Αυτά που «έγιναν και δεν λέγονται» από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο τρόπος που «βγήκαμε από τα μνημόνια», κατά πως καμαρώνει.

Ο «νατουραλιζέ ομογενής» μάλλον πρόκειται για κάποια «εξυπνάδα», από τις πολλές που διακινούνται στο Διαδίκτυο.

Το πρόβλημα των συνεργασιών δεν είναι αριθμητικό. Είναι πολιτικό.

Το απρεπές σύνθημα #ΣΥΡΙΖΑ_βιαστές θα υπάρχει προσεχώς στις οθόνες μας.

Το πρόβλημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έμαθε από τα λάθη του.

Oι προγραφές στην ανάρτηση του κ. Πολάκη θέτουν ένα ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, τους (έστω λίγους) ευπρεπείς συντρόφους του και προπαντός τον κ. Αλέξη Τσίπρα.

Υπάρχει στρατηγική που να αιτιολογεί, π.χ., την αποχή του ΣΥΡΙΖΑ από τις ψηφοφορίες της Βουλής;

Το «να τρομοκρατήσουμε τους τρομοκράτες» της περιόδου 2010-2019 είχε τεράστια επιτυχία. Πολλοί από εκείνους που είχαν τότε τρομοκρατηθεί, ακούνε σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και τρέχουν μακριά.

Στον ΣΥΡΙΖΑ φτιάχνονται («επαναστατικώς») μεταξύ τους και μετά δεν ξέρουν τι λένε.

Επιβιώνουν σαν ίζημα στην πολιτική σκέψη. Και διαχέονται. Τον τελευταίο καιρό ανακαλύφθηκαν πολλοί «χαφιέδες του ΣΥΡΙΖΑ» ανάμεσα στους «μενουμευρωπαίους».

Η παραδοχή από τον ΣΥΡΙΖΑ για την «νεκρή Μαρία» ότι «τόσα ξέραμε, τόσα είπαμε» θα ήταν ευεργετική και για τον ίδιο και για τον δημόσιο διάλογο.

Το βασικό της πρόβλημα της Αριστεράς είναι ότι ποντάρει διαρκώς στις σπάνιες (εξ ου και ακραίες) καταστάσεις χαρίζοντας σε άλλους τη διαρκή κανονικότητα. Και, όπως είναι φυσικό, χάνει.

Στο πλαίσιο της συνολικής επαναξιολόγησης του Ουκρανικού, μήπως ο κ. Τσίπρας οφείλει να επαναξιολογήσει και τη διαφωνία του για την αποστολή στρατιωτικού υλικού;

Με δεδομένο ότι τα πλέον φρικτά πολιτικά αφηγήματα με καλή εσωτερική συνέπεια έχουν ελπίδα –ακόμη και σε πολύ λογικές κοινωνίες– μπορούμε να απαντήσουμε στο τρέχον ερώτημα «γιατί δεν πείθει ο ΣΥΡΙΖΑ;».

Η Ν.Δ. που χρεοκόπησε την χώρα είναι αυτή με την οποία ο κ. Τσίπρας συνέπηξε την προηγούμενη «Προοδευτική Συμμαχία».

Σε μια χώρα ξαφνιασμένη και ταλαιπωρημένη από την οικονομική κρίση ο πρωθυπουργός εξαγγέλλει –σε ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα– ότι ο λαός πρέπει να αποφασίσει για το μέλλον της Ελλάδας.

Το κόμμα που έκανε σημαία ότι η Ευρώπη πρέπει να σεβαστεί τη θέληση του ελληνικού λαού και να μας δώσει λεφτά χωρίς προϋποθέσεις δεν δίνει δεκάρα για τη θέληση άλλων λαών που θέλουν να ενταχθούν σε μια συμμαχία.

Από το «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» του 1952, φτάσαμε –εβδομήντα χρόνια μετά!– στο χειρότερο «Τι Μακρόν, τι Λεπέν».

Τα κόμματα από ιδεολογικοί εκπρόσωποι τμημάτων της κοινωνίας να μετατρέπονται σε σκληρούς μηχανισμούς εξουσίας.

Δεν γίνεται «νεοφιλελευθερισμός» με 7% και 9% ελλείμματα, και δεν είναι «ακροδεξιά» μια κυβέρνηση επειδή απαγορεύει στους μπάχαλους να τα κάνουν λίμπα στα ΑΕΙ.