Στην Ελλάδα οι συνεπείς αντι-ιμπεριαλιστές βρήκαν νέο πεδίο δόξης λαμπρό να αντισταθούν στην «αμερικανική ηγεμονία». Είναι σίγουρο πως θα ήταν υπέρ του σχεδίου Ανάν αν οι ΗΠΑ το απέρριπταν.
Είναι έντονος ο διάλογος σχετικά με το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο. Φαίνεται από τα δεκάδες άρθρα που δημοσιεύονται στις εφημερίδες της Μεγαλονήσου. Είναι έντονη και η κριτική που διατυπώνεται εκατέρωθεν στους υποστηρικτές του «όχι» ή του «ναι». Οι διαξιφισμοί δίνουν και παίρνουν. Ένα πράγμα δεν θα βρει κάποιος στις κυπριακές εφημερίδες: Θεωρίες συνομωσίας. Αυτό που στις ελλαδικά έντυπα είναι ψωμοτύρι -τα περίεργα τόξα κι αμερικανο-ιμπεριαλιστικές συνομωσίες – απουσιάζουν παντελώς από τις ελληνοκυπριακές εφημερίδες.
Όχι πως δεν φοβούνται οι Κύπριοι. Φοβούνται! Τρέμουν ότι πιθανώς θα υπάρξει μια δυσλειτουργική λύση, ότι το ομοσπονδιακό κράτος δεν θα λειτουργήσει, ότι παραμένουν οι εγγυήτριες δυνάμεις (Τουρκία, Ελλάδα, Βρετανία) κ.λ.π. Μόνο που δεν σκιάζονται από τις ιδεοληψίες τους. Δεν σκιαγραφούν γκράντε σχέδια για (δια της Κύπρου) άλωση του ελληνισμού. Δεν βλέπουν πίσω από το σχέδιο Ανάν δάκτυλους και συνωμότες. Όσοι αντιτίθενται στο σχέδιο Ανάν το κάνουν για πολύ ρεαλιστικούς λόγους. Εκείνοι που θα το καταψηφίσουν θα το κάνουν με βάση τα συμφέροντα τους. Όχι γιατί θέλουν -όπως πολλοί εν Ελλάδι- να πλήξουν δια της μη λύσης του κυπριακού αυτό που αποκαλούν «Νέα Τάξη Πραγμάτων».
Στην Ελλάδα οι συνεπείς αντι-ιμπεριαλιστές βρήκαν νέο πεδίο δόξης λαμπρό να αντισταθούν στην «αμερικανική ηγεμονία». Είναι σίγουρο πως θα ήταν υπέρ του σχεδίου αν ο Τζορτζ Μπους το πολεμούσε. Η θέση ενός μεγάλου κομματιού της ελληνικής Αριστεράς ετεροπροσδιορίζεται. Αν οι ΗΠΑ πουν άσπρο, αυτοί άμεσα θα υποστηρίζουν το μαύρο. Και συνήθως αυτό κάνουν. Βάφουν τον κόσμο με τα χρώματα των χαμένων δογματισμών τους, το μαύρο χρώμα που τους απέμεινε μετά την εξάντληση του κόκκινου.
Κακά τα ψέματα. Αν είναι να γίνει αποδεκτό ή να απορριφθεί το σχέδιο Ανάν πρέπει να γίνει με βάση τα συμφέροντα του ελληνισμού. Τα μακροπρόθεσμα οράματα για το σπάσιμο του φαύλου κύκλου της καχυποψίας και της επιθετικότητας δύο λαών που η μοίρα τους έφερε να είναι γείτονες. Δεν πρέπει να απορριφθεί το σχέδιο με βάση την αντίθεση στα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ούτε με βάση την ρεβάνς για το 1989.
Κάποιοι στην Ελλάδα έχουν κάνει κυρίαρχο δόγμα ότι δεν υπάρχουν μόνιμα συμφέροντα, αλλά μόνιμοι εχθροί: οι αμερικανοί τους οποίους πολεμούσαν στα νιάτα τους και -τι οδύνη!- νίκησαν. Κάποιοι προκειμένου να ξαναζήσουν την ένδοξη νιότη τους προσπαθούν να κάνουν τη χώρα να μοιάζει με την Ελλάδα της νιότης τους. Θέλουν τον ελληνισμό μίζερο για να αποκτήσουν εκείνοι ρόλο, χρειάζονται
αντιπαλότητες γιατί έτσι πιστεύουν ότι θα ξανανιώσουν οι μαραζωμένες δάφνες τους.
Είναι πολλοί από την γενιά του Πολυτεχνείου που απέτυχαν ως πολιτικοί και προσπαθούν να ξαναπετύχουν ως επαναστάτες. Για να καταφέρουν όμως το τελευταίο πρέπει να δημιουργήσουν τις «επαναστατικές» συνθήκες της νιότης τους. Έστω ρητορικά. Θέλουν απεγνωσμένα να υπάρξουν. Όχι αυτόφωτα, αλλά σε αντίθεση με ότι τους νίκησε.
Το βασικό βέβαια είναι ότι πάντα πρέπει πάντα να θυμόμαστε και -κυρίως- να θυμούνται τους στίχους του κ. Κώστα Τριπολίτη:
«Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε,
Τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
Όνειρα ξένα, ράκη αλλότρια, ζητωκραυγάσαμε
Και τώρα εισπράττουμε απ’ την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα.»
Κ. Τριπολίτης: «Ανεμολόγιο»
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 13.4.2004
