Οταν η ίδια η Βουλή καταστρατηγεί τους νόμους που πριν από μερικούς μήνες ψήφισε, με ποιο ηθικό κύρος τα όργανα της πολιτείας ζητούν την εφαρμογή άλλων νόμων;
Υποτίθεται ότι οι νόμοι ψηφίζονται για να εφαρμόζονται. Διαρκώς και όχι περιστασιακά. Απ’ όλους, όχι μόνο από τους απλούς πολίτες. Καταργούνται μόνο με την ψήφιση άλλου νόμου, όχι ιδία βουλήσει κάποιων επιτροπών της Βουλής.
Αυτά στη χώρα μας ισχύουν μόνο θεωρητικά. Στην πράξη οι νόμοι ψηφίζονται και καταργούνται αναλόγως της πολιτικής συγκυρίας και σύμφωνα με τα κέφια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Τον Ιούλιο του 2008, λοιπόν, δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ο νόμος 3674 που μετέτρεπε σε κακούργημα το πλημμέλημα της χρήσης παράνομων αποδεικτικών μέσων, δηλαδή των διάφορων DVD που ταλανίζουν εσχάτως την πολιτική μας ζωή.
Ο νόμος είναι σαφής και αυστηρός: «Οποιος αθέμιτα παρακολουθεί με ειδικά τεχνικά μέσα ή αποτυπώνει σε υλικό φορέα προφορική συνομιλία μεταξύ τρίτων ή αποτυπώνει σε υλικό φορέα μη δημόσια πράξη άλλου, τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών (…) Με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών τιμωρείται όποιος κάνει χρήση της πληροφορίας ή του υλικού φορέα επί του οποίου αυτή έχει αποτυπωθεί με τους τρόπους που προβλέπονται στις παραγράφους 1 και 2 αυτού του άρθρου» (3674/2008, παρ. 10)
Ο νόμος ψηφίστηκε τον Ιούνιο του 2007 υπό το βάρος της αποκάλυψης ενός άλλου DVD, εκείνου της υπόθεσης Ζαχόπουλου. Τότε, παρά τις αντιρρήσεις του νομικού κόσμου που θεωρούσε αντισυνταγματικές τις ρυθμίσεις, διότι παραβιαζόταν η αρχή της αναλογικότητας, η Νέα Δημοκρατία υπερψήφισε μια διάταξη που έκανε απόλυτη την απαγόρευση χρήσης βιντεοσκοπήσεων. Ενώ μέχρι τότε η νομοθεσία επέτρεπε στα δικαστήρια τη στάθμιση μεταξύ του αδικήματος της βιντεοσκόπησης και του αποδεικνυόμενου εγκλήματος, ο κ. Σωτήρης Χατζηγάκης έκανε κακούργημα (άλλο επικοινωνιακό χούι αυτό της κυβέρνησης) το αδίκημα της βιντεοσκόπησης και τροποποίησε το άρθρο 370Α του Ποινικού Κώδικα ως εξής: «Αποδεικτικά μέσα που έχουν αποκτηθεί με αξιόποινες πράξεις ή μέσω αυτών δεν λαμβάνονται υπόψη στην ποινική διαδικασία». Τελεία και παύλα: ούτε αστερίσκοι, ούτε στάθμιση.
Είναι μεγάλη η συζήτηση αν και κατά πόσο οι κασέτες και τα DVD μπορούν ή πρέπει να χρησιμοποιούνται είτε για την τεκμηρίωση ενός εγκλήματος είτε για την αθώωση ενός κατηγορουμένου. Το θέμα όμως τώρα δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι η νομοθέτηση για εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων και η παραβίαση των νομοθετημένων διατάξεων για την εξυπηρέτηση άλλων σκοπιμοτήτων. Δηλαδή είναι η ίδια Βουλή που έκανε απόλυτα αυστηρό ένα νόμο για τη χρήση των προϊόντων υποκλοπής (λόγω του DVD στην υπόθεση Ζαχόπουλου) και η ίδια Βουλή που καταστρατήγησε τον ίδιο νόμο εξαιτίας ενός άλλου DVD (υπόθεση Βατοπεδίου). Και μάλιστα ανάμεσα στη νομοθέτηση και την παραβίαση του νόμου δεν έχουν περάσει ούτε πέντε μήνες.
Η εφαρμογή ή μη των νόμων αναλόγως της συγκυρίας και των κομματικών επιδιώξεων έχει καταστροφικές συνέπειες στην κοινωνική οργάνωση. Οταν η ίδια η Βουλή καταστρατηγεί τους νόμους που πριν από μερικούς μήνες ψήφισε, με ποιο ηθικό κύρος τα όργανα της πολιτείας ζητούν την εφαρμογή άλλων νόμων; Η διάχυτη ανομία στη χώρα έχει ηθικό αυτουργό, στην οποία κάθε παραβάτης μπορεί να της προσάψει το «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 27.11.2008
