Όλοι ξέρουμε πως μια κοινωνία με παρακολουθούμενη πίτσα και ντιλίβερι είναι αφόρητη. Μια κοινωνία χωρίς αλληλεγγύη όμως πως θα είναι;
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία στην Αριστερά για χαφιέδες και χαφιεδισμό. Καθηγητές πανεπιστημίου, δημοσιογράφοι, σκιτσογράφοι μέχρι και τραγουδοποιοί ανησυχούν βαθύτατα ότι μετά την έκκληση των αρχών για βοήθεια στις έρευνες, αργά αλλά σταθερά η ένδοξη Ελλάς μετατρέπεται σε «κοινωνία ρουφιάνων». Φοβούνται ότι στο άμεσο μέλλον, ουδείς θα μπορεί ήρεμος να απολαύσει πίτσα με πεπερόνι, διότι στην πρώτη μπουκιά θα σπάει την πόρτα η αντιτρομοκρατική, ενώ ο λαίμαργος (που παραγγέλνει πάνω από δύο πίτσες) μπορεί να εκτελείται επί τόπου.
Όλοι ξέρουμε πως μια κοινωνία με παρακολουθούμενη πίτσα και ντιλίβερι είναι αφόρητη. Μια κοινωνία χωρίς αλληλεγγύη όμως πως θα είναι; Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι το 1988 ζείτε στην Φιλοθέη δίπλα στο σπίτι ενός ελληνοαμερικανού, ονόματι Τζόρτζ Κάρος. Βλέπετε κάποιους περίεργους τύπους να φορτώνουν κάτι μασούρια σε ένα κλειστό ημιφορτηγάκι. Υποψιάζεστε ότι είναι τρομοκράτες. Τι κάνετε;
Αν σηκώσετε το τηλέφωνο να ειδοποιήσετε την αστυνομία υπάρχει περίπτωση να σας την πέσουν, πέρα από τους συνήθεις Αριστερούς, τρεις – τέσσερις καθηγητές πανεπιστημίου μέχρι και ο αγαπημένος σας τραγουδιστής. Βάζετε το δάκτυλο στο καντράν, αλλά οι τύψεις σας πνίγουν. Φαντάζεστε στο – υπό τον τίτλο «Αγαπητέ μου ρουφιάνε» – άρθρο του κ. Διονύση Τσακνή (Ελευθεροτυπία 22.8.2002) τη φωτογραφία σας. Νιώθετε πως ειδικά για εσάς έγραψε το παρακάτω απόσπασμα: «Φέρε στο νου τον Εφιάλτη, τον Ισκαριώτη, τον κουκουλοφόρο, τον ψευδομάρτυρα. Η αμοιβή τους ήταν από τριάντα αργύρια, μέχρι μια θέση αγροφύλακα στην ορεινή Καρδίτσα, ενώ η δόξα και η φήμη τους γνωστή ανά τους αιώνες. Και να σου πω και κάτι άλλο; Τώρα, σου δίνεται και ένα ακλόνητο άλλοθι. Ενώ παλαιότερα κάποιοι θα μπορούσαν να σου πετάξουν κατάμουτρα, πως τάχα ο Εφιάλτης πρόδωσε στους εχθρούς μια ολόκληρη Πατρίδα, σήμερα, ποιος θα μπορούσε να σε ψέξει, όταν εσύ καταδίδεις έναν εχθρό της Πατρίδας, στην ίδια σου την Πατρίδα;»
Σιγά μην καλέσετε το 170 για να μπείτε στο πάνθεον των χαφιέδων. Ας τηλεφωνήσει ο Τζόρτζ Κάρος., ο οποίος είναι (ως γνωστόν) «ρουφιάνος των λαών Αμερικάνος» – εντάξει! κατά το ήμισυ Αμερικάνος, αλλά φονιάς των λαών καθ’ ολοκληρίαν. Τώρα αν σκάσει η βόμβα και σκοτωθεί και κανένας Θάνος Αξαρλιάν, δεν πρέπει να τον έχετε βάρος στην συνείδησή σας! Το κράτος όφειλε να τον προστατεύσει. Εσείς θα τον προφυλάσσατε, με κίνδυνο να χαρακτηρισθείτε χαφιές;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 23.8.2002
