Η λύση δεν είναι να ψηφιστεί γρήγορα η ρύθμιση που θα κάνει τα πτυχία των Πολυτεχνείων «μάστερ», αλλά να μη χρειάζονται τα Πολυτεχνεία πολιτική απόφαση για να πράξουν το αυτονόητο.
Tα ελληνικά πανεπιστήμια δεν είναι τα καλύτερα του κόσμου, αλλά είναι καλύτερα από πολλά που υπάρχουν στον κόσμο. Αυτό ισχύει ειδικά για τις πολυτεχνικές σχολές. Το Μετσόβιο, για παράδειγμα, προσφέρει πολύ ανώτερο επίπεδο σπουδών από διάφορα «Polytechnics» που κυκλοφορούν στην αλλοδαπή. Το παράδοξο είναι ότι τα «Polytechnics» της αλλοδαπής μετά από τέσσερα χρόνια σπουδών δίνουν πτυχίο «μάστερ», ενώ το Πολυτεχνείο μετά από πέντε χρόνια απλό πτυχίο. Ακόμη πιο παράδοξο είναι το γεγονός ότι πολλά πτυχία των «Polytechnics» αναγνωρίζονται από το ελληνικό κράτος ως «μάστερ», ενώ τα ανώτερα πτυχία των δικών μας Πολυτεχνείων αναγνωρίζονται ως απλά πτυχία.
Παραλογισμός; Ναι, και μαζί ένα ακόμη σύμπτωμα του συγκεντρωτικού ελληνικού κράτους. Για να κάνει το ΕΜΠ το πτυχίο που δίνει «μάστερ», χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση, η οποία δεν πρόκειται σε ορατό χρόνο να κατατεθεί διότι το υπουργείο Παιδείας έχει άλλες προτεραιότητες και άλλα πράγματα να διευθετήσει. Εν τω μεταξύ τα ακαδημαϊκά μας ιδρύματα χάνουν χρόνο και χιλιάδες φοιτητές κάνουν έξι έτη σπουδών για να αποκτήσουν ένα «μάστερ» που άλλοι δίνουν σε τέσσερα.
Το περασμένο Σάββατο οι πρυτάνεις των Πολυτεχνείων μαζεύτηκαν στη Λέσβο και απαίτησαν το αυτονόητο. Ομως, «η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας είναι θετική ως προς την ικανοποίηση του αιτήματος των πανεπιστημίων, ωστόσο δεν είναι κάτι το οποίο εντάσσει στη νομοθετική “ατζέντα” του φθινοπώρου. Και αυτό γιατί προκύπτουν σειρά νομικών προβλημάτων, όπως το πώς θα αντιμετωπιστούν νομικά οι σχολές με τετραετείς κύκλους σπουδών αλλά και πολλά τμήματα των ΤΕΙ με αντίστοιχα αντικείμενα. Το υπουργείο Παιδείας αναζητεί νομική λύση ώστε να εντάσσεται στους πενταετείς κύκλους σπουδών και ένας πρώτος τίτλος πτυχίου προτού δοθεί ο τίτλος του μάστερ που θα παρέχει στον κάτοχό του και πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα» («Βήμα» 23.9.2008).
Με άλλα λόγια δεν υπάρχει κανένα σχέδιο υπονόμευσης των πολυτεχνείων, ή της δημόσιας Παιδείας, όπως φαντασιώνονται πολλοί από τα αριστερά. Υπάρχει απλώς ένας γόρδιος δεσμός που η κυβέρνηση δεν αποφασίζει να κόψει. Αντί να αφήσει τα πανεπιστήμια και τα πολυτεχνεία να κρίνουν μόνα τους τι πτυχία θα δώσουν και με τι όρους θα τα δώσουν και να κριθούν μετά στην πράξη, προσπαθεί να σταθμίσει μια σειρά παραγόντων για να βρει την άριστη λύση. Προσπαθώντας, όμως, να βελτιστοποιήσει ένα εξαιρετικά σύνθετο σύστημα χαντακώνει όλες τις παραμέτρους του. Εν τω μεταξύ η ζωή συνεχίζεται, τα «Polytechnics» αποκτούν παραρτήματα στην ελληνική επικράτεια και τα καλά δημόσια πανεπιστήμια με δεμένα τα χέρια, λόγω υστέρησης της νομοθεσίας, υποβαθμίζονται. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι ότι έρχονται τα «κακά ιδιωτικά κολέγια», αλλά ότι τα «καλά δημόσια ΑΕΙ» περιμένουν διάφορες υπουργικές αποφάσεις για να προχωρήσουν.
Τα ζητήματα της Παιδείας (και όχι μόνο αυτά) έχουν γίνει πολύ σύνθετα για να μπορούν να διευθετούνται από ένα κέντρο, ακόμη κι αν σ’ αυτό προΐσταται ο καλύτερος υπουργός Παιδείας της υφηλίου. Γι’ αυτό η λύση δεν είναι να ψηφιστεί γρήγορα η ρύθμιση που θα κάνει τα πτυχία των Πολυτεχνείων «μάστερ», αλλά να μη χρειάζονται τα Πολυτεχνεία πολιτική απόφαση για να πράξουν το αυτονόητο.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 25.9.2008
