Έχει ανοίξει ένας χορός δισεκατομμυρίων με πρώτο θύμα κάποιους δημοσιογράφους και δεύτερο θύμα το διάλογο και την αλήθεια…
«Το είδος του ζωηρού πολιτικού διαλόγου τον οποίο ενθαρρύνει η Πρώτη Τροπολογία (του Αμερικανικού Συντάγματος) υποχρεωτικά παράγει λόγο που είναι κριτικός όλων όσων κατέχουν δημόσιο αξίωμα (…) Η κριτική αναπόφευκτα δεν θα είναι πάντα εύλογη και μετρημένη. Τα δημόσια πρόσωπα, όπως και οι κατέχοντες δημόσια αξιώματα, θα υφίστανται σφοδρές, καυστικές και μερικές φορές δυσάρεστα οξείες επιθέσεις».
Αρχιδικαστής Γουίλιαμ Ρένκουιστ (απόφαση Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, στην υπόθεση Hustler Magazine v. Falwell, 485 U.S. 46, 1988)
Το εκπληκτικό στην παραπάνω υπόθεση (που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Μίλος Φόρμαν, με τον τίτλο «Υπόθεση Λάρι Φλιντ») είναι πως συγγραφέας της αθωωτικής απόφασης ήταν ένας από τους υπερσυντηρητικούς που είχε διορίσει ο Ρίτσαρντ Νίξον και έκανε πρόεδρο του Δικαστηρίου ο Ρόναλντ Ρίγκαν. Ο Γουίλιαμ Ρένκουιστ κατηγορήθηκε πολλάκις από τους φιλελεύθερους των ΗΠΑ ως ακροδεξιός και μέχρι για ρατσισμό. Η υπόθεση, για την οποία όχι μόνο έδωσε αθωωτική ψήφο, αλλά έγραψε και την άποψη των δικαστών (η απόφαση ήταν ομόφωνη 9-0) αφορούσε μια γελοία παρωδία του πορνογραφικού περιοδικού «Hustler» που παρουσίαζε το διάσημο στις ΗΠΑ ακροδεξιό τηλε-ευαγγελιστή Τζέρι Φάλγουελ να συνουσιάζεται με τη μητέρα του!
Στην Ελλάδα ποτέ η σάτιρα ή ο Τύπος δεν έφτασε σε τέτοια επίπεδα χυδαιότητας, αλλά το ερώτημα είναι άλλο. Μπορεί κάποιος να αποκαλέσει τον κ. Στέλιο Παπαθεμελή «υπερπατριώτη» ή τον κ. Γιώργο Καρατζαφέρη «ακροδεξιό»; Όχι βέβαια, διότι υπάρχει η ανοιχτή απειλή αγωγών με απαιτήσεις εκατομμυρίων και επειδή λόγω των δικαστών που έχουμε υπάρχει η βάσιμη πιθανότητα να εκδικαστούν υπέρ των εναγόντων.
Τελευταίο (;) κρούσμα η αγωγή που κατέθεσε ο κ. Παπαθεμελής κατά του δημοσιογράφου της «Ελευθεροτυπίας» κ. Γιώργου Καρελιά επειδή ο δεύτερος τον απεκάλεσε κατ’ αρχήν «υπερπατριώτη» (29.6.2004) και μετά υπήρξε έντονος και από τις δύο πλευρές διάλογος μέσα από τις στήλες της ίδιας της εφημερίδας, στήλες οι οποίες ήταν ανοιχτές στο βουλευτή Θεσσαλονίκης. (Σ.Σ.: Δεν τον μεταφέρω, παρά την ανάγκη της πλήρους ενημέρωσης των αναγνωστών, διότι με το νόμο που έχουμε μπορεί να βρεθώ κι εγώ με κάποια αγωγή. Η βιομηχανία αγωγών που ανθίζει πλέον σ’ αυτόν τον τόπο ευνουχίζει τη δημοσιογραφική δουλειά και τελικά το ζωντανό -έστω και με υπερβολές- διάλογο. Ο φόβος των αγωγών προστατεύει ασφυκτικά τα έρμα σκέψης και λογικής σ’ αυτή τη χώρα…).
