H Ιστορία συνεχίζεται. Δυστυχώς σε βάρος των ανθρώπων που δοκίμασαν την πλειοδοσία στην πλάτη τους, κι όχι εκείνων που πλειοδοτούν…
Το δικαστήριο αποφάσισε και το ελληνικό δημόσιο πρέπει να πληρώσει 13,7 εκατομμύρια ευρώ στον τέως βασιλέα. Πολλά ή λίγα, αυτά είναι. Τελεία και παύλα. Επί της αποφάσεως όμως και εντελώς ανέξοδα η Αριστερά αποφάσισε για μια ακόμη φορά να λαϊκίσει. «Η άποψη του ΚΚΕ», δήλωσε ο βουλευτής του βαθέως πορφυρού κόμματος κ. Αντώνης Σκυλλάκος, «είναι ότι το (σ.σ.: ελληνικό δημόσιο) δεν έπρεπε να δώσει δραχμή…». Φυσικά μπορεί το ελληνικό δημόσιο να μη δώσει δραχμή. Να σφυρίξει αδιάφορα και να θεωρηθεί ευρωμπαταχτσής με τη βούλα του Δικαστηρίου. Όπως ευρωμπαταχτσήδες χρίζονται οι Τούρκοι που δεν αποζημιώνουν την «βιαίως απαλλοτριωθείσα» περιουσία της Κυπρίας κ. Νίκης Λοϊζίδου.
Ο πρόεδρος του ελαφρώς πορφυρού κόμματος κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος απεδύθη στο προσφιλές άθλημα των λαϊκιστών πολιτικών, την πλειοδοσία: «Ο ελληνικός λαός δεν οφείλει τίποτα στον Γλίξμπουργκ. Αντιθέτως ο Γλίξμπουργκ χρωστά πολλά στον ελληνικό λαό». Κατηγόρησε δε όλες τις κυβερνήσεις για «ατολμία» – μια λάιτ εκδοχή της προσφιλούς στον κ. Παπαθεμελή «ανανδρίας των πολιτικών» εξαιτίας της οποίας δεν πήραμε ακόμη ολόκληρη την Κύπρο.
Η αλήθεια είναι πως με λόγια χτίζονται ανώγια και κατώγια. Πως πολιτικοί, που δεν έχουν να πουν τίποτε νέο εκστομίζουν το παλιό σε βαθμό υπερθετικό. Πως καθένας μπορεί να πλειοδοτήσει σε μύρια όσα θέματα. Παραδείγματος χάρη: «όχι μόνο δεν πρέπει να πληρώσουμε τον τέως, αλλά πρέπει να μας δώσει κι ένα τρισ. δολάρια (ή όποιο ποσό, τέλος πάντων, κατεβάσει η κούτρα μας ή … μας λείπει) για τα δεινά που προκάλεσε στον ελληνικό λαό.». «Και γιατί να δώσει μόνο ένα τρισ.; Να δώσει δύο!», μπορεί να πλειοδοτήσει κάποιος άλλος κ.ο.κ. μέχρι να χάσουμε κάθε επαφή με την πραγματικότητα.
Το ίδιο δεν κάναμε εξάλλου σε ολόκληρη την ιστορία του Κυπριακού; «Και γιατί να αποδεχθούμε τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου; Να ζητήσουμε την Ένωση», έλεγαν οι πλειοδότες της δεκαετίας του 1960. «Σιγά να μην αποδεχθούμε την ομοσπονδία. Να ζητήσουμε την επιστροφή στις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου», εκστόμιζαν οι πλειοδότες της πενταετίας μετά την τουρκική εισβολή του 1974. «Και γιατί να αποδεχθούμε τη συνομοσπονδία; Στόχος πάντα ήταν η ομοσπονδία», υποστήριζαν οι μαξιμαλιστές των δεκαετιών ’80 κι ’90. Και η Ιστορία συνεχίζεται. Δυστυχώς σε βάρος των ανθρώπων που δοκίμασαν την πλειοδοσία στην πλάτη τους, κι όχι εκείνων που πλειοδοτούν…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 30.11.2002
