Μεταφοραί ευθυνών

«Αν όλα πάνε στραβά, ρίξε το φταίξιμο στον Τύπο», έγραφε ο Τζορτζ Στεφανόπουλος στο βιβλίο του «Ολα πολύ ανθρώπινα» (εκδ. Λιβάνη). Η κυβέρνηση ευτυχώς δεν έχει πρόβλημα με τα ΜΜΕ· μεταφέρουν χωρίς αντιρρήσεις τη γραμμή της. Γι’ αυτό, όταν όλα πάνε στραβά, ρίχνει το φταίξιμο στους δήμους, στους πρυτάνεις, στην αντιπολίτευση, άντε και σε κανέναν σταθμάρχη.

Η τελευταία μεταφορά ευθυνών αφορά τη φύλαξη των ΑΕΙ. Προχθές, η υπουργός Παιδείας Σοφία Ζαχαράκη δήλωσε ότι «μόνο 8 από τα 24 πανεπιστημιακά ιδρύματα έχουν καταθέσει σχέδια ασφαλείας». Σύμφωνα, δε, με υψηλόβαθμο στέλεχος του υπουργείου Παιδείας, «τα 8 ιδρύματα είναι το ΕΜΠ, το ΑΠΘ, το Πανεπιστήμιο Κρήτης, το Πανεπιστήμιο Πατρών, το Διεθνές Πανεπιστήμιο, το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Πρόκειται για ολοκληρωμένα σχέδια, σε αντίθεση με την πλειονότητα των σχεδίων που έχει λάβει το υπουργείο από τα ΑΕΙ, τα οποία είναι ελλιπή».

Εντάξει! Να μαλώσουμε εκείνους τους πρυτάνεις που κατέθεσαν ελλιπή σχέδια, αν και όλοι ξέρουμε ότι προβλήματα ασφαλείας έχουν τρία ή τέσσερα πανεπιστήμια. Για το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, π.χ., δεν έχει ακουστεί τίποτε και ένα λεπτομερές σχέδιο, όπως προβλέπει ο γενικός νόμος 4957/2022, μπορεί να είναι τσάμπα κόπος και λεφτά. Το ερώτημα είναι: Τι έγινε σε εκείνα τα ΑΕΙ που κατέθεσαν τα «καλά σχέδια»; Πού κατέληξε το «ολοκληρωμένο σχέδιο» που συνέταξε το ΕΜΠ και έστειλε στο υπουργείο Παιδείας; Γιατί βλέπουμε κουκουλοφόρους στου Ζωγράφου;

Να μαλώσουμε επίσης τους πρυτάνεις που δεν έκαναν «ελεγχόμενη είσοδο στα πανεπιστήμια» (τουρνικέ και άλλα τεχνολογικά παραφερνάλια), αν και αυτά εκτός από βούληση θέλουν και λεφτά, τα οποία διαχειρίζεται η κυβέρνηση και όταν δεν πρόκειται για επιδόματα-pass, θέλουν ένα τόνο χαρτιά για να εκταμιευθούν. Αλλά πάλι, η κυβέρνηση προσέλαβε 1.060 «πανεπιστημιακούς αστυνομικούς». Δεν θα μπορούσαν αυτοί –μια και δεν είχαν δουλειά– να ελέγχουν την είσοδο στα 3-4 «επικίνδυνα» ΑΕΙ σε συνεννόηση με τους πρυτάνεις; Αν κάποιοι αντιδρούσαν, έχει τρόπους η κυβέρνηση να τους πιέσει.

Αναγνωρίζουμε ότι ο έλεγχος εισόδου είναι επίπονη λεπτοδουλειά και ίσως επικίνδυνη. Αλλά αν είναι δύσκολο για τους αστυνομικούς, τι να κάνει ένας καθηγητής κυτταρικής βιολογίας που του έλαχε να γίνει πρύτανης;

Η κυβέρνηση οφείλει να καταλάβει ότι, πέρα από τα επικοινωνιακά τερτίπια, υπάρχει και η ουσία· για όλα τα προβλήματα, και όχι μόνο των ΑΕΙ. Αυτή στο τέλος εκδικείται και δεν κρύβεται πίσω από επαναλαμβανόμενα πυροτεχνήματα.