκοπό την αποσιώπηση απόψεων που δεν τις ευνοούν.
Το ΕΣΡ νομιμοποιείται να ασκεί λογοκρισία μόνο στα Μέσα που χρησιμοποιούν δημόσια περιουσία, δηλαδή τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες.
Οι πλειοψηφίες αποφασίζουν τη δημόσια εικόνα των οικιστικών συνόλων.
Για ποιο λόγο δεν έκαναν το αγροτικό τους οι γιατροί που «εισήχθησαν μέχρι και το ακαδημαϊκό έτος 2008-2009» και τώρα δεν θα το κάνουν όσοι μπήκαν μέχρι και το 2012-2013;
Από τη μία, διαφαίνεται η ολοκλήρωση της προ κρίσης κανονικότητας, με το ΠΑΣΟΚ να επαναδιεκδικεί τον ρόλο του δεύτερου πόλου. Από την άλλη, υπάρχουν τα διαλυτικά στοιχεία του πολιτικού συστήματος.
Βγάζουν καλύτερες αποφάσεις τα κονκλάβια των σοφών ενός κόμματος ή υπάρχει κάποια σοφία του πλήθους;
Οι «σελέμπριτι» γενικώς δεν μπορούν να αξιώνουν «προστασία του ιδιωτικού τους βίου», όταν οι ίδιοι τον χρησιμοποιούν για ίδιον όφελος.
Υπάρχει ένας απλός τρόπος να σταματήσει η συζήτηση για τον/την επόμενη Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να μη στεναχωριέται τζάμπα ο πρωθυπουργός…
Υπάρχει κάτι βαθύτερο, που είναι η θεσμική κακοδαιμονία του Δημοσίου, η οποία πνίγει τα λίγα success stories, όταν αυτά αναδυθούν.
Η σύλληψη του Ντούροφ είναι απλώς το γαλλικό αντιδημοκρατικό σπυρί της δυτικής (ευρωπαϊκής πρωτίστως) ασθένειας που λέγεται φόβος.
«Το πώς γίνεται η αντιπολίτευση στη χώρα» το εμπεδώσαμε. Για το πώς γίνεται η ενημέρωση πρέπει να κουβεντιάσουμε.
Στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας ποτέ κανείς πολιτικός δεν χάνει…
Αν ένας μηχανισμός έχει απόλυτο δικαίωμα απόκρυψης των πεπραγμένων του και ο ίδιος μηχανισμός αποφασίζει ποια είναι τα «μυστικά» του, τότε το πρώτο πράγμα που θα αποφασίσει να συγκαλύψει είναι οι παρανομίες του.
Το ετήσιο τελετουργικό σχετικώς με τις πυρκαγιές (ακαθάριστα οικόπεδα, φλόγες που κυκλώνουν χωριά, σπίτια που καίγονται, συν πολύς λυρισμός) επαναλαμβάνεται και φέτος αδιαφοροποίητο.
Οι δημοσιογράφοι δεν απονέμουν δικαιοσύνη διά της δημοσιότητας, απλώς πληροφορούν τους πολίτες ότι η δημόσια αρχή που χρηματοδοτούν με τους φόρους τους κατηγορεί κάποιον.
Ποτέ δεν δικαιολογείται ο περιορισμός κάποιας ελευθερίας με το δικαιολογητικό ότι κάποιος θα την καταχραστεί.
Υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που αφιερώνει τόσους ρεπόρτερ, τόσα συνεργεία, τόσο κόπο, τόσο τηλεοπτικό χρόνο για να παρακολουθήσουμε την πορεία ενός λεωφορείου;
Το «ανελέητο κυνηγητό της είδησης» τροφοδοτείται από τα ίδια τα «θύματα» σε εποχές που ίσως να σκέφτονται μόνο τα πλεονεκτήματα της διασημότητας που επιδιώκουν.
Δημιουργήθηκε εσχάτως μια παράδοση λογοκρισίας στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Δεν είναι λογοκρισία άνωθεν. Είναι λογοκρισία από τα κάτω και από τα πλάγια. Δεν είναι κρατική, αλλά ιδιωτική.
