Ολόκληρη η πολιτική σκηνή άρχισε να μοιάζει -ή να την απεικονίζουμε εμείς οι δημοσιογράφοι- σαν ένα μεγάλο «Big Brother».
Τρεις σκασίλες έχουν οι πολίτες αυτής της χώρας και η βασικότερη αφορά στο πολιτικό μέλλον των κ. Ακη Τσοχατζόπουλου και Γιάννου Παπαντωνίου. Τόνοι μελάνης χύνονται κι ώρες πολλές αφιερώνονται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για την αποστροφή του κ. Γιώργου Παπανδρέου «θα ήθελα να είχα εκατό νέους βουλευτές», ενώ παραμένει ασαφές αν την ώρα που το έλεγε χαμογελούσε ή είχε το φρύδι σηκωμένο ή τέλος πάντων που κοίταζε. Σίγουρα όλα αυτά θα είχαν κάποια πολιτική σημασία και είναι απορίας άξιον γιατί ουδείς μας ενημερώνει.
Το άλλο που δεν μάθαμε είναι αν είπε κάτι άλλο ο κ. Παπανδρέου στη δίωρη συνάντηση που είχε με τους κοινοβουλευτικούς συντάκτες. Εξ όσων μας πληροφορεί το πολιτικό ρεπορτάζ, σε αυτά τα τραπέζια ο κ. Παπανδρέου ούτε τρώει ούτε πίνει. Αρα, αφού δεν ήταν μπουκωμένος, πρέπει να συζήτησε και γι’ άλλα πράγματα. Είπε τίποτε για την Παιδεία; Την ανεργία; Τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν τον τόπο; Τι στην ευχή έκανε δύο ώρες; Για τον καιρό μιλούσε και για τους μέλλοντες απόστρατους;
Είναι περίεργο, αλλά ολόκληρη η πολιτική σκηνή άρχισε να μοιάζει -ή να την απεικονίζουμε εμείς οι δημοσιογράφοι- σαν ένα μεγάλο «Big Brother». Τα μόνα «πολιτικά» ερωτήματα που τίθενται πλέον είναι ποιος θα φύγει από την κυβέρνηση και ποιους θα αποστρατεύσει ο κ. Παπανδρέου. Οι θεατές ψηφίζουν διά των δημοσκοπήσεων ποιοι πρέπει να μείνουν ή να φύγουν και τα δελτία ειδήσεων είναι σαν σόου της κ. Τατιάνας Στεφανίδου. Αναλύουν τις αντιδράσεις των παικτών και κάνουν προβλέψεις ποιοι υπουργοί θα αλλάξουν και ποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ θα αποστρατευτούν.
Το αστείο είναι ότι οι πολιτικοί «τσιμπάνε» απ’ αυτά τα σενάρια, κάνουν δηλώσεις με νόημα κι αρχίζει δεύτερος κύκλος συζητήσεων για τα νοήματα που παρήχθησαν από το πρωταρχικό νόημα που είχε η πρώτη δήλωση κ.ο.κ. Σε δουλειά να βρισκόμαστε, δηλαδή…
Πρόβλημα δεν θα υπήρχε αν το φαινόμενο περιοριζόταν στην τηλεόραση. Έτσι κι αλλιώς, τα πρόσωπα και οι καβγάδες είναι η πρώτη ύλη του τηλεοπτικού προϊόντος. Το θέμα είναι ότι και στο γραπτό Τύπο αυτού του τύπου τα κουτσομπολιά έχουν φύγει πλέον από τις παραπολιτικές στήλες και έχουν γίνει η πρώτη ύλη του ρεπορτάζ.
Κουίζ: Πόσες φορές διαβάσαμε «αιχμές άφησε, ο τάδε υπουργός εναντίον του δείνα…» ή «μήνυμα με πολλούς αποδέκτες έστειλε ο x πολιτικός…». Είναι να αναρωτιέται κανείς ποια γλώσσα πρέπει να χρησιμοποιούν οι πολιτικοί ώστε να μη μεταφραστεί σε «αιχμή», «μήνυμα», ή «τηλεγράφημα»…
Βέβαια το «παιχνίδι των αιχμών» χρειάζεται δύο. Δεν είναι οι πολιτικοί άμοιροι αυτής της κατάστασης. Για παράδειγμα, κανείς δεν λέει ευθέως την άποψή του. Μπορεί κάποιος υπουργός να έχει προηγούμενα με τον κ. Θοδωρή Ρουσόπουλο και ξαφνικά να ανακαλύψει ότι υπάρχει επικοινωνιακό πρόβλημα στην κυβέρνηση. Κανείς δεν θα δηλώσει ευθέως τον εκνευρισμό του για τον κ. Γιώργο Σουφλιά, επειδή δεν του προτάσσει ένα δρόμο στην εκλογική του περιφέρεια. Θα αρχίσει να ανησυχεί για πιθανή υστέρηση στην απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν, πολιτικοί και δημοσιογράφοι ανακυκλώνουν το παραπολιτικό ρεπορτάζ πέριξ του Κολωνακίου και μετά μας το σερβίρουν ως τρανταχτές ειδήσεις. Μόνο που στην τηλεόραση αυτό το παιχνιδάκι έχει χαβαλέ. Το βλέπει ο κόσμος και γι’ αυτό πιθανώς να πατώνει το «Big Mother». Για τις εφημερίδες όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Σιγά μην κάτσει κάποιος να διαβάσει 500 λέξεις για το αν θα φύγει ο Γιάννος. Δεν διαβάζει καλύτερα τα σενάρια για τον κ. Ρεχάγκελ, που στο κάτω-κάτω της γραφής του έχει προσφέρει και κάποιες συγκινήσεις;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 18.11.2005
