Οι νομοθεσίες περιορισμού του λόγου είναι εκ της φύσεώς τους ευρύτατες, και μαζί με τα λίγα ξερά καίγονται περισσότερα χλωρά.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι η κ. Μενδώνη είναι σταυροφόρος του δίκιου και της προστασίας των χρημάτων μας και άλλα τερπνά.
Μονοθεματική έχει γίνει η τηλεόραση. Οχι μόνο τα δελτία ειδήσεων, αλλά ολόκληρο το πρόγραμμά της. Εκτός από τις ενημερωτικές –τρόπος του λέγειν– εκπομπές, υπάρχει και η «Εκτακτη επικαιρότητα»
Μήπως πρέπει να κοιτάξουμε και στην απέναντι πλευρά της γνωστής παροιμίας, δηλαδή του γιαλού που αρμενίζουμε, για να εξηγήσουμε την άλλη «μεγάλη παραίτηση» από το διάβασμα, τη γνώση, την ενημέρωση;
Η αλήθεια είναι ότι δεν γίναμε σοφότεροι από το ντιμπέιτ. Δυστυχώς, η σοφία δεν εδρεύει στην τηλεόραση.
Όταν ένα πρόβλημα για την ελευθερία του Τύπου μπαίνει στο κομματικό μαγγανοπήγαδο απλώς ανακυκλώνεται.
Στα debates, ποιος είναι ο προσκαλών και ποιος ο προσκεκλημένος; Το ερώτημα έχει να κάνει με το ποιος ορίζει τους κανόνες του παιγνιδιού.
Απόφαση δικαστηρίου κρίνει ως «προσωπικό δεδομένο» ακόμη και την ποινική καταδίκη κάποιου.
Πληρώνουμε κάποιους επιστήμονες για να μας πουν τη γνώμη τους και πρέπει να περάσουμε τροπολογία για να μπορούν να πουν τη γνώμη τους και να μην τρέχουν μια ζωή στα δικαστήρια.
Τουλάχιστον, ας βγει ένας κατάλογος προληπτικής λογοκρισίας ώστε να ξέρουμε τι μπορούμε να δημοσιεύσουμε. Διότι έτσι όπως πάμε, σε λίγο οι ειδήσεις θα λένε «κάπου, κάποιοι, έδεσαν κάποιον με πετονιά».
Τουλάχιστον, ας βγει ένας κατάλογος προληπτικής λογοκρισίας ώστε να ξέρουμε τι μπορούμε να δημοσιεύσουμε. Διότι έτσι όπως πάμε, σε λίγο οι ειδήσεις θα λένε «κάπου, κάποιοι, έδεσαν κάποιον με πετονιά».
Εχει υπερβεί τα εσκαμμένα η στοχοποίηση των δημοσιογράφων, κάτι που ξεκινάει από τη βαθιά αγραμματοσύνη της Νέας Αριστεράς.
Στη χώρα με τη χαμηλότερη αναγνωσιμότητα εφημερίδων στον δυτικό κόσμο, υπάρχουν οι πιο παθιασμένες απόψεις για τη δημοσιογραφία.
Σήμερα, ακόμη και στο πενιχρό ειδησεογραφικό κομμάτι της τηλεόρασης πολλοί δημοσιογράφοι δεν θέλουν να μεταφέρουν πληροφορίες, αλλά να εκφράσουν την «οργή του κόσμου».
Η διαρκής έκκληση για ποινικοποίηση του λόγου αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για όλους.
Το «κουτσομπολιτικό» ρεπορτάζ δεν διευκρίνισε αν ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Τσίπρας κάθισαν δίπλα ή απέναντι; Κοιτάχτηκαν ή έριξαν τα μάτια χαμηλά;
Ουδείς ασχολείται με όποια σοβαρά που λένε οι πολιτικοί, όλοι επικεντρώνονται στα εξωφρενικά. Αυτό υποβαθμίζει τον δημόσιο διάλογο και την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού.
Το Σύνταγμά μας και οι εθνικοί μας νόμοι έρχονται σε αντίθεση με τις διεθνείς διατάξεις που έχει υπογράψει η χώρα μας για την ελευθερία του λόγου.
Η νυχτερινή σύλληψη του κ. Πέτρου Τατσόπουλου αναδεικνύει (για μία ακόμη φορά) όλες τις παθογένειες του νομικού και δικαστικού συστήματος ειδικώς σε ό,τι αφορά την εκφορά του λόγου.
Φορολογικοί έλεγχοι πρέπει να γίνονται πάντα και παντού και όχι όπως ορμηνεύει ο κ. Ντογιάκος, «σε αυτούς τους ολίγους» που «χλευάζουν και απαξιώνουν δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς».
