Ο Ελευθέριος Βενιζέλος με τη δημιουργία του Συμβουλίου της Επικρατείας και ο Κώστας Σημίτης με τις Ανεξάρτητες Αρχές παραχώρησαν εξουσία σε θεσμούς, οι οποίοι μάλιστα έχουν και ελεγκτικό ρόλο στις αποφάσεις τους.
Ο εκλιπών πρωθυπουργός πίστευε στη συνέχεια του κράτους, σε αντίθεση με τους ελάχιστους το δέμας πολιτικούς που πιστεύουν ότι αυτοί είναι «και αρχή και φινάλε» της χώρας.
Σε κάθε κυβερνητική πολιτική, εκτός από το μαστίγιο χρειάζεται και καρότο.
Η βαθιά, σχεδόν δομική, ασέβεια που επικρατεί στην ελληνική διοίκηση για την ιστορική μνήμη και τα τεκμήριά της.
Ενώ αναζητούσαμε “ΤΟ πρόβλημα της χώρας” για να το λύσουμε, φούντωσαν τα μικρά προβλήματα και όλα μαζί αθροίστηκαν στο μεγάλο πρόβλημα.
Οι Ελληνες εμπειρικώς γνωρίζουν ότι οι νόμοι και το Σύνταγμα μπορεί να είναι κρυστάλλινα, αλλά όχι αδαμάντινα.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε επώνυμα με δύο ή τρεις λέξεις. Ολα είναι μονολεκτικά. Δεν υπάρχουν ξεχωριστά ούτε «ντε», ούτε «ντα», ούτε «ντου».
Το βασικό πρόβλημα της Αριστεράς σήμερα είναι ότι κέρδισε τις μάχες των λέξεων, αλλά έχασε τον πόλεμο των αφηγημάτων.
Δύσμοιρη Αμερική! Σε μια εποχή γεμάτη προκλήσεις, ο πρόεδρος των ΗΠΑ κάνει την παρέα του κυβέρνηση – και να είχε και καμιά παρέα της προκοπής.
Εκτός από ένα δεύτερο Χριστουγεννιάτικο Χωριό η Αθήνα θα έχει και μια δεύτερη γιορτή Πρωτοχρονιάς.
Απέτυχαν πολλοί άξιοι άνθρωποι στο υπουργείο Εσωτερικών επιχειρώντας να λύσουν τον γρίφο «ποιος καθαρίζει τα φρεάτια;».
Η προεδρολογία παρακράτησε, σε σημείο που θα γίνει νούμερο της επιθεώρησης.
Ο τριήμερος εθνικός εορτασμός, όμως, δεν έχει να κάνει με το «τελείωμα του μετρό». Ετσι κι αλλιώς, αυτό δεν τελείωσε.
Κάθε αντιπολίτευση θέλει να δείξει ότι «αντιστέκεται με νύχια και με δόντια στην ανάλγητη ή καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης».
Αβυσσος η ψυχή των Γερμανών, όταν μάλιστα έχουν μεγαλώσει στη γνωστή «Λαοκρατική Δημοκρατία».
Δεν μπορεί ένα κόμμα να πανηγυρίζει και για την αντιμνημονιακή του φρενίτιδα και για το μνημόνιο που επιτυχώς εφάρμοσε.
Η χρήση της εκλογής Προέδρου έχει μπει πάλι στη μικροπολιτική μέγγενη.
Το εθνικό συμφέρον δεν είναι γραμμένο σε μαρμάρινες πλάκες, προκύπτει μετά τη σύγκρουση απόψεων και την τριβή των επιχειρημάτων με την πραγματικότητα.
Είναι εντυπωσιακό, αλλά τώρα που ο καπιταλισμός αγκομαχά, η Αριστερά τα πάει χειρότερα.
Σχεδόν 90 χρόνια μετά, οι Δημοκρατίες βρίσκονται στο ίδιο σταυροδρόμι. Η Τσεχοσλοβακία λέγεται Ουκρανία, η Σουδητία, Ντονμπάς, οι γερμανόφωνοι πληθυσμοί που ήθελε να προστατεύει ο Χίτλερ έγιναν «ρωσόφωνοι πληθυσμοί» που θέλει να προστατεύσει ο Πούτιν.
