Από τις 1.500 λέξεις του Ζελενσκι στην Βουλή μόνο το Τάγμα Αζόφ συγκίνησε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι νατοϊκές οι πολυκατοικίες που βομβαρδίζει ο Βλαδίμηρος Πούτιν. Δεν πεθαίνουν νατοϊκοί στρατιώτες· γυναικόπαιδα βλέπουμε σκεπασμένα σε ματωμένες κουβέρτες.
Μετά την «καπιταλιστική παλινόρθωση», όπως βάφτισε το ΚΚΕ την κατάρρευση των κομμουνιστικών δικτατοριών, ποιος ο λόγος στήριξης του αιματοβαμμένου καθεστώτος Πούτιν, έστω διά της πλαγίας;
«Η Ελλάδα δεν έχει θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία και Ιταλία-Γερμανία», έγραφε ο Νίκος Ζαχαριάδης το 1940. «Σταματήστε οποιαδήποτε συμμετοχή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο» λέει ο Δημήτρης Κουτσούμπας το 2022.
«Υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στον χώρο της Κεντροδεξιάς», διευκρίνισε ο κ. Γιώργος Τσίπρας. Μάλλον είναι αυτές που είδαμε κατά τη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Κι όμως, το 2021, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το μοναδικό κόμμα της αντιπολίτευσης που αύξησε τη νομοθετική του συναίνεση σε σχέση με το 2020.
Οι «πρασινοφρουροί» του 1981 ήταν μια άσχημη αντίδραση σε μια άσχημη κατάσταση.
Χειρότερες είναι οι δικαιολογίες έφερε ο «αψύς Σφακιανός» και αυτή τη συμπεριφορά υπερασπίζεται σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ.
Eκείνο το κομμάτι της κοινωνίας, που κάποτε αποτελούσε την ατμομηχανή των νέων ιδεών στη χώρα, όχι μόνο δεν προχώρησε τη θεωρία του απ’ όσα έλεγε τη δεκαετία του ’80, αλλά πάει και προς τα πίσω.
Η αριστερή συντήρηση ντύνει πάντα την αντίδρασή της με μεγάλες λέξεις.
Την εξυγιαντική για το πολιτικό και οικονομικό σύστημα μεταρρύθμιση, που –παρά το ότι έγινε λόγω της πίεσης των δανειστών– πρέπει να πιστωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αμφισβητεί τώρα ο κ. Παύλος Πολάκης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίζει τη συμφωνία και γιατί δεν αναφέρεται σε στρατιωτική συνδρομή εκτός της επικράτειας των δύο χωρών και για το αντίθετο.
Η αναζήτηση σκοπιμοτήτων για να εξηγηθεί η πολιτική πραγματικότητα είναι μια εύκολη, τεμπέλικη πρακτική, αλλά…
Από τι θα αποστατούσαν οι ανεξάρτητοι βουλευτές αν υπερψήφιζαν τον κ. Δήμα για ΠτΔ το 2014; Με ποια έννοια θα είχαμε «πολιτική αποστασία» του κ. Αποστολάκη, αφού ο τελευταίος δεν είναι καν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ;
Η Αριστερά χρειάζεται ένα καινούργιο «αφήγημα» για να συγκινήσει. Αλλά αυτό προϋποθέτει να εγκαταλείψουν το παραμύθι.
Τα ίδια και τα ίδια διαβάζουμε αυτές τις ημέρες, περί «απλήρωτης εργασίας», «κατάργησης του 8ώρου», «επιστροφής στον 19ο αιώνα» και «εργασιακού μεσαίωνα».
Το ««Ελλάδα +» είναι ένα βήμα μπροστά. Δεν είναι τέλειο, ούτε πλήρες. Οπως όλα τα προγράμματα αποτελεί πρόταση προς συζήτηση…
Εκεί, «στου φεγγαριού τη χάση» συγκρούονται τα οράματα της Αριστεράς με την πραγματικότητα των εργαζομένων που λέει ότι υπερασπίζεται.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένα ζήτημα αυτονόμησης της γραφειοκρατίας σε σχέση με τις πολιτικές επιλογές.
Η Αριστερά και τα επικοινωνιακά της παραφερνάλια όχι μόνο δεν αλλάζουν γνώμη, αλλά ούτε καν θέμα.
