Πράγματα που εκ του νόμου προβλέπονται να γίνουν -όπως είναι η δημοσιοποίηση του «πόθεν έσχες»- πολύ βολικά ξεχνιούνται.
Ασχοληθήκαμε πολύ με τη λίστα Λαγκάρντ, τη λίστα του ΣΔΟΕ κ.ά. Κάποιοι οργίσθηκαν διότι δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα ονόματα καταθετών που έχουν λεφτά στο εξωτερικό· είτε αυτά είναι προϊόν νόμιμης δουλειάς, είτε προϊόν φοροδιαφυγής. Εγιναν συζητήσεις για το αν υπάρχουν όρια στα προσωπικά δεδομένα, ή αν ο νόμος μπορεί να καμφθεί προκειμένου να εξυπηρετηθεί το γενικότερο καλό. Με ένα πράγμα δεν ασχοληθήκαμε. Με αυτό που έπρεπε να είναι ήδη στη δημοσιότητα: τα «πόθεν έσχες» των βουλευτών του 2011. Αυτά σύμφωνα με τον νόμο έπρεπε να είχαν υποβληθεί στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής το αργότερο στις 30/6/2012, δηλαδή πριν από 3,5 μήνες.
Ο δικηγόρος Γιώργος Π. Κιντής υπενθύμισε με επιστολή του την υποχρέωση που εκ του νόμου έχει ο κ. Βαγγέλης Μεϊμαράκης: «Κύριε πρόεδρε, όπως γνωρίζετε, σύμφωνα με την παράγραφο 3 του άρθρου 2 του ν. 3213/2003, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 3 του Ν. 4065/2012 “Οι δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης των προσώπων που ορίζονται στο άρθρο 1 παρ. 1 του παρόντος αναρτώνται στο διαδικτυακό τόπο της Βουλής με μέριμνα του Προέδρου της Επιτροπής του άρθρου 21 του ν. 3023/2002 (A΄ 146), όπως ισχύει, ο οποίος καθορίζει τη μορφή, τον τύπο, τα προς δημοσίευση στοιχεία, τη χρονική διάρκεια της ανάρτησης και κάθε άλλη αναγκαία λεπτομέρεια”. Θα σας παρακαλούσα να μας γνωρίσετε πότε πρόκειται να αναρτηθούν στο διαδικτυακό τόπο της Βουλής οι ανωτέρω δηλώσεις, δεδομένου ότι η προθεσμία υποβολής τους παρήλθε την 30/6/2012. Σημειωτέον, ότι η υποχρέωση δημοσιοποίησης αφορά πλέον τις δηλώσεις όλων όσοι είναι υπόχρεοι προς υποβολή (και όχι μόνο των πολιτικών προσώπων). Συμφωνείτε ελπίζω ότι η δημοσιοποίηση δεν πρέπει να βραδύνει, λόγω και της πολιτικά ευαίσθητης περιόδου που διανύουμε.»
Ζούμε αυτές τις ημέρες τον γνωστό νεοελληνικό κύκλο του παραλόγου: δημιουργείται είναι θέμα. Αρχίζουν οι κραυγές, οιμωγές και η πλειοδοσία υπέρ όσων χαϊδεύουν το λαϊκό αίσθημα. Γίνονται εκκλήσεις για την ανάγκη παραβίασης ή έστω παράκαμψης υπάρχοντων νόμων. Παραβιάζεται άκριτα ή τροποποιείται χωρίς προηγούμενη συζήτηση ο νόμος και μετά αναρωτιόμαστε «μα, πώς φτάσαμε ώς εδώ;» Και δώστου μετά, αρχίζει η ακριβώς αντίστροφη πορεία. Αυτό δεν έγινε με την περίφημη συνταγματική πρόβλεψη του 2000 για το «ασυμβίβαστο των βουλευτών» και πέντε χρόνια μετά κάναμε κοτζάμ συνταγματική αναθεώρηση με μόνη αλλαγή την άρση αυτής της διάταξης; Αυτό δεν γίνεται και σήμερα με τον νόμο περί «προσωπικών δεδομένων»;
Εν τω μεταξύ, πράγματα που εκ του νόμου προβλέπονται να γίνουν -όπως είναι η δημοσιοποίηση του «πόθεν έσχες»- πολύ βολικά ξεχνιούνται. Ή δημοσιοποιούνται με τον γνωστό τρόπο Πετσάλνικου, δηλαδή την πολιτική απάτη που διέπραξε ο γνωστός πρώην βουλευτής Καστοριάς με την ηλεκτρονική τάχα μου «δημοσιοποίηση» για ένα μήνα και χωρίς δυνατότητα επεξεργασίας.
Κάποια στιγμή πρέπει να σοβαρευτούμε και να σεβόμαστε τους νόμους. Ο νόμος για τα προσωπικά δεδομένα 2472/1997 είναι υπερβολικός και πρέπει να αλλάξει· με σύνεση και ύστερα από πολλή κουβέντα. Ο νόμος 3213/2003 για το «πόθεν έσχες» πρέπει να εφαρμοστεί. Χωρίς κουβέντα. Τόσο δύσκολη είναι η δημοκρατία στον τόπο μας;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 11.10.2012