Η εγκληματικότητα αποτελεί μάστιγα για κάθε σύγχρονη κοινωνία. Είναι ίσως ένα από τα τιμήματα που πληρώνει κάθε κοινωνία που αρχίζει να ευημερεί.
Η εγκληματικότητα αποτελεί μάστιγα για κάθε σύγχρονη κοινωνία. Είναι ίσως ένα από τα τιμήματα που πληρώνει κάθε κοινωνία που αρχίζει να ευημερεί. Στην Ελλάδα το πρόβλημα διογκώθηκε τα τελευταία δέκα χρόνια και σ’ αυτό συνετέλεσαν πολλοί παράγοντες πέρα από την αύξηση της σχετικής ευημερίας.
Ένας παράγων ήταν η ανέλεγκτη εισροή οικονομικών μεταναστών κυρίως από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι οικονομικοί μετανάστες είναι εγκληματίες, ούτε ότι όλοι οι εγκληματίες είναι οικονομικοί μετανάστες. Τα πραγματικά δεδομένα (όχι οι εντυπώσεις που αφήνουν τα κανάλια) δείχνουν ότι το ποσοστό των εγκλημάτων που διαπράττουν αλλοδαποί υπολείπεται κατά πολύ του ποσοστού εγκλημάτων που διαπράττουν οι Έλληνες. Απλώς στην ντόπια εγκληματικότητα προστέθηκε και η ξένη.
Ένας δεύτερος παράγων είναι ότι η Πολιτεία βρέθηκε απροετοίμαστη για την έκρηξη της εγκληματικότητας. Όλοι ξέρουμε την κατάσταση στα σώματα ασφάλειας, την ελλιπή εκπαίδευση των αστυνομικών, τους πενιχρούς μισθούς με τους οποίους αμείβονται κ.λ.π. Παρά τα κάποια ουσιαστικά βήματα που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, η ΕΛ.ΑΣ. υπολείπεται κατά πολύ να γίνει ευρωπαϊκού επιπέδου αστυνομία, και σε μέσα εξιχνίασης εγκλημάτων και σε εξειδίκευση του ανθρώπινου δυναμικού.
Ο τρίτος παράγων έχει να κάνει με την κοινωνική απαξίωση της Αστυνομίας, κάτι που γεννήθηκε εξαιτίας του ρόλου της στην δικτατορία αλλά διαφημίστηκε δεόντως και από το ΠΑΣΟΚ και από τα αριστερά κόμματα. Η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς στον τόπο διαμόρφωσε μια εικόνα «αστυνομίας-αντιπάλου» του κοινωνικού σώματος, κάτι που δεν ευνοεί στην καταπολέμηση της εγκληματικότητας. Περίτρανο παράδειγμα ήταν όλη η συζήτηση περί «χαφιεδισμού» το περασμένο καλοκαίρι, όταν οι πολίτες κλήθηκαν να συνδράμουν το έργο της αστυνομίας για τη σύλληψη του κ. Κουφοντίνα. Σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού λοιπόν παραμένει η εντύπωση ότι το αστυνομικό έργο είναι κάτι έξω και πέρα από τα συμφέροντα της κοινωνίας. Σ’ αυτό βέβαια συντελούν και τα λίγα σε σχέση με τη δύναμη της αστυνομίας, αλλά πολλά σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές αστυνομίες, κρούσματα αστυνομικής βίας.
Το πρόβλημα της εγκληματικότητας είναι κοινωνικό. Η καταστολή είναι μία απάντηση, αλλά μόνο βραχυχρόνια. Η μακροχρόνια απαιτεί κοινωνικό ιστό ισχυρό που θα απορροφά τους κραδασμούς που γεννούν το εγκληματικό φαινόμενο. Αυτό όμως είναι μια πολύ μακροχρόνια κι επίπονη συζήτηση…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 2.3.2003
