Ας υποθέσουμε τώρα ότι θέλω να βρίσω κάποιον ή να σπιλώσω τη μνήμη του. Δεν μπορώ να στείλω επιστολή, ούτε άρθρο που να αφήνω αιχμές ότι ήταν «παιδεραστής, έμπορος ναρκωτικών, εκβιαστής, τοκογλύφος, βασανιστής, φονιάς, επιχειρηματίας κ.λ.π.» Τι κάνω λοιπόν; Σφραγίζω με ένα κόκκινο αστέρι στην επιστολή μου κι εκτός από τη σίγουρη δημοσίευση, εξασφαλίζω ότι ουδείς θα περικόψει τις 1.911 λέξεις που αράδιασα.
Η εξομολόγηση του κ. Σάββα Ξηρού ότι οι τρομοκράτες κινούνταν από τον πόθο τους να δουν δημοσιευμένες της απόψεις τους θέτει σοβαρά δεοντολογικά προβλήματα στον δημοσιογραφικό κόσμο, τα οποία δεν πρέπει να περάσουν πλέον ασχολίαστα, ειδικά από την ηγεσία του συνδικαλιστικού σωματείου των δημοσιογράφων. Στην ουσία ο κ. Ξηρός εγκαλεί όλο τον δημοσιογραφικό κόσμο ως ηθικό συνεργό σε δεκάδες δολοφονίες. Η ΕΣΗΕΑ οφείλει πλέον να κάνει ένα δημόσιο διάλογο, για τα δεοντολογικά όρια της δημοσίευσης. Ως πρώτη συμβολή σ’ αυτό τον διάλογο επαναδημοσιεύουμε τα κύρια σημεία άρθρου που δημοσίευσε η «Α» από αυτή εδώ τη στήλη στις 1.8.2002:
«Κάθε εφημερίδα που σέβεται το αναγνωστικό της κοινό δημοσιεύει στη στήλη των επιστολών το εξής διευκρινιστικό: “Η εφημερίδα δημοσιεύει επιστολές αναγνωστών με τον όρο ότι είναι ενυπόγραφες. Γι’ αυτό οι επιστολογράφοι πρέπει να σημειώνουν τον αριθμό του τηλεφώνου μέσω του οποίου θα ελεγχθεί το γνήσιο της επιστολής…”»
Ας υποθέσουμε τώρα ότι θέλω να βρίσω κάποιον ή να σπιλώσω τη μνήμη του. Δεν μπορώ να στείλω επιστολή, ούτε άρθρο που να αφήνω αιχμές ότι ήταν «παιδεραστής, έμπορος ναρκωτικών, εκβιαστής, τοκογλύφος, βασανιστής, φονιάς, επιχειρηματίας κ.λ.π.» Τι κάνω λοιπόν; Σφραγίζω με ένα κόκκινο αστέρι στην επιστολή μου κι εκτός από τη σίγουρη δημοσίευση, εξασφαλίζω ότι ουδείς θα περικόψει τις 1.911 λέξεις που αράδιασα.
Παράλογο; Έγινε χθες (31.7.2002) και μπορεί να γίνει και αύριο. Ένα κόκκινο αστέρι … είναι σίγουρο διαβατήριο στην πρώτη σελίδα. Τι κι αν σπιλώνονται μνήμες; Τι κι αν οι συγγραφείς είναι πιθανώς αδίστακτοι φονιάδες; Τι κι αν είναι προβοκάτορες που απλώς θέλουν να ποδηγετήσουν πολιτικές εξελίξεις; Τι κι αν είναι πράκτορες που παίζουν παιγνίδια; Τι κι αν είναι απλοί φαρσέρ; Ένα κόκκινο αστέρι οδηγεί όλη τη δημοσιογραφική οικογένεια.
Τι κάνει, λοιπόν, ένας δημοσιογράφος όταν έχει ένα τέτοιου μεγέθους (σε λέξεις και ανοησία) κείμενο; Απλά, παίρνει τη γενναία απόφαση και δεν το δημοσιεύει. Εμπεριέχει πιθανώς ειδήσεις; Μα, και οι ομιλίες του πρωθυπουργού εμπεριέχουν ειδήσεις, αλλά δεν δημοσιεύονται αυτούσιες. Κάποιος συντάκτης κάνει μια στοιχειώδη επεξεργασία και μπαίνουν τα κύρια σημεία. Γιατί λοιπόν δεν σεβόμαστε τα κείμενα του πρωθυπουργού, ενώ δημοσιεύουμε αυτούσια τα κείμενα φονιάδων; Γιατί δεν ισχύει στην περίπτωση της (πραγματικής ή μη – δεν έχει σημασία) 17Ν ό,τι ισχύει στην περίπτωση των υπόλοιπων επιστολογράφων μιας εφημερίδας;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 17.9.2002
