Δεν γράφτηκαν άρθρα, ούτε ακούσαμε «ωιμέ» στα τηλεπαραθύρια, όταν ομάδα ατόμων επιτέθηκε στον χαράκτη κ. Χριστόφορο Κατσαδιώτη όταν εκείνος εκλήθη να μιλήσει σε σεμινάριο.

Η λογοκρισία είναι πολύ μεγάλο πράγμα και ασκείται κατά κανόνα από το κράτος, που έχει το μονοπώλιο της βίας.

Από πότε πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η «γενική κοινωνική απαίτηση» για οποιαδήποτε έκφραση γνώμης;

Δεν ξέρουμε τι είπε η Αλέιδα Γκεβάρα στο σχολείο της Βέροιας. Το πρόβλημα είναι οι προγραφές για το ποιοι έχουν δικαίωμα λόγου στα σχολεία. Ο μακαρθισμός, ως γνωστόν, δεν έχει χρώμα…

Είναι εξαιρετικά ανησυχητικό ότι μεγάλα συμφέροντα χρησιμοποιούν τον νόμο και τη δικαστική εξουσία με σκοπό την αποσιώπηση απόψεων που δεν τις ευνοούν.

Το ΕΣΡ νομιμοποιείται να ασκεί λογοκρισία μόνο στα Μέσα που χρησιμοποιούν δημόσια περιουσία, δηλαδή τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες.

Η σύλληψη του Ντούροφ είναι απλώς το γαλλικό αντιδημοκρατικό σπυρί της δυτικής (ευρωπαϊκής πρωτίστως) ασθένειας που λέγεται φόβος.

Στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας ποτέ κανείς πολιτικός δεν χάνει…

Αν ένας μηχανισμός έχει απόλυτο δικαίωμα απόκρυψης των πεπραγμένων του και ο ίδιος μηχανισμός αποφασίζει ποια είναι τα «μυστικά» του, τότε το πρώτο πράγμα που θα αποφασίσει να συγκαλύψει είναι οι παρανομίες του.

Ποτέ δεν δικαιολογείται ο περιορισμός κάποιας ελευθερίας με το δικαιολογητικό ότι κάποιος θα την καταχραστεί.

Δημιουργήθηκε εσχάτως μια παράδοση λογοκρισίας στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Δεν είναι λογοκρισία άνωθεν. Είναι λογοκρισία από τα κάτω και από τα πλάγια. Δεν είναι κρατική, αλλά ιδιωτική.

Σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι πίστευαν ότι οι Εβραίοι έκαναν μόνο εγκλήματα στην Παλαιστίνη, τώρα αποσιωπούν τα πραγματικά εγκλήματα της κυβέρνησης Νετανιάχου στη Γάζα και των εποίκων στη Δυτική Οχθη, σε συνεργασία με τον ισραηλινό στρατό.

Οταν μια κυβέρνηση, που δηλώνει φιλελεύθερη, κατεβάζει έργα τέχνης, δημιουργεί τα χείριστα προηγούμενα.

Ας μην ξεχνάμε ότι επί πολλά χρόνια «της πατρίδος μας η Σημαία είχε χρώμα γαλανό και στη μέση χαραγμένο τον βασιλικό θυρεό».

Η ελευθερία της έκφρασης δεν απειλείται πλέον μόνο από τα συντεταγμένα κράτη, αλλά και από άτακτους όχλους που στο όνομα της διαμαρτυρίας θέλουν να επιβάλουν το όποιο «δίκιο» τους.

Πότε, όμως, και για ποιον λόγο έγινε στην Ελλάδα αδίκημα ή έστω λόγος παρενόχλησης των πολιτών, η ανάρτηση μιας ξένης σημαίας;

Το πρώτο καθήκον των δημοσιογράφων είναι η αποτύπωση της πραγματικότητας, χωρίς αυτή να θολώνει από άλλους «ευγενείς» σκοπούς.

Αν θέλαμε να ψάξουμε το βιογραφικό του κ. Κασσελάκη, θα βρίσκαμε ανυπέρβλητα νομικά εμπόδια, με πρώτο τα «προσω- πικά δεδομένα».

Οι νομοθεσίες περιορισμού του λόγου είναι εκ της φύσεώς τους ευρύτατες, και μαζί με τα λίγα ξερά καίγονται περισσότερα χλωρά.

Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι η κ. Μενδώνη είναι σταυροφόρος του δίκιου και της προστασίας των χρημάτων μας και άλλα τερπνά.