Οταν υπάρχει δίωξη κατά ενός πολίτη από τις αρχές αυτό είναι δημόσιο γεγονός. Δεν ανήκει στην ιδιωτική σφαίρα του διωκόμενου, αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει ο αναγκαίος στη δημοκρατία έλεγχος των δημόσιων αρχών.
Τι αγριάνθρωποι είναι οι Αυστριακοί! Αντί να ανακοινώσουν ότι «η αστυνομία συνέλαβε 73χρονο συνταξιούχο επειδή κακοποιούσε την 42χρονη κόρη του», έδωσαν φόρα παρτίδα στη δημοσιότητα και το όνομα, αλλά και τη φωτογραφία, του κατηγορούμενου. Ετσι όλος ο κόσμος έμαθε ότι ο κ. Γιόζεφ Φριτσλ ομολόγησε ότι κρατούσε φυλακισμένη την κόρη του στο υπόγειο του σπιτιού τους επί 24 χρόνια. Απέκτησε μαζί της επτά παιδιά χωρίς η οικογένειά του, οι αρχές και οι γείτονες να αντιληφθούν το παραμικρό. Η μέχρι πριν από μερικές μέρες έγκλειστη κόρη του κ. Ελιζαμπέτ Φριτσλ δήλωσε ότι ο πατέρας της την οδήγησε στην κρύπτη το 1984, τη νάρκωσε, της πέρασε χειροπέδες. Εκτοτε την κρατούσε αιχμάλωτη, με τρία από τα επτά παιδιά της, ηλικίας 19, 18 και 5 ετών. Η Ελιζαμπέτ συμφώνησε να καταθέσει στην αστυνομία μετά τη διαβεβαίωση που έλαβε ότι δεν θα έχει πλέον επαφή με τον πατέρα της, που, σύμφωνα με τα όσα είπε, την κακοποιούσε από τα 11 της χρόνια.
Στην Ελλάδα των πολλών ευαισθησιών και της απόλυτης προστασίας της ιδιωτικής ζωής θα ακούγαμε για έναν 73χρονο συνταξιούχο και την 42χρονη κόρη του. Θα βλέπαμε την όψη του πίσω από το ψηφιδωτό της τηλεόρασης (εκτός αν η σύλληψη εξυπηρετούσε πολιτικές σκοπιμότητες. Τότε θα βλέπαμε τους κατηγορούμενους πρώτο πλάνο στην TV και ο γραμματέας του κυβερνώντος κόμματος θα μας προέτρεπε: «τις χειροπέδες τις είδατε;»).
Η προστασία της ιδιωτικής ζωής στην Ελλάδα μπήκε σε τροχιά παραλογισμού. Πριν γίνει κατηγορούμενος ο κ. Νικολουτσόπουλος μαθαίναμε όλοι τις περιπέτειές του και βλέπαμε τη φωτογραφία του. Οταν το ελληνικό κράτος είχε ασκήσει επίσημα δίωξη εναντίον του μεταμορφώθηκε σε «50χρονο εργατολόγο».
Είχαμε δηλαδή με ένα σμπάρο δύο αποτυχίες. Από τη μία, δεν προστατεύτηκε η ιδιωτική ζωή του κ. Νικολουτσόπουλου. Από την άλλη, διά νόμου αποσιωπήθηκε μια ενέργεια των διωκτικών αρχών. Διότι διά της (τάχαμου προστασίας της ιδιωτικής ζωής) λογοκρισίας δεν αποκρύπτεται μόνο το γεγονός ότι κάποιος πολίτης διώκεται. Αποκρύπτεται ταυτόχρονα και το γεγονός ότι οι αρχές κάποιον διώκουν.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα ένα πρόβλημα δημοσιογραφικής δεοντολογίας κατέληξε σε λογοκρισία. Επειδή ο Ελληνας Γιόζεφ Φριτσλ θα χαρακτηριζόταν «πα-ΤΕΡΑΣ», «κτήνος» και άλλα κοσμητικά, αντί του κατηγορούμενος (όπως είναι), ο Ελληνας νομοθέτης χωρίς αιδώ και περίσκεψη αποφάσισε να λογοκρίνει. Αντί να κόψει τα επίθετα αποφάσισε να κόψει την πληροφόρηση. Και η πληροφόρηση, φυσικά, λογοκρίνεται επιλεκτικά και αναλόγως με την πολιτική συγκυρία, όπως εξάλλου είδαμε και στην περίπτωση του «σκανδάλου των κουμπάρων».
Πρέπει να ξαναδούμε το συνολικό πλέγμα ιδιωτικής ζωής και δημόσιου χώρου. Στην πρώτη ανήκουν οι δραστηριότητες των πολιτών που δεν άπτονται του δημόσιου χώρου. Οταν υπάρχει δίωξη κατά ενός πολίτη από τις αρχές αυτό είναι δημόσιο γεγονός. Δεν ανήκει στην ιδιωτική σφαίρα του διωκόμενου, αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει ο αναγκαίος στη δημοκρατία έλεγχος των δημόσιων αρχών.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 30.4.2008