Για την παραβίαση του δικαιώματος του απορρήτου των επικοινωνιών οποιουδήποτε απαιτούνται εγγυήσεις δικαίου. Για τους εκλεγμένους πολιτικούς απαιτούνται πρόσθετες εγγυήσεις, όπως στο Βέλγιο.
Η κ. Καϊλή συνελήφθη επ’ αυτοφώρω, κάτι που προβλέπεται από το άρθρο 62 και του ελληνικού Συντάγματος για το «ακαταδίωκτο των βουλευτών»: «Δεν απαιτείται άδεια [της Βουλής] για τα αυτόφωρα κακουργήματα».
Τα ψεύδη της ΕΛ.ΑΣ. υπονομεύουν για μια ακόμη φορά την αξιοπιστία της. Πώς να εμπιστευθεί κάποιος την ΕΔΕ που προκηρύχθηκε, όταν επιχειρείται παραπλάνηση για απλά γεγονότα που διαψεύδονται εντός ολίγων μόνο ωρών;
Συνήγορος υπεράσπισης ενός εκ των κατηγορουμένων στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο των τηλεοπτικών αδειών είναι μέλος της κατηγορούσας αρχής, δηλαδή της ελληνικής Βουλής.
Πόσοι πολίτες και φορολογούμενοι δεν έχουν την πολυτέλεια της σύγκλησης «υπουργικής σύσκεψης με προϊσταμένους δικαστηρίων Πρωτοδικείου και Εφετείου» και ταλαιπωρούνται χρόνια με διαρκείς αναβολές;
Το ζήτημα της προφυλάκισης, σύμφωνα με τον νόμο, δεν κρίνεται με βάση το κατηγορητήριο.
Οι νοοτροπίες δεν εξαλείφονται και οι συμπεριφορές δεν απαξιώνονται κάνοντας «διακριτό στον ποινικό κώδικα» το κακούργημα της γυναικοκτονίας που έτσι κι αλλιώς τιμωρείται ως ανθρωποκτονία με ισόβια.
«Η γυναικοκτονία ως όρος να υπάρχει στον δημόσιο λόγο, αλλά δεν θα ωφελήσει σε τίποτα η ένταξή της στον Ποινικό Κώδικα».
Δυο σκασίλες είχε για να διχαστεί ο λαός και μία είναι για την αποφυλάκιση ή μη του κ. Δημήτρη Λιγνάδη.
Δεν είδαμε κανένα «λαϊκό κίνημα» όταν ένας ντράμερ είχε καταδικασθεί πρωτοδίκως σε κάθειρξη 12 ετών για ασέλγεια εις βάρος εξάχρονης αλλά το δικαστήριο του χορήγησε αναστολή μέχρι την έφεση.
Σ’ αυτήν τη χώρα ουδέποτε ψάχνουμε λύσεις στα προβλήματα. Πάντα αναζητούμε ενόχους που θα πουν μια διαφορετική κουβέντα παραπάνω.
Το κοινό περί δικαίου αίσθημα θέλει έγκλημα και τιμωρία, χωρίς τίποτε στο ενδιάμεσο.
Ο κ. Βερναρδάκης οφείλει να ζητήσει συγγνώμη και από την κ. Ρούλα Πισπιρίγκου, η οποία προς το παρόν δεν είναι ένοχη για οτιδήποτε, ούτε καν για όσα προσάπτει στην κ. Κεραμέως.
Οι αναρίθμητες αναβολές δικών λόγω παράλληλης απασχόλησης των δικηγόρων.
«Το δικαίωμά σου να προσφεύγεις στην Δικαιοσύνη δεν προϋποθέτει και υποχρέωση της Δικαιοσύνης να σε πάρει στα σοβαρά».
«Το μόνο σοβαρό αντίβαρο στη μεγάλη εξουσία των δικαστών είναι η δημόσια κριτική του έργου τους…»
Δεν ήξερε λέει η Εισαγγελία, για την ύπαρξη δεύτερου ανήλικου στο σπίτι της Κυψέλης, αλλά γιατί δεν ρωτούσε, αφού αυτή είναι η δουλειά της;
Oι «αυστηροποιήσεις» του κ. Τσιάρα δεν λύνουν, αλλά μεγεθύνουν το βασικό πρόβλημα της Δικαιοσύνης, που είναι η αργοπορία στην απονομή της.
Σε μια χώρα που κάποιος μπορεί να χάσει τη δουλειά του επειδή κάποιο άστοχο σχόλιο θεωρείται «σεξουαλική παρενόχληση», ένα ολόκληρο σύστημα απέτυχε να θέσει σε διαθεσιμότητα κάποιον που καταγγέλλεται για παιδεραστία!
Κάθε «λύση» με ένα νόμο και ένα άρθρο κρύβει τα βαθύτερα προβλήματα. Οι πολλές γυναικοκτονίες είναι το σύμπτωμα της παθογένειας η οποία έχει να κάνει με τη θέση που η ανατολίτικη παράδοση της χώρας μας όρισε για τις γυναίκες.
