Υπάρχει μια λεπτή δημοκρατική γραμμή, που χωρίζει την τιμωρία πράξεων από την τιμωρία του φρονήματος.

    Η Δημοκρατία πρέπει να προστατεύσει τα δικαιώματα όλων, αλλά και να αυτοπροστατευτεί, να μη χαριστεί δηλαδή σε πιθανές εγκληματικές οργανώσεις μόνο και μόνο επειδή βρίσκονται υπό τη σκέπη κάποιου κόμματος.

      Είναι τσάμπα κόπος και τσάμπα λόγος όσα θρυλούνται περί συνεργασίας των δεξιών δυνάμεων σε μια προσπάθεια να διατηρήσει η Ελλάδα την ευρωπαϊκή επιλογή.

    Αντε και κλείνουν οι χώροι κράτησης σαν την Αμυγδαλέζα! Πού θα πάνε αυτοί οι άνθρωποι; Θα προστεθούν σε μια αγορά εργασίας μες 1,3 εκατ. ανέργους;

  Πού βρίσκεται η θρυλούμενη σοφία του λαού -και δη του ελληνικού- όταν εκλέγει βουλευτές που δεν ντρέπονται να έχουν τατουάζ στο μπράτσο τους τον αγκυλωτό σταυρό;

    Το σοκ από εκφράσεις των καταγωγίων, π.χ. «η πρεζού», δεν μας επιτρέπει να δούμε τη Χρυσή Αυγή όπως είναι. Μικροί, αγράμματοι και χυδαίοι αντάμα.

Το ευτύχημα είναι ότι ο Γιάννης από του Ζωγράφου, φεύγει για να μεγαλουργήσει στην αλλοδαπή χωρίς την πίκρα του Οδυσσέα από τη Νέα Μηχανιώνα.

Η ηθική απαξία του ρατσισμού είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη να καταπολεμήσει το φαινόμενο.

Κάθε τραγωδία δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, δεν είναι μια ρήξη στην ακολουθία των καλώς ρυθμισμένων καταστάσεων. Είναι η συνισταμένη των μικρών πραγμάτων για τα οποία αδιαφορούμε όταν εξελίσσονται.

Παράλληλα με την έρευνα για την ανακάλυψη των «επιστατών», οι αρχές πρέπει να ψάξουν πώς και γιατί κάποιοι αμέλησαν να κάνουν το καθήκον τους, με αποτέλεσμα να γίνει η Μανωλάδα «Φαρ-Ουέστ».

Δεν υπάρχει τρόπος να καταπολεμηθεί ο φασισμός με τις εν χορώ καταγγελίες. Αντιθέτως ενδυναμώνεται.

Η χρήση της βίας κατά μεταναστών δεν θα είχε καμιά ελπίδα, αν η βία κατά ανθρώπων προκαλούσε απέχθεια.

Στην εποχή μας, πρέπει να τα ξαναδούμε όλα με βάση την αποτελεσματικότητα.

Κάποια στιγμή ο ελληνικός λαός πρέπει να κάνει τους λογαριασμούς του με τους υποκριτές του αίματος, του γένους και άλλων μεταφυσικών εννοιών, τις οποίες εμπορεύονται για να κερδίζουν ψήφους.

Είναι ζήτημα τιμής για την ελληνική αστυνομία να ξετυλίξει ολόκληρο το κουβάρι της φρικιαστικής δολοφονίας του νεαρού μετανάστη.

Τα προβλήματα των κατοίκων του κέντρου της Αθήνας, που και αυτά έθρεψαν τη Χρυσή Αυγή, δεν αντιμετωπίζονται σε συμβολικό επίπεδο, ούτε στερώντας την ιθαγένεια από παιδιά νόμιμων μεταναστών.

Ποιά παράδοση, ποιά Ελλάδα, ποιά πίστη, ποιές αξίες υπερασπίζεται η «Χρυσή Αυγή»;

Από το «οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές», μέχρι το «νόμος είναι το δίκιο του τάδε», η κοινωνία δεν συζήτησε σε βάθος τις προκλήσεις που είχε.

Δια των αποκλεισμών τα έθνη συρρικνώνονται.

Από το έλλειμμα δημοκρατικής παιδείας ξεπήδησε και η νομιμοποίηση των ενεργειών της Χρυσής Αυγής.