Την ώρα που δημοσιεύονται αυτές οι γραμμές θα έχουν ειπωθεί όλα για την ιστορική δικαστική απόφαση που έκρινε ενόχους τους αρχηγούς και τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή· ας ελπίσουμε μόνο ότι δεν θα έχουμε καμιά διαφωνία για το επίθετο «ιστορική». Δεν θα σταθούμε λοιπόν σε αυτό, αλλά στα παρατράγουδα αμέσως μετά την εκφώνηση της καταδίκης.
Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το Εφετείο αναστέναξε με ανακούφιση, η οποία πήρε τη μορφή ενός παρατεταμένου χειροκροτήματος άμα τη ανακοινώσει της απόφασης. Η μάνα του αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα βγήκε από την αίθουσα έχοντας τα χέρια υψωμένα στον ουρανό. Ανθρωποι κάθε ηλικίας ξέχασαν (ελπίζουμε για λίγο) την πανδημία και αγκαλιάζονταν γεμάτοι χαρά. Ισως κάποια παιδιά να συζήτησαν την ουσία αυτής της δίκης. Η Δημοκρατία δεν εκδικείται, δεν ποινικοποιεί απόψεις όσο απεχθείς και να είναι, αλλά τιμωρεί πράξεις. Αν κάποιος, υπό το πρόσχημα της πολιτικής, συστήσει τάγματα εφόδου για τη διάπραξη ποινικών εγκλημάτων θα τιμωρηθεί, ασχέτως αν ο ίδιος πιστεύει ή υποκρίνεται πως δρα για το «κοινό καλό». Η πολιτική δεν είναι κολυμβήθρα του Σιλωάμ, που ξεπλένει δολοφονίες, πογκρόμ και διώξεις, ασχέτως αν κάποιοι, στις αρχές αυτού του αιώνα, προσπάθησαν να μας πείσουν περί του αντιθέτου.
Κι άξαφνα, εκεί στη γωνία Λουκάρεως και Αλεξάνδρας είδαμε τα «παιδιά» με τα μαύρα να επιτίθενται κατά των αστυνομικών δυνάμεων. Σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι, μερικοί προσπάθησαν με τα στειλιάρια να σπάσουν τα τζάμια από τις κλούβες, κάποιοι άλλοι άρχισαν να ρίχνουν καπνογόνα και βόμβες μολότοφ, και κάποιοι πιο ευτραφείς στα μετόπισθεν άρχισαν να μετακινούν τους κάδους στο μέσον του οδοστρώματος ναι να τους βάζουν φωτιά.
Τι ήταν λοιπόν όλοι αυτοί, η δράκα δηλαδή των 50-60 νέων, που προσπάθησαν να αμαυρώσουν τη γιορτή της Δημοκρατίας; Ηταν αντιεξουσιαστές, που ετοιμάστηκαν να κάνουν μπάχαλο για μια αθωωτική απόφαση και επειδή δεν τους βγήκε, σκέφτηκαν ότι είναι κρίμα να πάνε χαμένα τα πυρομαχικά που κουβάλησαν; Μήπως ήταν νεοναζί που διαμαρτυρήθηκαν δυναμικώς για την απόφαση καταδίκης των αρχηγών και στελεχών της Χρυσής Αυγής;
Δύσκολο να διακρίνουμε διότι εκτός από μασκοφορεμένοι (για ανθυγιεινούς λόγους), το χρώμα και των μεν και των δε, είναι ίδιο κι άραχλο. Με μαύρο κατράμι και κόκκινο κυκλοφορούν οι μεν, με κόκκινο μαίανδρο με μαύρο χρώμα σημαιοστολίζονται οι δε. Παρά τις εικαζόμενες πολιτικές τους διαφορές η πολιτική τους (εκτός από τα μέσα) είναι η ίδια. Μισούν την Ελευθερία, μισούν τη Δημοκρατία, μισούν το Κράτος Δικαίου. Οι φασίστες δεν χωρίζονται σε μαυροκόκκινους και κοκκινόμαυρους. Είναι απλώς φασίστες που νομίζουν ότι διά της βίας θα κάνουν την «τέλεια» κοινωνία.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 8.10.2020