Πριν από μέρες χιλιάδες πολίτες ταλαιπωρήθηκαν από τις απεργίες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς των Αθηνών. Αιτία των απεργιών, η απόλυση δύο οδηγών του τραμ. Κανείς δεν ξέρει -επίσημα τουλάχιστον- γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι απολύθηκαν. Από την εταιρεία διέρρευσαν πληροφορίες ότι «ήταν επικίνδυνοι για την ασφάλεια των επιβατών». Δεν μπορεί όμως να αιτιολογήσει επίσημα την απόλυση, διότι οι ιατρικοί λόγοι που την οδήγησαν σ’ αυτήν την απόφαση καλύπτονται από τη νομοθεσία περί προσωπικών δεδομένων. Τα συνδικάτα των εργαζόμενων ισχυρίζονται άλλα. Το αποτέλεσμα είναι να ταλαιπωρούνται χιλιάδες πολίτες (και ιδιοκτήτες των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς) χωρίς καν να ξέρουν το λόγο. Κυρίως: με βάση τα προσωπικά δεδομένα κανείς δεν γνωρίζει ποιος αυθαιρετεί. Είναι η διοίκηση του τραμ που έκανε άδικες απολύσεις ή τα σωματεία των εργαζομένων που αδίκως απήργησαν;
Την περασμένη εβδομάδα επίσης ο πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού κ. Γιώργος Καρατζαφέρης έκανε μια καταγγελία στη Βουλή. Ανέφερε ότι υπάρχουν δημοσιογράφοι-μισθοφόροι που χρηματίζονται από τον κρατικό κορβανά για να κάνουν τα επικοινωνιακά χατίρια της κυβέρνησης. Μίλησε για ομάδες δημοσιογράφων, που έχουν τρεις και τέσσερις κρατικές δουλειές, οι οποίοι παίρνουν γραμμή με non paper και στοχεύουν εναντίον προσώπων και κόμματων με στόχο την πολιτική τους απαξίωση. Υπάρχουν αυτοί; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, διότι η κυβέρνηση σε αγαστή συνεργασία με το προεδρείο της ΕΣΗΕΑ (συνεπικουρούμενοι από μια ανεκδιήγητη απόφαση της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων) κρατούν επτασφράγιστο μυστικό τους καταλόγους των εργαζομένων στο Δημόσιο. Ετσι τα αφεντικά του μαγαζιού που λέγεται Δημόσιο, δηλαδή εμείς οι φορολογούμενοι, δεν μπορούμε να μάθουμε ποιοι εργάζονται για μας. Στο όνομα διαφύλαξης των προσωπικών δεδομένων φτιάχνεται το γήπεδο και για πολιτική διαφθορά. Εκτός αυτού, όλοι οι δημοσιογράφοι γίνονται υπόλογοι εξαιτίας ολίγων που μπορεί να χρηματίζονται.
Η διαφύλαξη της ιδιωτικής ζωής είναι μια κατάκτηση των δυτικών κοινωνιών. Προστατεύει τα άτομα από την εισβολή τρίτων -και κυρίως του κράτους- στον προσωπικό τους χώρο. Είναι προέκταση των ατομικών δικαιωμάτων. Οπως κανείς δεν μπορεί να μας τιμωρήσει για τις σεξουαλικές μας προτιμήσεις, έτσι κανείς δεν έχει δικαίωμα και να τις μάθει. Το τι κάνουμε στην ιδιωτική μας ζωή δεν αφορά κανέναν και κανείς δεν έχει το δικαίωμα είτε να το μάθει είτε πολύ περισσότερο να το δημοσιοποιήσει. Τα πράγματα όμως αλλάζουν όταν η ιδιωτική μας ζωή είναι συνυφασμένη με τη δημόσια. Οταν, για παράδειγμα, κάποιος υπογράφει μια σύμβαση με το Δημόσιο, αυτό ξεφεύγει από τη σφαίρα του ιδιωτικού για τον απλό λόγο ότι την υπογράφει με όλους μας. Δεν την υπογράφει με τον υπουργό ούτε με μια αόρατη οντότητα που ονομάζεται κράτος, την υπογράφει κατ’ ουσία με κάθε φορολογούμενο. Κάθε Ελλην πολίτης πληρώνει τον μισθό του και φυσικά δικαιούται να γνωρίζει πού πάνε τα χρήματά του. Επίσης δικαιούται να γνωρίζει ποιοι και γιατί απολύονται από τη δούλεψή του.
Το ιδιωτικό προστατεύεται όταν είναι αμιγώς ιδιωτικό. Από τη στιγμή που γίνεται στη δημόσια σφαίρα παύει να είναι ιδιωτικό. Γίνεται δημόσιο. Αλλιώς είναι κάλυμμα για κάθε είδους αυθαιρεσία.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 2.5.2008
