Αυτοί που διαφεντεύουν τον εορτασμό της επετείου δεν μπορούν να περιφρουρήσουν το κύρος της.
Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι: Τι σόι λευκά είναι αυτά τα κελιά, που έχουν τόσο χρώμα ώστε το εξάγουν και σε γκαλερί -όπως μετετράπη εσχάτως, η Γιορτή του Πολυτεχνείου; Δεν είναι ρητορικό το ερώτημα, ούτε αποτελεί απόπειρα ευφυολογήματος. Ενάμισι χρόνο τώρα, ο Συνασπισμός και οι παραφυάδες του μας έχουν ζαλίσει με τον έρωτά τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Αφών Ξηρού και πως η Δημοκρατία εκδικείται τους πολέμιούς της με απάνθρωπες συνθήκες κράτησης. Ο όρος «λευκά κελιά» ήταν ο ηπιότερος που ακούσαμε. Μέχρι και «Γκουαντάναμο» χαρακτήρισαν τον Κορυδαλλό. Τώρα μαθαίνουμε ότι σε αυτά τα «λευκά κελιά» υπάρχουν καμβάδες και σωληνάρια χρώματος.
Εξ όσων γνωρίζουμε, βέβαια, στα απάνθρωπα κελιά τα οποία υπήρχαν στη Γερμανία και στο Γκουαντάναμο, που είναι σήμερα στην Κούβα, οι κρατούμενοι δεν έχουν την ευκαιρία να ζωγραφίζουν, ώστε να «αποτυπώσουν τον ψυχισμό τους», όπως αναφέρουν σε ανακοίνωσή τους οι νεοσύστατες «Κινήσεις Αλληλεγγύης των Πολιτικών Κρατουμένων». Αντιθέτως, τους απαγορευόταν να έχουν έστω ένα μολύβι για να σπάσουν το απάνθρωπο της κράτησής των. Οι δικοί μας «επαναστάτες» έχουν καμβάδες και χρώματα. Καλώς, διότι η Δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά ας μην υποτιμούν τη νοημοσύνη μας οι κατ’ επάγγελμα αριστεροί, μιλώντας για «έργα που έγιναν στην απομόνωση των γκρίζων τάφων του Κορυδαλλού»! Εκτός αν πρόκειται για διαφημιστικό τρικ, ώστε να ανέβει η όποια αξία των έργων.
Το δεύτερο ερώτημα αφορά όλους εκείνους που φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και τους συγγενείς εκείνων που έχασαν ανθρώπους στο Πολυτεχνείο. Δεν ξέρουμε πώς ένιωθαν όλον αυτόν τον καιρό που μια οργάνωση δολοφόνων καπηλευόταν τους αγώνες των και δεν ξέρουμε πώς νιώθουν τώρα που συνεχίζουν. Δεν γνωρίζουμε τι κάνουν όλοι αυτοί που υπήρξαν πραγματικά πολιτικοί κρατούμενοι, αν θα περάσουν από το Πολυτεχνείο για να δουν τον αγώνα τους να αποτυπώνεται σε «ένα ξύλινο καράβι, έργο του Χριστόδουλου Ξηρού. Πρόκειται για κομψοτέχνημα (σ.σ. κι άλλο διαφημιστικό τρικ) φτιαγμένο όλο στο χέρι, με πολύ κόπο και εκατοντάδες ώρες δουλειάς», όπως αναφέρει η ανακοίνωση των «Κινήσεων Αλληλεγγύης στους (σ.σ.: μαϊμού) Πολιτικούς Κρατούμενους».
Το τρίτο ερώτημα τέθηκε χθες, από την εφημερίδα «Αυγή». «Είναι δυνατόν στο πνεύμα του Πολυτεχνείου και μιας ανοιχτής δημοκρατίας μια έκθεση ζωγραφικής να είναι έγκλημα; Να απαγορεύεται; Για τη ζωγραφική τους καταδικάστηκαν τα μέλη της “17Ν” ή για τους φόνους;». Μπορεί στα έγκατα της σκέψης των να βρίσκεται πάντα η απαγόρευση, αλλά ουδείς σοβαρά μπορεί να θέσει τέτοιο ζήτημα. Ακόμη κι όσοι δηλώνουν ότι σκότωσαν 27 ανθρώπους μπορούν να ζωγραφίζουν και να εκθέτουν τα έργα τους. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να χειροκροτήσουμε την ιδέα της κατ’ εξακολούθηση καπήλευσης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Και οι ναζί έχουν κάθε δικαίωμα διαδήλωσης έξω από τις συναγωγές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους πούμε και μπράβο!
Απλώς επισημαίνουμε ότι αυτοί που διαφεντεύουν τον εορτασμό της επετείου δεν μπορούν να περιφρουρήσουν το κύρος της. Διότι αυτά που αποκτούν εκθέτοντας στο Πολυτεχνείο οι νεόκοποι ζωγράφοι, τα αφαιρούν από την ιστορία…
Υ.Γ.: Το καλύτερο σημείο της ανακοίνωσης των «Κινήσεων» είναι το ακόλουθο: «Ο Σάββας Ξηρός, δυστυχώς, δεν μπορεί να ζωγραφίσει, λόγω της κατάστασης της υγείας του.» Για τον κ. Κουφοντίνα δεν μας λένε τίποτε. Τι πρόβλημα έχει και δεν εκθέτει;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 17.11.2005
