Τριανταδύο άνθρωποι των γραμμάτων, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, δικηγόροι ακτιβιστές κ.λ.π. υπέγραψα από κοινού ένα κείμενο διαμαρτυρίας για τους όρους με τους οποίους διαμορφώνεται η κοινή γνώμη στην Ελλάδα.
Πριν μια βδομάδα ακριβώς 32 άνθρωποι των γραμμάτων, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, δικηγόροι ακτιβιστές κ.λ.π. υπέγραψα από κοινού ένα κείμενο διαμαρτυρίας για τους όρους με τους οποίους διαμορφώνεται η κοινή γνώμη στην Ελλάδα. Με αφορμή τον πόλεμο στο Ιράκ επεσήμαναν πολλά θέματα δημοσιογραφικής στρέβλωσης της πραγματικότητας: από τον πόλεμο μέχρι την τρομοκρατία και μέχρι την κάλυψη του δυστυχήματος στα Τέμπη.
Έγραψαν μεταξύ άλλων: «Η στάση και τα δημοσιεύματα μεγάλου μέρους του ελληνικού Τύπου όλο το διάστημα του πολέμου στο Ιράκ δεν ήταν «συμπτωματική» ούτε «μεμονωμένη». Ήταν ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα της ελληνικής δημοσιογραφικής απαξίωσης.
»Μιας απαξίωσης που το φθινόπωρο του 2001 εκφράστηκε στα ελληνικά ΜΜΕ με την ευρύτατη προβολή της «πληροφορίας» ότι τους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη τους είχαν βομβαρδίσει οι ….Εβραίοι! (…)
»Μιας απαξίωσης που καταγράφηκε το περασμένο καλοκαίρι με τις αθλιότητες της αντιτρομοκρατικής υστερίας, το αλησμόνητο εκείνο κυνήγι μαγισσών κάθε βράδυ: Όταν δημοσιογραφικά παπαγαλάκια σπίλωναν από τηλεοράσεως πρόσωπα και συνειδήσεις, προβάλλοντας «πληροφορίες» από το ανακριτικό υλικό – πριν ακόμα το δουν οι δικηγόροι -αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
»Μιας απαξίωσης που κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ εκφράστηκε με «ανταποκρίσεις» που:
-
- ΔΕΝ ενημέρωναν το κοινό, απλώς εξαγρίωναν τον κόσμο,
- προέβαλαν δεκάδες φορές τα ίδια φιλμάκια της Ιρακινής προπαγάνδας,
- έσπευδαν να υιοθετήσουν τις ασυναρτησίες του ανεκδιήγητου εκείνου ένστολου υπουργού προπαγάνδας ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος που κατέρρεε, (…)
»Αμέσως μετά τον Πόλεμο, η ίδια απαξίωση, εκφράστηκε από τις αθλιότητες που διαπράχθηκαν στα Τέμπη, όπου «ανταποκριτές» έσπευδαν να ρωτήσουν τραγικούς γονείς «πώς ένιωθαν», την ώρα που παραλάμβαναν τα κορμιά των αδικοσκοτωμένων παιδιών τους. (…)
»Οι σωστοί επαγγελματίες της ενημέρωσης, γνωρίζουν καλά, ότι η παρέμβασή μας, δεν στρέφεται κατά της δημοσιογραφίας – την υπερασπίζεται. Και δεν στρέφεται κατά των ευσυνείδητων δημοσιογράφων – τους προστατεύει από τον «αθέμιτο ανταγωνισμό» των κακών συναδέλφων τους.»
Σ’ αυτό το δριμύ κατηγορώ η απάντηση ήταν σιωπή. Δεν υπήρξαν καν οι συνήθεις αριστερίστικες καταγγελίες για «εγκάθετους», «παπαγαλάκια» και λοιπά … σοσιαλιστικά. Μπορεί κάποιοι να θεωρήσουν πως η σιωπή ήταν ένοχη. Εγώ θέλω να πιστεύω ότι η σιωπή οφειλόταν στο γεγονός ότι οι 32 τόλμησαν να δημοσιοποιήσουν τα αυτονόητα. Αυτά που δεν είχαν προβληματίσει μέχρι πέρυσι τον δημοσιογραφικό κόσμο, αλλά τώρα αποτελούν αντικείμενο (τουλάχιστον) περίσκεψης. Έστω σιωπηλής…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 7.6.2003