Η εν λόγω «Βουλή» κατέληξε σε ψήφισμα με το οποίο ζητά: α) να μειωθεί ο αριθμός των μεταναστών στην Ελλάδα στις 300.000 β) να τεθούν όρια στην είσοδο αλλοδαπών στη χώρα.
Αν δεν υπήρχε η ανοιχτή πληγή της πτώσης του ελικοπτέρου «Σινούκ» τότε μια είδηση που πέρασε στα ψιλά θα είχε δημιουργήσει κύμα συζητήσεων στα ελληνικά ΜΜΕ.
Η είδηση αφορά τα πορίσματα που κατέληξε η Θ’ Σύνοδος της «Βουλής των Εφήβων». Η εν λόγω «Βουλή» -που έγινε θεσμός από μια ιδέα του Αντώνη Σαμαράκη, πριν οκτώ χρόνια- απαρτίζεται από 350 αγόρια και κορίτσια τα οποία είναι σιμά-κοντά στα 18 τους χρόνια. Τα παιδιά αυτά κατέληξαν (κατά πλειοψηφία) σε ψήφισμα με το οποίο ζητούν α) να μειωθεί ο αριθμός των μεταναστών στην Ελλάδα στις 300.000 β) να τεθούν όρια στην είσοδο αλλοδαπών στη χώρα.
Φημολογείται δε (διότι το ψήφισμα δεν δόθηκε ποτέ ολόκληρο στη δημοσιότητα) ότι οι νέοι ψηφίσαν επίσης υπέρ της εφαρμογής σκληρότερης πολιτικής στο θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη διότι, «σ’ αυτή την ακριτική περιοχή, οι Έλληνες κινδυνεύουν να βρεθούν στο περιθώριο».
Αυτό το συγκεκριμένο ψήφισμα μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους ως ένα ακόμη δείγμα ξενοφοβίας και υφέρποντος ρατσισμού στη χώρα. Λάθος! Δυστυχώς τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Απ’ ότι φαίνεται διαμορφώνουμε άλλη μια γενιά ελληνόπουλων που εκτός την αποστήθιση των απαιτούμενων για εισαγωγή στα ΑΕΙ μαθημάτων, αρχίζει να παπαγαλίζει και τις διάχυτες στην ελληνική κοινωνία απόψεις. Και μπορεί το σύνθημα της «Βουλής των Εφήβων» -όπως αναγράφεται στον δικτυακό της τόπο- να είναι η παλιά αλλά πάντα επίκαιρη φράση «Η Φαντασία στην Εξουσία» (Μάης του ’68), βλέπουμε τους νέους μας να γίνονται καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των πατεράδων τους. Η Βουλή των Εφήβων «παπαγαλίζει» τις λειτουργίες της «Βουλής των Μεσήλικων».
Το πρόβλημα είναι ότι μια κοινωνία στην οποία οι νέες γενιές δεν αμφισβητούν τις παλιότερες, όταν οι έφηβοι παπαγαλίζουν τις απόψεις των μεσήλικων έχει ήδη γεράσει. Δεν ανανεώνεται ιδεολογικά, δεν βρίσκει φρέσκιες λύσεις σε παλιά προβλήματα. Σε μια κοινωνία που η «Βουλή των Εφήβων» -μιλάμε για παιδιά 18 χρονών- ζητά αστυνομικού τύπου μέτρα για να λύσει ένα υπαρκτό κοινωνικό πρόβλημα, η φαντασία δεν είναι μόνο μακράν της εξουσίας, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας.
Το ερώτημα λοιπόν είναι πόσους μετανάστες χρειάζεται η Ελλάδα; Οι 300.000 είναι ένα νούμερο που μοιάζει κάπως αυθαίρετο. Γιατί 300.000 κι όχι 200.000; Και γιατί όχι 400.000;
Ας ξεκινήσουμε πρώτα από τα δεδομένα: σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 2001, στην χώρα μας βρίσκονται 762.191 μετανάστες. Αυτοί είναι οι νόμιμοι. Υπολογίζεται ότι μαζί με τους παράνομους διαβιούντες στη χώρα αυτός ο αριθμός αγγίζει ή ξεπερνά το 1.000.000. Με δεδομένη την κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος στην Ελλάδα (όλο και λιγότεροι Έλληνες μπαίνουν στην παραγωγή, όλο και περισσότεροι βγαίνουν στη σύνταξη), κάποιοι υπολογίζουν ότι το 2020 μπορεί να χρειαζόμαστε 3 εκατομμύρια μετανάστες για να διασωθούν τα ταμεία!
Αυτά βέβαια είναι ασκήσεις επί χάρτου. Πιο ορθολογικό είναι να πούμε πως χρειαζόμαστε τόσους μετανάστες όσοι ακριβώς υπάρχουν τώρα στην Ελλάδα. Αφού δεν έχουμε ένα συγκεντρωτικό οικονομικό σύστημα τύπου Σοβιετικής Ένωσης για να προϋπολογίζουμε ακριβώς πόσα παπούτσια θα παράγουμε και πόσους μετανάστες θα χρειαστούμε η ίδια η οικονομική δραστηριότητα ορίζει το μέγεθος της μετανάστευσης στη χώρα.
Για να το πούμε πιο απλά: όσο υπάρχουν διαθέσιμες δουλειές μετανάστες θα έρχονται. Το γεγονός ότι σταματήσαμε περίπου στο 1 εκατ. σημαίνει ότι η ίδια η ελληνική κοινωνία (εμείς που είμαστε οι εργοδότες) αποφάσισε άρρητα, αόρατα και δημοκρατικά να ορίσει τα επίπεδα μετανάστευσης. Όλα τα υπόλοιποι αριθμοί μπροστά στις αποφάνσεις της ίδιας της ζωής, μοιάζουν αυθαίρετοι…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 19.9.2004
