Μετά τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ και οι ομότεχνοι τους τού ΟΣΕ απειλούν ότι οποιαδήποτε αλλαγή στο στάτους αυτού του καταχρεωμένου οργανισμού, θα έχει ως συνέπεια «να ματώσουμε».
Τα αίματα έχουν γίνει πολύ της μόδας τελευταία. Μετά τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ και οι ομότεχνοι τους τού ΟΣΕ απειλούν ότι οποιαδήποτε αλλαγή στο στάτους αυτού του καταχρεωμένου οργανισμού, θα έχει ως συνέπεια «να ματώσουμε». Το περίεργο όμως είναι ότι ενώ οι απειλές των συνδικαλιστών της ΔΕΗ ακούστηκαν και συζητήθηκαν ευρέως, οι απειλές των παλικαριών του ΟΣΕ συνάντησαν την παντελή αδιαφορία των Ελλήνων πολιτών.
Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι άσχετα με σπατάλες ή την κακή διαχείριση της ΔΕΗ, η δημόσια αυτή επιχείρηση παίζει σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα των πολιτών. Αντιθέτως μια απεργία στον ΟΣΕ ελάχιστους πλήττει.
Σε αντίθεση, λοιπόν, με όσα συμβαίνουν στο εξωτερικό (όπου μια απεργία σιδηροδρομικών έχει σοβαρές επιπτώσεις στην μετακίνηση των πολιτών), στην Ελλάδα μια απεργία των εργαζομένων του ΟΣΕ θα είναι ίσως καλοδεχούμενη. Τα άδεια τρένα που κυκλοφορούν στις περισσότερες γραμμές του σιδηροδρομικού μας δικτύου, θα παραμείνουν ακίνητα και ο κρατικός προϋπολογισμός θα γλιτώσει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ημερησίως.
Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί στους τοίχους των πόλεων μια αφίσα των εργαζομένων του ΟΣΕ που ως βασικό σύνθημα έχει ένα ερώτημα: «θα φανταζόσασταν την Ελλάδα χωρίς τρένα;» Το ερώτημα μάλλον δείχνει την αμηχανία των συνδικαλιστών μπροστά στην νέα πραγματικότητα. Διότι αυτό που οι Έλληνες πολίτες δεν μπορούν να φανταστούν είναι την Ελλάδα με τρένα. Χωρίς τρένα την βλέπουμε καθημερινά, οπότε δεν χρειάζεται καν να την φανταστούμε. Αν εξαιρέσουμε την γραμμή Αθηνών-Θεσσαλονίκης οι υπόλοιπες γραμμές συντηρούνται και τα τρένα σ’ αυτές κυκλοφορούν μόνο και μόνο για να πληρώνονται οι υπεράριθμοι υπάλληλοι του οργανισμού.
Οι σιδηρόδρομοι είναι αναγκαίοι και σε μια χώρα σαν τη Ελλάδα πρέπει να αναπτυχθούν περαιτέρω. Για παράδειγμα, αν οι εμπορευματικές μεταφορές γινόταν σιδηροδρομικώς θα είχαν μικρότερο κόστος και θα γλίτωναν πολλές ζωές στις εθνικές οδούς. Για αν γίνει όμως αυτό απαιτείται σχέδιο και εκ βάθρων αναδιάρθρωση του ΟΣΕ. Σημαίνει επίσης ότι τα συνδικαλιστικά σωματεία πρέπει να κατεβάσουν άλλου τύπου πρόταση, πέραν της συντηρητικής οχύρωσης στα «κεκτημένα». Α, και πρέπει αν αλλάξουν σύνθημα. Τους εκθέτει και μας θυμίζει πόσα λεφτά χάνουμε συντηρώντας τον ΟΣΕ στην σημερινή κατάσταση.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 7.8.2010
