Μια κοινωνία που σε κάθε δυσκολία έχει ως πρώτη επιλογή την απαγόρευση, έχει συνολικό πρόβλημα. Είναι ανασφαλής.
Χθες και κατά την διάρκεια μίας μόνο μέρας είχαμε: α) την υπενθύμιση από εισαγγελικό λειτουργό ενός ανόητου νομοθετήματος που απαγορεύει την φωτογράφηση και βιντεοσκόπηση κατηγορουμένων β) δύο προτροπές από πολιτικά πρόσωπα για απαγορεύσεις: Η πρώτη αφορά ένα δικτυακό τόπο (το athens.indymedia) και η δεύτερη μια συγκέντρωση κάτι ανεκδιήγητων τύπων που αυτοαποκαλούνται «Συσπείρωση ενάντια στην κρατική τρομοκρατία». (Πολύ θα θέλαμε να δούμε και καμιά «συσπείρωση ενάντια στην κανονική τρομοκρατία», αλλά αυτό είναι άλλο θέμα…)
Όλες οι παραπάνω προτροπές προς απαγόρευση έχουν καλό σκοπό: ναι! είναι κακό να διαπομπεύονται από την κάμερα οι κατηγορούμενοι, ή να υβρίζονται και στοχοποιούνται δημοσιογράφοι, ή να στρεψοδικούν κάποιοι περί «κρατικής τρομοκρατίας». Μόνο που: όλες αυτές οι απαγορεύσεις είναι αδύνατες. Δεύτερον είναι αντισυνταγματικές.
Ας δούμε ένα-ένα τα ζητήματα. 1) Αν η απαγόρευση φωτογράφησης ή βιντεοσκόπησης υπόδικων είναι παράνομη, τότε πρέπει να καθίσει στο σκαμνί ο υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Χρυσοχοϊδης, ο αρχηγός της Αστυνομίας κ. Νασιάκος και μερικοί δικαστικοί που φωτογράφησαν και μοίρασαν sta MME τις φωτογραφίες των υποδίκων για τα εγκλήματα της «17Ν». Ακόμη κι εκείνοι που μοίρασαν τις φωτογραφίες του κ. Κουφοντίνα όταν δεν ήταν καν υπόδικος. Ας βάλουμε επιτέλους τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις: η προστασία των υπόδικων είναι θέμα δημοσιογραφικής δεοντολογίας κι όχι της δικαστικής έδρας.
2) Υπάρχουν χιλιάδες διευθύνσεις στο internet που εμπεριέχουν χειρότερες ανοησίες από αυτές που ανεβαίνουν στο athens.indymedia. Τι μπορεί να διατάξει ένας δικαστικός λειτουργός; Να κλείσει όλο το διαδίκτυο;
3) Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ανοησία. Μπορεί και να διαδηλώνει στο όνομα της ανοησίας – εξάλλου αυτός ο τόπος έχει παράδοση σε διαδηλώσεις ηλιθιότητας. Μπορεί – σήμερα το απόγευμα – κάποιοι να διαδηλώσουν και υπέρ της «17 Νοέμβρη». Η χλεύη μας θα είναι αρκετή ως απάντηση. Η απαγόρευση θα τους είναι πολύ. Είπαμε: η ανοησία είναι αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα.
Το πρόβλημα δυστυχώς είναι γενικότερο. Μια κοινωνία που σε κάθε δυσκολία έχει ως πρώτη επιλογή την απαγόρευση, έχει συνολικό πρόβλημα. Είναι ανασφαλής. Νιώθει πως με μια κανονιστική διάταξη μπορεί να σβήσει αυτόματα το πρόβλημα. Μόνο που τα προβλήματα π.χ. της ποιότητας της δημοσιογραφίας δεν εξαφανίζονται με το νόμο 2172/93 που απαγορεύει την φωτογράφηση υποδίκων. Λύνεται με συζήτηση, που αναγκαστικά θα εμπεριέχει πολλές ανοησίες και πολλές υπερβολές.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 1.10.2002
