Είναι περίεργο το γεγονός ότι «έγινε της Πόπης» για μια πορεία και δεν υπήρξε ούτε μια πορεία για το γεγονός ότι «γίνεται της Πόπης» κάθε βράδυ στην τηλεόραση.
Είναι περίεργο πως αφυπνίστηκαν ξαφνικά, πολιτικές νεολαίες, πνευματικοί ταγοί, κόμματα, Συμβούλια και παρασυμβούλια και ανακάλυψαν ότι η τηλεόραση που έχουμε δεν μας πρέπει. Είναι περίεργο που αφυπνίστηκαν για κάτι που δεν έκανε η τηλεόραση και δεν αφυπνίστηκαν τόσο καιρό με όλα αυτά που έκανε. Είναι περίεργο το γεγονός ότι «έγινε της Πόπης» για μια πορεία και δεν υπήρξε ούτε μια πορεία για το γεγονός ότι «γίνεται της Πόπης» κάθε βράδυ στην τηλεόραση.
Τι δεν είδαμε τα τελευταία χρόνια! «Μπιγκ Μπράδερ». «Μπαρ». «Ανδρόγυνα της χρονιάς». Σεξ σε ζωντανή μετάδοση (και δεν εννοώ μόνο το σπικάζ που κάνουν οι παρουσιαστές όταν έχουν live). Χυδαία εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου (και τώρα αν ανοίξετε την τηλεόραση μπορεί να βρείτε -εννιά μέρες μετά- την τραγική μάνα να σπαράζει στις όχθες του Αλιάκμονα). Δίκες και καταδίκες στα παράθυρα. Σπίλωση προσώπων. Και «ειδήσεις». Μα τι «ειδήσεις»!…
Είναι περίεργο πως αφυπνίστηκε το σύμπαν για την λανθασμένη -να συμφωνήσω- αξιολόγηση των αληθών ειδήσεων της 15ης Φεβρουαρίου 2003 και δεν αφυπνίστηκε κανείς από τις ψευδείς ειδήσεις που έδειχναν τα ίδια «έγκυρα» κανάλια τον Απρίλιο του 1999 όταν μας παρουσίαζαν τα καμένα από Σέρβους παραστρατιωτικούς τυπογραφεία των Αλβανών, ως βομβαρδισμένα κτίρια από το ΝΑΤΟ.
Είναι περίεργο το γεγονός ότι βλέπουμε σε ντοκιμαντέρ υψίστης ποιότητας (σαν αυτά του Στέλιου Κούλογλου) για τις παγίδες προπαγάνδας που έστησαν οι Αλβανοί Κοσοβάροι και στις οποίες έπεσαν οι δυτικοί δημοσιογράφοι και δεν βλέπουμε ούτε ένα ρεπορτάζ τις παγίδες προπαγάνδας των Σέρβων στις οποίες έπεσαν οι Έλληνες δημοσιογράφοι. Είναι εξίσου παράξενο το γεγονός ότι βλέπουμε ρεπορτάζ-αυτοκριτικής ξένων δημοσιογράφων, που λένε είπαμε ψέματα στο τάδε σημείο γιατί μας παραπλάνησε ο δείνα, αλλά δεν είδαμε μέχρι σήμερα ούτε ένα ρεπορτάζ-αυτοκριτικής των ελλήνων δημοσιογράφων.
Είναι περίεργο το γεγονός ότι γίνονται εκπομπές κι εκπομπές για την υπαρκτή προπαγάνδα των Αμερικανών και δεν μαθαίνουμε από πουθενά ότι όπου πάνε στο Ιράκ Έλληνες απεσταλμένοι έχουν στο κατόπι τους και ανθρώπους της υπηρεσίας πληροφοριών του καθεστώτος Σαντάμ.
Είναι περίεργο επίσης ότι μάθαμε τα πάντα για τους κατηγορούμενους ως θύτες στην υπόθεση της τρομοκρατίας (τους δόθηκε άπλετος χώρος και χρόνος για τις επαναστατικές -τρομάρα μας!- απόψεις τους) και έγιναν 2 (ολογράφως: δύο) μόνο εκπομπές για τα θύματα.
Είναι περίεργα όλα αυτά μα η λύση δεν είναι οι απαγορεύσεις. Είναι κατανοητός ο κρυφός φόβος, πως η ελληνική τηλεόραση θα αντιμετωπίσει το θέμα της τρομοκρατίας εξίσου ελαφριά με τις προηγούμενες προκλήσεις που είχε. Κάποιοι το έχουν σίγουρο…
Αυτό που δεν πρέπει να θεωρείται σίγουρο είναι τα αντισώματα της ελληνικής κοινωνίας. Κάποιοι ελπίζουν πως σ’ αυτόν τον τόπο υπάρχουν ακόμα αντιστάσεις. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αν η ελληνική κοινωνία συγκινηθεί από τα φληναφήματα του κ. Κουφοντίνα περί πολιτικής ευθύνης των ειδεχθών εγκλημάτων της «17 Νοέμβρη», αν παραβλέψει ότι σαράντα τόσες οικογένειες κλαίνε τους ανθρώπους τους, αν αμελήσει για τον πόνο της μάνας του Θάνου Αξαρλιάν και του γιου του Παύλου Μπακογιάννη, αν στη φράση «σκοτώναμε για τον σοσιαλισμό», συγκινηθεί από τον «σοσιαλισμό» και δεν αποτροπιαστεί από το «σκοτώναμε», ε!… Τότε αυτή η κοινωνία είναι άξια της μοίρας της.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 2.3.2003
