Ο τρόπος επιλογής των ανώτατων δικαστικών αποκλειστικώς από την κυβέρνηση είτε αλλοιώνει την κρίση τους είτε υπάρχουν φόβοι πως οι δικαστές κρίνουν αναλόγως των κρίσεων που έκανε για τους δικαστικούς λειτουργούς η κυβέρνηση.

Μπορούμε να έχουμε σταθμάρχες που ξέρουν τα κλειδιά και μετά να προχωρήσουμε στην αταξική κοινωνία;

Το βασικό πρόβλημα που γέννησε μία ακόμη τραγωδία δεν πρόκειται να επιλυθεί.

Επτά σιδηροδρομικά ατυχήματα έγιναν στην Ελλάδα το 2022, ευτυχώς χωρίς θύματα. Γι’ αυτό και δεν ανησύχησε κανείς.

Τρεις κρατικοί οργανισμοί έχουν την ευθύνη για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων, στα γραφεία της ιδιωτικής εταιρίας διαμαρτύρονται οι συνήθεις διαδηλωτές…

Μετά τους δεκάδες νεκρούς αρχίζουν οι τυπικές ελληνικές διαδικασίες. Κινητοποίηση των δικαστικών αρχών, δηλώσεις με θλίψη και με όρκους «όλα στο φως», ανταλλαγή αιχμών για τις ελλείψεις στον τομέα της ασφάλειας.

Οι πολλαπλές μηνύσεις κατά του κ. Γεωργίου δικαιώνουν όσους ισχυρίζονται τα περί δικομανίας των Ελλήνων. Η αποδοχή τους όμως από τους εισαγγελείς δείχνει το πραγματικό πρόβλημα στη Δικαιοσύνη.

Η θρυλούμενη δικομανία των Ελλήνων βασίζεται στον άγνωστο Χ: πόσες μηνύσεις καταθέτουμε κατ’ έτος; Ο θρυλούμενος επίσης φόρτος των δικαστηρίων βασίζεται σε έναν ακόμη άγνωστο Ψ: πόσες από τις μηνύσεις που κατατίθενται μπαίνουν στο αρχείο και πόσες φορτώνονται στα ακροατήρια;

Δεν ξέρουμε (και δεν γνωρίζουμε πώς μπορούμε να μάθουμε) πόσο μεγάλη είναι η πολυδικία στην Ελλάδα.

Η υπουργός Παιδείας είπε ελάχιστες αλήθειες, αφήνοντας τους ακροατές να πιστέψουν χιλιάδες ψέματα.

Στη χώρα που αμέλησε παντελώς για την αισθητική των ιδιωτικών κτιρίων, με αποτέλεσμα μια θάλασσα μπετόν και ακαλαίσθητων πολυκατοικιών, κάθε δημόσια παρέμβαση στον αστικό ιστό υφίσταται οξεία κριτική.

Το πρόβλημα είναι ότι το δικαστικό σύστημα είναι χύμα στο κύμα.

Η γνωμάτευση του κ. Ντογιάκου συγκρούεται με το Σύνταγμα, αλλά πρωτίστως με τη λογική. Ακόμη και με τη νεφελώδη λογική του νέου νόμου.

Η Δημοκρατία δεν είναι παίγνιο που στηρίζεται στις αγαθές προθέσεις καλών ανθρώπων. Λειτουργεί με αντιτιθέμενα συμφέροντα παικτών.

Τα μάρμαρα του Παρθενώνα μπορεί να γίνουν σαν το Κυπριακό, όπου ύστερα από πολλές ψυχρολουσίες κατανοήσαμε ότι κάθε σχέδιο είναι χειρότερο από το προηγούμενο.

Στην Ελλάδα δεν είχαμε ούτε μαύρους ούτε δούλους. Εχουμε όμως ΛΟΑΤΚΙ+ για τους οποίους κάποιοι επιθυμούν να εφαρμόσουμε «νόμους περί διαχωρισμού».

Η ενημέρωση χειραγωγήθηκε από ακροδεξιά sites, που ειδικεύονται σε fake news για να προκύψει αβίαστα το ερώτημα του Βασίλη Αυλωνίτη «Ωρέ πού πάμε ρε; Πού πάμε;».

Το μέλλον δεν είναι κάτι που απλώς έρχεται. Σε μεγάλο βαθμό το διαμορφώνουμε.

Και δημοκράτες πολιτικοί έρχονται σε σύγκρουση με κάποιες ΜΚΟ. Είτε διότι οι τελευταίες επικρίνουν κυβερνητικές πολιτικές είτε διότι στο πλαίσιο του «κατόπιν ενεργειών μου…» νιώθουν να χάνουν ένα μέρος της εκλογικής τους πελατείας.

Κανένας άνθρωπος, κανένας οργανισμός, κανένα κράτος δεν μπορεί να προετοιμαστεί για κάθε ενδεχόμενο. Ακόμη κι αν μπορούσε, θα ήταν πολύ ακριβό.