Μια έφεση του υπουργείο Οικονομικών που προσβάλει κάθε Έλληνα πολίτη…
Η δυνατότητα ψήφου στους μετανάστες, τουλάχιστον, στις δημοτικές εκλογές δεν είναι απλώς ένα βήμα για διεύρυνση της Δημοκρατίας στον τόπο μας. Είναι μια πρακτική απαίτηση των καιρών.
Μια κοινωνία δεν κρίνεται από ένα έγκλημα κάποιου αλλοδαπού. Κρίνεται την επόμενη μέρα, από τη θλίψη ή την αδιαφορία της για την ανθρώπινη ζωή που χάθηκε…
Η εξέγερση απέδειξε πως το πρόβλημα της Γαλλίας είναι ο διάχυτος ρατσισμός. Δεν ζήτησαν περισσότερα λεφτά οι εξεγερμένοι ούτε καλύτερο κοινωνικό κράτος. Απαίτησαν περισσότερο σεβασμό από το κράτος και την κοινωνία στην οποία ζουν.
Τη δεκαετία του 1950 στις ΗΠΑ κατέπεσε με δικαστικές αποφάσεις το Απαρτχάιντ στη δημόσια εκπαίδευση. Κάποιοι, στην Ελλάδα του 2005, προσπαθούν να το αναστήσουν.
Η ελευθερία του λόγου πρέπει να είναι απόλυτη, αλλιώς παύει να είναι ελευθερία. Ακόμη και οι απεχθείς, ακόμη και οι γελοίες προτάσεις έχουν δικαίωμα ύπαρξης στο δημόσιο διάλογο.
Ο «διάλογος» για την ομοφυλοφυλία…
Αν κάποιοι θέλουν να ‘χει μέλλον αυτός ο τόπος καλά θα είναι να ασχοληθούν με τι γίνεται μέσα στις αίθουσες και κατόπιν με τις παρελάσεις.
Εβδομήντα χρόνια τώρα -από την δικτατορία του Μεταξά κι εντεύθεν- η ελληνική σημαία σέρνεται σε μαθητικές παρελάσεις σε χέρια άξιων ή λιγότερο άξιων μαθητών, που μπορεί να την αγαπούν ή όχι.
Η συζήτηση για την σημαία σε κάθε εθνική εορτή έχει γίνει πλέον κουραστική.
Ένα νεαρό κορίτσι από την Ουκρανία γίνεται σύμβολο της μάχης που δίνει η ελληνική κοινωνία ενάντια στα πολυπλόκαμα κυκλώματα των μαστροπών.
Η εν λόγω «Βουλή» κατέληξε σε ψήφισμα με το οποίο ζητά: α) να μειωθεί ο αριθμός των μεταναστών στην Ελλάδα στις 300.000 β) να τεθούν όρια στην είσοδο αλλοδαπών στη χώρα.
Τα γεγονότα μετά το ματς με την Αλβανία πρέπει να μας θορυβήσουν. Κυρίως πρέπει να μας ανησυχήσουν όσα προηγήθηκαν κι όσα ακολούθησαν της αιματοχυσίας. η προσπάθεια να ξεκοπεί το περασμένο Σάββατο από το κοινωνικό γίγνεσθαι, να εμφανισθούν τα επεισόδια ως μια «κακή στιγμή» του συλλογικού, σαν ένας πυρετός που (κακώς) ανέβηκε και κατόπιν (καλώς) έπεσε.
Όλη η συζήτηση για τα επεισόδια εναντίον των Αλβανών έχει ως αξίωμα αυτό που έπρεπε να προς αναζήτηση: Υπάρχει ρατσιστικό φαινόμενο στην Ελλάδα;
Για τα χθεσινά επεισόδια ευθύνονται κι όσοι τόσο καιρό επιχειρηματολογούν ότι η Ελλάς κρίνεται στα γήπεδα, ότι η κεφαλιά του κ. Χαριστέα είναι απόδειξη της «ανώτερης ελληνικής ψυχής», εκείνοι που ανέμειξαν την εθνική ρητορεία και το ποδόσφαιρο.
Η κυριαρχία της Αριστεράς απαξίωσε πολύ νωρίς και ιδεολογικά και κοινωνικά κάθε προσπάθεια διαχωρισμού των ανθρώπων με βάση τα χαρακτηριστικά τους. Μόνο που αυτή η απαξίωση του ρατσισμού είναι ρηχή. Σαν μόδα…
Σε κάθε «περίπατο» στην Αθήνα βλέπω πολλά σκουπίδια. Ναρκομανείς δεν είδα. Ίσως να μην μπορώ να τους διακρίνω. Μπορεί να είναι άνθρωποι σαν κι εμάς…
Ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα δυστυχώς είναι βαθύς και λαϊκός. Έχει να κάνει με θρησκευτικές δοξασίες, με ηλίθιες θεωρίες συνωμοσίας, με τα στερεότυπα των «Εβραίων Σάιλοκ»
Ο νομοθέτης σε όλο το δυτικό κόσμο δείχνει να ενστερνίζεται την άποψη ότι ο ρατσιστικός λόγος είναι ποινικά ελέγξιμος. Υπάρχει όμως και ο ιταλικός τρόπος να ελεγχθεί η εκφορά αυτού του λόγου…
Δεν είμαστε κατ’ ανάγκη φοβικοί. Στερεότυποι είμαστε.
