Σάμπως υπάρχουν καλές προτάσεις σε μια χρεοκοπία; Αναγκαστικά στο τέλος κάποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό.
Αφού δεν έγινε ο σεισμός που περιμέναμε –ή και κάποιοι εύχονταν– μετά την απόρριψη από την κυπριακή Βουλή της πρότασης για επιβολή ειδικού τέλους στις καταθέσεις στην Κύπρο, όλα τα ελληνικά ΜΜΕ ερμήνευσαν το θρόισμα των φύλλων ως ταρακούνημα μετά την «άφρονα απόφαση του Eurogroup», η οποία όμως ελήφθη με πρόταση των Κυπρίων και δική μας ψήφο. Ετσι, ενώ τα διεθνή χρηματιστήρια δεν κατακρημνίστηκαν, άπαντες σχεδόν οι Ελληνες θεώρησαν «μέγα πλήγμα στη Γερμανία» την απλή δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου της ότι δεν κινδυνεύουν οι καταθέσεις στη χώρα του. Λες και θα μπορούσε, αφού τέθηκε το ερώτημα, να σιωπήσει ή να απαντήσει αλλιώς.
Είναι κατανοητή η ανάγκη για κάποια «καλά νέα» ή έστω για κάποια νέα που να ικανοποιούν το θυμικό μας σχετικά με την «προδοσία» εις βάρος των καταθετών στην Κύπρο. Ομως, αυτό διαφέρει από τη δημιουργία της εικονικής πραγματικότητας που επιχειρείται σε σχέση με τις επιπτώσεις της απόφασης του Eurogroup. Η προσπάθεια που έγινε την πρώτη μέρα να παρουσιαστούν οι φυσιολογικές διακυμάνσεις των διεθνών χρηματιστηρίων (πτώση 0,2% έως 3%) ως προάγγελος της συστημικής κρίσης διαψεύστηκε εν μια νυκτί, όταν οι κεφαλαιαγορές παρουσίασαν άνοδο τη μεθεπομένη της απόφασης της κυπριακής Βουλής.
Ομως, το κλίμα που δημιουργούν τα ελληνικά ΜΜΕ (αντίστοιχο εκείνου που έφτιαξαν το 2003 με τη «Βαγδάτη που θα γινόταν Στάλινγκραντ») διά της εικονικής πραγματικότητας δημιουργεί πραγματικά πολιτικά γεγονότα στην Ελλάδα. Δεν επιτρέπει τη νηφάλια συζήτηση της κατάστασης και το χειρότερο, αποτρέπει τις σωστές αποφάσεις για να αντιμετωπιστεί η πολύπλευρη κρίση, η οποία σημειωτέον ταλανίζει περισσότερο τη χώρα μας. Τα αριστερά γινάτια στον καπιταλισμό δημιουργούν εικονικές πραγματικότητες, είτε για όσα συνέβησαν στις ερήμους του Ιράκ (όπου σύμφωνα με τα ελληνικά ΜΜΕ «οι Αμερικανοί είχαν κολλήσει στην άμμο») είτε για τους συστημικούς κινδύνους που έχει η φορολογία των καταθέσεων στη Μεγαλόνησο και τους «αντρειωμένους» της κυπριακής Βουλής.
Υπάρχει, όμως, ένα πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα από το γεγονός ότι η δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα γίνεται επί του φανταστικού, κάτι που καθυστερεί ή και αποτρέπει τη λύση των σοβαρών προβλημάτων που έχουμε. Το θέμα είναι ότι αυτά τα αριστερά γινάτια μεταλλάσσονται με την πρόοδο του χρόνου. Γίνονται γινάτια ολόκληρης της κοινωνίας. Κατόπιν αναμειγνύονται με την πατροπαράδοτη εθνικιστική ιδεολογία περί «κατατρεγμένου της υφηλίου». Αργά ή γρήγορα μετατρέπονται σε καφενεία (πραγματικά ή τηλεοπτικά), σε συνωμοσιολογία για επιβουλή των ξένων κατά του «ανάδελφου έθνους». Και καταλήγουν καρκινώματα. Ιστορικά, η Ακροδεξιά θέριζε πάντα στα εύφορα χωράφια του εθνικού παραλογισμού, στα οποία άλλοι έσπειραν σύνδρομα καταδίωξης.
Να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι καλή η πρόταση για τη διάσωση του κυπριακού τραπεζικού συστήματος με ειδικό τέλος στις καταθέσεις. Αλλά σάμπως υπάρχουν καλές προτάσεις σε μια χρεοκοπία; Αναγκαστικά στο τέλος κάποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο· με χρεοκοπία ή κάποιο τέλος ή φορολογία. Το θέμα είναι να μην κάνουμε χειρότερη την κατάσταση με δράκους και μύθους που σωρεύονται στο κοινωνικό θυμικό και εμφανίζονται αργότερα ως «εξωφρενικά πολιτικά γεγονότα».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 22.3.2013
