Την ώρα που ο κ. Ζελένσκι έπιανε το πιγούνι του μιλούσε για τη φριχτή τύχη της Μαριούπολης και για τις δύσκολες διαπραγματεύσεις που πρέπει να κάνει με τους Ρώσους.
Αν αλλάζαμε το βαθμολόγιο των Ενόπλων Δυνάμεων, πώς θα είχαν αναλυτές τα κανάλια;
Έπρεπε να έρθουν οι «απελευθερωτές» χωρίς διακριτικά του Πούτιν για να δούμε εγκληματικές επιθέσεις σαν αυτή που έγινε στον ανταποκριτή της «Καθημερινής».
Αν κοιτάξουμε τη μεταπολεμική ιστορία θα δούμε ότι οι χώρες που ακρωτηριάστηκαν ήταν δικτατορίες ή ημιδημοκρατίες με ηγέτες που ήθελαν να ισορροπήσουν τα εσωτερικά προβλήματα με εκστρατείες μεγαλείου.
Μπορεί στην Ελλάδα να πλεονάζει η ευαισθησία, αλλά υπάρχει ένα πολύ σοβαρό έλλειμμα ενημέρωσης.
Οι δημοσιογράφοι ξεχάσαμε ότι δουλειά μας δεν είναι να σώσουμε τον κόσμο, αλλά να τον ενημερώσουμε. Να μάθουν οι πολίτες όλες τις παραμέτρους μιας κατάστασης και να κινητοποιηθούν αυτοί για να σώσουν τον κόσμο.
«Δουλειά της κυβέρνησης είναι να κρύβει τα μυστικά της, ενώ δουλειά των δημοσιογράφων είναι να τ’ αποκαλύπτουν»
Τρία προβλήματα δεοντολογίας που πρέπει να λύσουμε στο άμεσο μέλλον.
Έβγαλαν οι γραφειοκρατίσκοι του «Κέντρου Σάιμον Βίζενταλ» ταξιδιωτική οδηγία για τους «Ολυμπιακούς Αγώνες» και… λαχτάρησαν άπαντες οι γελοιογράφοι της χώρας. Έτσι φτιάχνει φαντάσματα αντισημιτισμού πίσω από τα οποία θα κρυφτεί ο πραγματικός αντιεβραϊκός ρατσισμός…
Η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών καναλιών αντιμετωπίζει το εθνικό θέμα με την ίδια προχειρότητα που αντιμετώπισε στο παρελθόν πολλά από τα ζητήματα που ταλαιπώρησαν αυτόν τον τόπο.
Tο Iράκ μπορεί να μην γίνει μεταπολεμική Γερμανία, αλλά δεν είναι ούτε Bιετνάμ και δύσκολα θα γίνει «τάφος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού».
O Πόλεμος στο Iράκ ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση περί αντικειμενικότητας και πατριωτισμού των MME. Tα ζητήματα τίθενται -πολλές φορές με υπερβολές- αλλά συζητιόνται. Σε όλο τον κόσμο, πλην Eλλάδος.
Είναι διάχυτη η αίσθησή ότι οι δημοσιογράφοι όλον αυτόν τον καιρό, δεν δημοσιογραφούσαν. Διαδήλωναν.
Το πρόβλημα της ελληνικής δημοσιογραφίας δεν ήταν οι ενσωματωμένοι δημοσιογράφοι των ΗΠΑ. Αυτή είναι μια συζήτηση που γίνεται στην Αμερική κι εμείς την παρακολουθούμε ευχάριστα. Εδώ, μάλλον για την «εγκιβωτισμένη» λογική μας πρέπει να συζητήσουμε. Και δεν ξέρω πόσο ευχάριστη μπορεί να είναι…
Λέγεται ότι το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια. Λάθος. Στην Ελλάδα το πρώτο θύμα είναι η κοινή λογική.
«Δεν σημαδεύουμε δημοσιογράφους», δήλωσε ο εκπρόσωπος των αμερικανικών δυνάμεων στο Κατάρ, μετά το θανατηφόρο επεισόδιο στο ξενοδοχείο «Παλαιστίνη» της Βαγδάτης. Ψεύδεται.
Οι ανταποκριτές, ο πόλεμος στο Κόσοβο και ο πόλεμος στο Ιράκ…
Ψύχραιμοι οι δημοσιογράφοι δεν στάθηκαν και σ’ αυτή τη σύγκρουση, αλλά τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα από τον προηγούμενο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Τώρα τουλάχιστον ακούστηκαν πολλές απόψεις και υπήρξε η ΝΕΤ.
Υπάρχει ένα άλλο είδος παραπληροφόρησης που γίνεται αποκλειστικά από τα ελληνικά κανάλια. Χωρίς να έχουν κάποιον προπαγανδιστικό σκοπό παραπλανούν πολύ περισσότερο, απ’ όσο οι αντιμαχόμενοι.
«Πως πάει ο πόλεμος;» Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρουμε. Το μόνο που έχουμε είναι χιλιάδες απειροελάχιστα ψήγματα πληροφοριών. Μπορούμε να τα προβάλουμε στο μέλλον, αλλά ρισκάρουμε πολλά και κυρίως την αξιοπιστία μας…
