Ή αγωνιστής – αγωνιστής (ταγμένος με μια πλευρά σε ένα αγώνα) ή δημοσιογράφος – δημοσιογράφος, που καλύπτει αμερόληπτα όλες τις πλευρές του αγώνα…
Ένα από τα βασικά αιτούμενα της δημοσιογραφίας είναι η αντικειμενικότητα. Ο όρος μοιάζει θολός και στην Ελλάδα είναι κατακρεουργημένος. Παραμένει, παρ’ όλα αυτά μια από τις βασικές απαιτήσεις των καταναλωτών του έργου των δημοσιογράφων. Ζητούν από τους λειτουργούς των ΜΜΕ να είναι αμερόληπτοι, τουλάχιστον στην συλλογή και μετάδοση των γεγονότων.
Στη χώρα μας αυτή η έννοια έγινε λάστιχο. Συκοφαντήθηκε κατ’ αρχήν ιδεολογικά. Σύμφωνα με την μαρξιστική θεώρηση η αντικειμενικότητα είναι εξ’ ορισμού ψευδεπίγραφη. Εφόσον οι δημοσιογράφοι λειτουργούν εντός του αστικού καθεστώτος εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να λειτουργήσουν «επαναστατικά». Βέβαια ένα τροχαίο, παραμένει τροχαίο είτε το δει κανείς από την «αστική», είτε από την «επαναστατική» ματιά, αλλά έγινε κοινή πεποίθηση πως η αμεροληψία είναι ένα κόλπο για να ξεγελάμε τον κόσμο, όταν διαφημίζουμε την δημοσιογραφική μας πραμάτεια.
Αφορμή γι’ αυτόν το μεγάλο πρόλογο είναι το γεγονός ότι ανάμεσα στα 200 περίπου άτομα που υπογράφουν ένα κείμενο με τίτλο «Κάτω τα χέρια από τον Γιάννη Σερίφη – Όχι στην ποινικοποίηση των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων», βρίσκονται και 14 δημοσιογράφοι. «Και ποιο το κακό;» μπορεί να αναλογιστεί κανείς. «Έτσι κι αλλιώς στη λίστα υπάρχουν φιλόλογοι, εργάτες, εμποροϋπάλληλοι, υδραυλικοί, μέχρι και μία κλόουν κι ένας καθηγητής ΑΕΙ. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι Έλληνες πολίτες για να μπορούν να διατυπώνουν ελεύθερα την άποψή τους;»
Φυσικά είναι ελεύθεροι να διατυπώσουν οποιαδήποτε άποψη. Μόνο που στην περίπτωση των 14 δημοσιογράφων μπαίνει κι ένας επιπλέον παράγων: ο αναγνώστης. Όταν συναντήσει σε ρεπορτάζ τρομοκρατίας ένα από αυτά τα 14 ονόματα θα το προσπεράσει. Δικαιολογημένα επειδή δεν θα ξέρει αν το κείμενο θα είναι καταγραφή της πραγματικότητας, ή μέρος της υπεράσπισης του κ. Σερίφη. Η δέσμευσή εξάλλου των 14 αγωνιστών που δηλώνουν δημοσιογράφοι είναι ρητή: «Εμείς συντασσόμαστε μαζί του».
Επίσης ο αναγνώστης θα προσπεράσει και τα κείμενα των 14 και σε άλλα θέματα, επειδή (όπως αναφέρουν στη διακήρυξή τους) δεν προτίθενται να τα καλύψουν ως δημοσιογράφοι, αλλά σκοπεύουν να αγωνισθούν γι’ αυτά. «Την κοινωνική μας αλληλεγγύη επιβάλλουν οι κοινοί αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Ασφαλιστικό, εργασιακά, τρομονόμος, παγκοσμιοποίηση, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις κ.λπ.», γράφουν. Μπράβο τους και με τη νίκη! Αλλά ας μην υποκρίνονται τον δημοσιογράφο που θα καλύψει αντικειμενικά τα γεγονότα στα μέτωπα που προαναφέρουν. Διότι, ή αγωνιστής – αγωνιστής (ταγμένος με μια πλευρά σε ένα αγώνα) ή δημοσιογράφος – δημοσιογράφος, που καλύπτει αμερόληπτα όλες τις πλευρές του αγώνα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 29.10.2002