Το αστείο είναι ότι υποτίθεται πως ο νόμος περί αγωγών (που «τελειοποίησε» ο αναθεωρητής του ανεφάρμοστου συντάγματος κ. Ευάγγελος Βενιζέλος), φτιάχτηκε για να προστατεύει τους απλούς πολίτες. Αλλά παρατηρούμε πως οι προβεβλημένοι μόνο τον χρησιμοποιούν. Ο μόνιμος θαμώνας των τηλεοπτικών παραθύρων κ. Αλέξης Κούγιας ξεκινά κάθε παρέμβασή του στον Τύπο με την απειλή των ένδικων μέσων. Μέχρι και ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, οι δηλώσεις του οποίου επί παντός μεταδίδονται σε πανεθνικό δίκτυο, έκανε αγωγή στο σκιτσογράφο κ. Στάθη Σταυρόπουλο της «Ελευθεροτυπίας».
Ο κ. Παπαθεμελής, αν και βρίσκει φιλόξενη στέγη των απόψεών του σε όλο το φάσμα του Τύπου διακρίνεται: έκανε αγωγή στον ποιητή κ. Χάρη Βλαβιανό για ένα αλληγορικό και σατιρικό κείμενο («Κυνικός αναλυτής πολιτικών εξελίξεων», «Τα Νέα» 16.2.2004), στον κ. Ριχάρδο Σωμερίτη («Η επανάκαμψη των πολεμοχαρών», «Το Βήμα» 22.2.2004) και δεν γνωρίζω σε ποιους άλλους. Το πιο αστείο στην υπόθεση είναι ότι ο ίδιος ο κ. Παπαθεμελής χρησιμοποιεί απαξιωτικούς όρους στο διάλογο με τρίτους. Βάφτισε, για παράδειγμα, τους κ. Μίμη Ανδρουλάκη και Πέτρο Κουναλάκη «τοποτηρητές του Αντιχρίστου». Αν του γινόταν αγωγή -ορθώς δεν του έγινε- θα έπρεπε να αποδείξει α) ότι υπάρχει ο Αντίχριστος, β) ότι υπάρχει εξαρχία του «Εξαποδώ» στη χώρα μας γ) ότι την ηγεσία την έχουν οι δύο προαναφερθέντες πολιτικοί. Βεβαίως, ο κ. Παπαθεμελής μιλούσε μεταφορικά, αλλά άντε να εξηγήσει κάποιος στα δικαστήρια τι σημαίνει «μεταφορά»…
Η ιστορία με τις αγωγές στον Τύπο έχει καταντήσει ένα απέραντο τρελοκομείο. Αν και πολύ αργά, η Ένωση Συντακτών ευαισθητοποιήθηκε κι έβγαλε πρόσφατα μερικές ανακοινώσεις, αλλά κι αυτές επιλεκτικά. Οι Αριστεριστές που την ελέγχουν δεν ευαισθητοποιήθηκαν ποτέ για το γεγονός ότι ένας άνθρωπος, ο κ. Μανώλης Βασιλάκης, υπέστη 21 αγωγές για ένα δημοσίευμα οι οποίες μάλιστα -τι δικαστική πρωτοτυπία!- εκδικάστηκαν κάθε μία χωριστά. Η Αριστερά που διαφέντευε την Ένωση (και εν πολλοίς ακόμη ελέγχει τις αποφάσεις της) υπερασπίζεται την ελευθερολογία α λα καρτ.
Πάνω στις υπαρκτές αδυναμίες του δημοσιογραφικού συνδικαλιστικού κινήματος έχει ανοίξει ένας χορός δισεκατομμυρίων με πρώτο θύμα κάποιους δημοσιογράφους και δεύτερο θύμα το διάλογο και την αλήθεια…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 17.4.2005
