Αποδείχθηκε ότι στο Μόναχο (και παλιότερα στη Ρώμη) υπάρχουν δικαστές. Απομένει να αποδειχθεί κι εδώ το ίδιο.
Tι καλά θα ήταν αν και οι Ελληνες δικαστές κατέληγαν σε εντάλματα σύλληψης 13 πρακτόρων της CIA, της ΜΙ6 ή έστω της ΕΥΠ για τις απαγωγές των Πακιστανών εν Ελλάδι, όπως έκαναν οι δικαστικές αρχές του Μονάχου για την απαγωγή του λιβανικής καταγωγής Καλέντ αλ Μάζρι; Τι καλά θα ήταν αν έστω μαθαίναμε τι έγινε σ’ αυτή τη βρόμικη ιστορία, πέρα απ’ όσα ανέδειξε η δημοσιογραφική έρευνα;
Τι καλά θα ήταν αν οι ελληνικές αρχές κατέληγαν σε εντάλματα εναντίον όσων υπέκλεπταν τις συνομιλίες του πρωθυπουργού, υπουργών και πόσων ακόμη δεν ξέρουμε; Δυστυχώς, αυτή η υπόθεση κουκουλώνεται και με ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας.
Ζούμε ένα διπλό παραλογισμό σε σχέση με τη νομιμότητα σ’ αυτήν τη χώρα. Κάποιοι Αριστεροί θέλουν να παραβαίνουν αδαπάνως τον νόμο διότι τον θεωρούν «άδικο και ταξικό». Η Δεξιά κυβέρνηση αποφασίζει να μην τον εφαρμόσει διότι θα στενοχωρήσει τους φίλους και συμμάχους.
Το αστείο είναι ότι τα πεπραγμένα των μεν δικαιολογούν τις πράξεις των δε, και οι εσκεμμένες παραλείψεις των δε ρίχνουν νερό στον μύλο των μεν.
Ετσι, ενώ ασχολούμαστε με το αν οι κάμερες παραβιάζουν την ιδιωτική μας ζωή σε δημόσιους χώρους, υπάρχει μια καραμπινάτη παραβίαση της ιδιωτικής σφαίρας του ίδιου του πρωθυπουργού της χώρας και εκατό άλλων επωνύμων συμπολιτών μας (συν όλα τ’ άλλα: κατασκοπείες κ. λπ.) και ουδείς ασχολείται. Αν δηλαδή οι μαζικοί φορείς έδιναν τις μισές μάχες γι’ αυτό το κορυφαίο θέμα, απ’ όσες έδωσαν για τις κάμερες, μπορεί η πίεση να έφερνε κάποια αποτελέσματα.
Ενώ ασχολούμαστε με το «δικαίωμα» στο άσυλο των οργισμένων κουκουλοφόρων να τα σπάνε με κάθε ευκαιρία, ουδείς ασχολείται με την κατάφωρη παραβίαση όλων των δικαιωμάτων κάποιων ανθρώπων που πιάστηκαν και ανακρίθηκαν από εγχώριες και ξένες μυστικές υπηρεσίες.
Ας μην ξεχνάμε ότι ιστορικά τα ατομικά δικαιώματα ξεκίνησαν από αυτό ακριβώς το θέμα: από το αίτημα των υπηκόων να μην συλλαμβάνονται και να μην ανακρίνονται χωρίς δημοκρατικές εγγυήσεις.
Στο έργο του «Ο Μυλωνάς του Σαν Σουσί» ο θεατρικός συγγραφέας του 18ου αιώνα, Αντρέ, αναφέρει ένα πραγματικό (όπως ο ίδιος ισχυρίζεται) περιστατικό: όταν ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος ο Μέγας έκανε τα σχέδια για να χτίσει το εξοχικό του στο Σαν Σουσί, διαπίστωσε ότι ένας μύλος του έκοβε τη θέα. Βρήκε τον μυλωνά και του πρόσφερε ένα μεγάλο ποσό για να αγοράσει τον μύλο, με σκοπό να τον γκρεμίσει. Ο μυλωνάς αρνήθηκε σθεναρά και ο βασιλιάς οργίστηκε. «Δεν ξέρεις ότι, αν θέλω, μπορώ να πάρω διά της βίας τον μύλο και να μην πληρώσω τίποτε;» ρώτησε ο Φρειδερίκος. «Φυσικά, μπορείς να το κάνεις», αποκρίθηκε ο μυλωνάς, «αν δεν έχουν απομείνει δικαστές στο Βερολίνο».
Αυτός ο διάλογος, ο οποίος έμεινε παραφρασμένος στην ιστορία («Υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο»), αναφέρεται από πολλούς ως παράδειγμα της γέννησης του κράτους δικαίου στην Ευρώπη, της δικαστικής εξουσίας που τολμούσε να αντισταθεί στην απολυταρχία και κυρίως αποκτούσε την εμπιστοσύνη του λαού.
Αποδείχθηκε, λοιπόν, τοις πράγμασι, ότι στο Μόναχο υπάρχουν δικαστές. Το ίδιο και στη Ρώμη, όπου επίσης εξεδόθησαν εντάλματα κατά πρακτόρων που οργάνωσαν απαγωγές.
Απομένει να αποδειχθεί κι εδώ το ίδιο. Οι πολίτες όλων των χωρών, και φυσικά της Ελλάδος, είναι δυνάμει θύματα ενός διεθνούς παρακράτους που έχουν στήσει οι μηχανισμοί της κυβέρνησης του Τζορτζ Μπους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων ενός είναι παραβίαση των δικαιωμάτων όλων μας. Χθες ήταν οι Πακιστανοί. Αύριο ποιος ξέρει;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 1.2.2007